Oepdate!

Hoihoi,

Mogelijk was ik de vorige keer ietwat onduidelijk over het weeshuis en wat er aan de hand is. Toen ik de vorige keer berichtte had ik een klacht ingediend bij RCDP (mijn organisatie in Nepal) en had ik met de baas van het nieuwe weeshuis (Dawa) gebabbeld. Hij wou de weeskinderen en de werkvrouw bij zich nemen enzo, maar de baas van het oude weeshuis (Narayan) wist nog niet dat ik de kinderen wou verhuizen. Het weeshuis was dus nog niet gesloten ofzo.

Nu zijn we een week verder. Ik heb nog een aantal keer gebabbeld met de baas van het nieuwe weeshuis, zodat ik zeker wist dat de disabled kids en de werkvrouw er goed terecht zouden komen. Aangezien de baas van het oude weeshuis geen Engels kan en ik te weinig Nepali spreek, was ik niet van plan in mijn eentje hem uit te leggen wat er allemaal aan de hand was en gewoon even te wachten tot de vergadering zodat iemand kon tolken voor me. Maar hey, toen ik deze zaterdag aankwam in het weeshuis bleek er een 4de kindje aangekomen te zijn.. Wat ik totaal niet had verwacht. Ik heb dan in mijn beste Nepali alles er uit gegooid en gezegd wat ik vond van hem en zijn weeshuis. Dat ik zijn weeshuis wou sluiten, dat de kindjes moeten verhuizen, ...
Vandaag hebben ik, Narayan en Dawa dan eindelijk samen vergaderd. Dawa heeft alles wat ik wou zeggen kunnen vertalen en na 1.5 uur babbelen zijn we overeen gekomen dat de kindjes en werkvrouw dus inderdaad verhuizen. Hoeraa!

En geloof me, dit is een hele verbetering voor die mannekes. In het oude weeshuis gingen ze niet naar school, ze kregen geen prive-les, ze kregen geen fysiotherapie, noppes... Geen boeken, geen speelgoed, .. Nu kunnen Anjana en het nieuwe kindje (Monisha) naar een prive-school, Kamal krijgt prive-les (hij is een beetje mentaal gehandicapt)en tja voor Navina kunnen we weinig doen. Er komt een professionele fysiotherapeut, wat vooral Kamal zo hard nodig heeft. De werkvrouw is terug herenigd met haar 3 eigen kinderen en nu krijgt ze 2000 roepies per maand ipv noppes. De baas van het oude weeshuis betaalde haar al 4 jaar niet, hij had haar juwelen en land verkocht om te gebruiken voor het weeshuis en ze had ook nog es betaald voor de meeste spullen in het weeshuis.

We waren van plan de baas van het oude weeshuis een nieuwe job te geven, om hem te overtuigen en om hem in het oog te kunnen houden, maar hij wil niet. Hij gaat dus een nieuw project beginnen ergens, wat me wel dwars zit maar tja... deze kinderen zijn tenminste al veilig. Morgen of overmorgen verhuizen de kindjes hoeraa!

Verder nog belachelijk veel ziekenhuizen bezocht. Woensdag met Kamal naar het disabled ziekenhuis voor een fenol-injectie. Hij heeft cp (dus even geen zuurstof gekregen bij de geboorte), is erg spastisch en dankzij die injectie zou hij minder spastisch zijn gedurende 5 maanden. Als ie intensieve fysiotherapie krijgt kan ie mss zelf wandelen! Een van de redenen waarom ik hem absoluut weg wou uit het oude weeshuis. Dus heb ik hem naar het ziekenhuis gedragen, maar aangezien hij slecht reageerde zijn we een stuk langer gebleven als ik had gedacht. Hij bleef steeds maar overgeven, dus uiteindelijk zijn we een nacht gebleven en nog een groot stuk van de volgende dag. Maar best grappig om wat tijd door te brengen in het ziekenhuis! Zowat iedereen die uit zijn bed kon op onze afdeling is langs geweest voor een babbeltje dus ik heb mijn beste Nepalees mogen bovenhalen. Ik heb de kinderafdeling wat geentertained, er waren een hoop internationale vrijwilligers om mee te babbelen... Bst leuk! Voor Kamal was het wel een stuk minder leuk ahem. Uiteindelijk zijn we ontslagen uit het ziekenhuis, maar op de terugweg heeft ie nog es 5 keer overgegeven. Ook de volgende dag bleef ie overgeven, dus opnieuw een ziekenhuis in... Ondertussen is ie in orde hoor, maar hij is toch 3 dagen flink ziek geweest. Ook met de kinderen van het andere ziekenhuis ben ik nog es langs geweest voor een check-up, niemand met scabies deze keer hoeraa.

Verder nog gedaan; samen met Dawa naar Thamel voor fotos en interviews met de straatkinderen. Boeiend! En ik heb nog fotos kunnen maken van een Tibetaanse protestactie. Eindelijk haha, er zijn er verdomme elke dag maar ik zie ze nooit. Volgende week kan ik nog een leider van de Maoisten interviewen, hij is verantwoordelijk voor 9 districten in Nepal en was er sinds de oprichtng van de partij bij. Louter toeval dag ik hem kan interviewen uiteraard, hij is de dokter die me heeft geholpen toen ik mijn laatste voedselvergiftiging had. Oh, en ik heb een traditionele Nepalese outfit besteld bij de kleermaker, zou best grappig moeten zijn hehe. Vast leuk voor wat fotokes en als souvenir. En ik heb een huwelijksaanzoek gekregen ahem.

Qua reisplannen, vandaag is de deadline voor mijn beslissing dus eh.. ik zal morgen ofzo wel laten weten hoe het zit. Blijkt wel dat ik in Mongolie geen Russisch visum kan krijgen dus dan moet ik dat in Hong Kong scoren... Ik zal er nog es allemaal goed over nadenken vandaag.

Doei!