Ebi pami!

Liefste internetdagboek,

Bijna 2 maanden zijn al voorbij, nog amper 5 weken en ik ben terug in mijn Belgenland. De tijd vliegt, mijn dagen zijn geteld! Mogelijk is dit wat voorbarig, maar ik denk toch dat ik Nigeria ga missen. Het is hier fascinerend! Al het mooie, al het lelijke, al het absurde, … Anyway, ik zal maar stoppen voordat ik echt melig begin te doen.

Wat heb ik allemaal uitgespookt de laatste weken? Ik heb gewerkt zowaar! Ik heb mijn tijd doorgebracht in het centrum voor drugsverslaafden. Well euh, ik moet toegeven dat er momenteel maar 2 patienten zijn, maar tja... Tijdens mijn eerste dagen heb ik me bezig gehouden met de patienten en de staf te interviewen. Nu geef ik Engelse les aan de jongste patient. Hij is 21, was van huis weg gelopen enzo, en hij heeft wat mentale probleempjes. Hij doet geen vlieg kwaad, geen zorgen. Zijn Engels is niet zo best dus ik doe mijn best om hem bij te schaven. Zeg wel proberen, het is een geduldig werk. Het grootste probleem is dat ze hem kalmeringsmiddelen geven sinds ie uit de psychiatrische instelling is, waardoor ie meestal compleet groggy is. Soms kan ik hem wat bijleren, soms ben ik 3 uur bezig met dezelfde simpele opdracht en bakt ie er nog steeds niets van. Frustrerend! Verder speel ik veel tafeltennis. Dat is zowat de hoofdactiviteit in het centrum, en is iedereen is hier verbazingwekkend goed. Ik begin beter te worden, maar ik word nog steeds compleet ingemaakt elke keer.

De afgelopen 3 dagen ben ik blijven slapen in het centrum zodat ik alles hier kan meemaken. Oh trouwens, ik woonde de laatste tijd terug op de campus, als ik het was vergeten te melden. Ik heb 2,5 week bij de prins gewoond, maar nu zijn ze op reis naar de UK en US. Bye bye zwembad en luxe. Nu vrijdag ga ik een dag mee met een groep die aan “Home Based Care” doet. Dus thuis langsgaan bij mensen die HIV positief zijn. Wordt vast boeiend!

Mijn agenda voor de komende maand begint vorm aan te nemen. Maandag kan ik beginnen werken voor een nieuwe organisatie (SACA) voor 2 weken. Voor nadien ben ik een weekje Abuja aan het regelen met een andere organisatie, hopelijk kan ik via hen in een weeshuis werken. Nadien even Jos bezoeken, terug naar Ibadan om afscheid te nemen en dan is het al gedaan. Man man...

Ook nog gedaan; een weekendje in Ife! Ife is een studentenstad een half uurtje van Ibadan en ik ben er de AIESECers die ik op conferentie in Benin heb leren kennen gaan bezoeken. Dus heel het weekend rondgehangen met Nigerianen, Chinezen en een Senegalees. Fun! We hebben een “berg” beklommen die uitkeek over de universiteit van Ife. Echt ongelofelijk hoe groot universiteiten hier zijn, de campus is makkelijk 20 keer groter als die van de VUB. Er zijn ongeveer 40000 studenten en binnenkort gaan ze ook een luchthaven bouwen op de campus. Buiten bergbeklimmen hebben we vooral gefeest haha, mij hoor je niet klagen. Sterker nog, ik ga binnen 2 weken terug naar ginder! De Chinese interns vertrekken binnenkort en ik wil nog even gedag zeggen voor ze gaan. Dit weekend ga ik naar Lagos om wat vrienden te bezoeken en de stad te verkennen.

Nog trivia en willekeurige opmerkingen. Vandaag heeft iemand op straat me weer begroet met “Hey Michael Jackson!” En ik denk dat ik de vrouwelijke aandacht hier in Nigeria ga missen als ik terug ben in België. Als ik hier knipper met mijn ogen vallen er 3 vrouwen flauw haha. Belachelijke knappe vrouwen komen mijn nummer vragen om me dan ’s avonds op te bellen. “just to hear my voice” Man man…ik heb mijn vliegtickets voor de volgende zomer alvast geboekt!

En ik heb 7 weken nee kunnen zeggen, maar dit weekend is het toch iemand gelukt om vlechtjes in mijn haar te zetten. Gruwelijk, na 2 vlechten heb ik ze laten stoppen. Das echt niks voor mij man. Hum, en soms ga ik ook compleet de mist tijdens mijn pogingen om Yoruba te spreken. Het zijn die toonverschillen die me de das omdoen (spreekwoordelijk he). Ik zeg al heel de week “egba” tegen taxi- en buschauffeurs, denkend dat ik “Neem mijn geld aan” zeg. Maar door een subtiel toonverschil zeg ik niet “neem mijn geld aan”, maar “pindanootjes”. Daarom keken ze me dus raar aan…

Odabo!
Bert