Do you know about submarines?

Heyhey!

Tis een tijdje geleden, maar ik ben er weer. Ik was even aan het wachten tot ik meer duidelijkheid had over mijn werksituatie, en ik was ook wat ziek de afgelopen week bweuh.

Ik ben hier ondertussen al 5 weken! En nog steeds niet ontvoerd, beroofd, omver gereden of hopeloos verdwaald… applausje voor mezelve! Mijn huidige verblijfplaats is nog steeds het prinselijke paleis, en daar ben ik niet rouwig om. Ik zeg altijd wel dat het me niet kan schelen waar ik verblijf en dat ik geen luxe nodig heb, maar een villa met zwembad is toch wel leuk. En de familie hier is ook erg vriendelijk, ze zorgen goed voor me. De vrouw van de prins heeft me vorige week gevraagd of ik wel genoeg fruit eet. Toen ik melde dat ik niet zoveel fruit at in Nigeria heeft ze prompt 20 ananassen en 100 bananen gekocht. Nice! De familie is wel erg gelovig, ze zijn “born again christians”. Dus organiseren ze elke avond een gezamenlijk gebed en een moment voor bijbelstudie. Ik doe mee omdat ze het me vroegen, maar ik onthoud me aan het bidden of “amen” zeggen. Ik sta beleefd mee recht, ik klap mee met de liedjes, kortom ik gedraag me respectvol maar ik kan me echt niet gedragen als een gelovige jongen. Ze begrijpen het wel, we hebben er een paar discussies over gehad. Soms duwen ze wel kaartjes met “Jesus loves you” onder mijn deur of sturen ze me smsjes met bijbelverzen en “There is a god, Bert” boodschappen, maar verder begrijpen ze mijn positie denk ik.. Ze zingen ook regelmatig samen, soms lijk ik wel in de Von Trapp familie terecht gekomen.

Qua werk… Ik heb een job!! Even een samenvatting voor wie moeilijk kan volgen, mezelf inbegrepen. Eerst had ik een aanbod voor een job in de NARL-kliniek, mogelijk de slechtste kliniek ooit (mogelijk overdrijf ik). De dokter beweerde dat ie HIV kon genezen met zijn planten, het labo suckte en er waren geen patiënten (nooit een goed teken). Ik was nogal sceptisch dus ging ik samen met de mensen van AIESEC op zoek naar een alternatief. Wat ik dacht te vinden in het University College Hospital hier in Ibadan. Mijn eerste gesprek met hen was erg goed. Ze waren erg enthousiast en ik moest gewoon es terugkomen om de details van de internship te bespreken. Bon… Enkele telefoontjes en afgelaste afspraken later kwam er dus niks van in huis. De dokter blijft maar beweren dat ze het te druk heeft en dat ze me wel zal terugbellen, maar ondertussen zijn we al 3 weken verder sinds die eerste afspraak grr… Nogal frustrerend!

Anyway, ik heb een oplossing gevonden! Via een pastoor begot! Nu ja, zowat iedereen hier in Nigeria is pastoor in bijberoep dus zo bijzonder is dat niet. De pastoor is lid van het “Oyo State Action Commitee on Aids” en heeft zijn eigen centrum voor drugsverslaafden. Hij heeft me voorgesteld aan directeurs van andere organisaties en sinds vandaag ben ik een internship begonnen bij RFH (Association for Reproductive and Family Health) Tis wel maar voor 1 week, maar nadien kan ik hopelijk in een van de andere organisaties verder werken. 1 week dus, maar het kan me niet schelen. Ik heb tenminste eindelijk werk gevonden in een deftige organisatie.!!! Ik was al een carrière als hofnar aan het overwegen als dit ook niks werd.

Verder nog trivia dat ik kan melden. Laatst zat ik op mijn eentje in een bus hier in Ibadan. De kerel voor me kijkt me aan, draait zich terug om en dan, na een moment van twijfel, spreek ie me aan. “Do you know about submarines?”, vroeg ie. Toch wel de origineelste openingszin ooit vond ik. “I want to invent a submarine” wist ie ook nog te melden. Mensen beginnen soms raar te doen als ze een blanke op een bus zien hoor. Hum, wat nog… Oh, ik heb woensdag ook een kleine speech gegeven in een lagere school. 5 minuten gebabbeld over aids en drugs, voor een publiek van 500 kinderen en hun ouders. Mijn grootste publiek ooit! Ik heb achteraf de video gezien, ik deed het niet eens zo slecht. Het enige probleem was dat ik niet echt een microfoon gewoon ben. Ik beweeg nogal veel met mijn handen als ik praat, en naar het einde van mijn speech begon ik ook te zwaaien met de hand waar ik de microfoon mee vasthield… waardoor het geluid uiteraard wegviel, maar dat had ik toen totaal niet door. Verder deed ik het wel ok haha.

Nog een laatste ding voor ik ermee stop. Ik wou al een tijdje wat schrijven over “tribal marks”, dus bij deze! Tribal marks waren een van de eerste dingen waar ik me over verwonderde hier in Nigeria. Regelmatig zie je hier mensen voorbij wandelen met littekens in hun gezicht. In verschillende patronen en aantallen. Horizontale of verticale tekens, soms zie je ook een “snorharen” patronen. Echt fascinerend om te zien. Bij ons in België zou een litteken in je gezicht iets zijn om je over te schamen, hier zijn mensen er trots op. Het komt voor bij de Yoruba, Igbo en Hausa stammen, en wordt vooral gebruikt ter identificatie. Aan de hand van je littekens kunnen mensen je onmiddellijk herkennen als en lid van je stam. Soms wordt er ook specifieke patronen gebruikt om aan te geven dat je koninklijk bloed hebt. Andere redenen: om kinderen te beschermen tegen ziektes of om geluk te brengen, om jezelf mooier te maken.

Tot zoverre mijn update, tot de volgende!
Yours truly

Bert