Update!

Heyhey!

Het is weeral eventjes geleden sinds de vorige update dus het wordt een nogal lang bericht ahem. Maar dus, nieuws vanuit Nepal! Voor de duidelijkheid, ik werkte in een weeshuis met 3 disabled kids en 10 weeskinderen maar de weeskinderen zijn recent verhuist naar een nieuw weeshuis. Dus ik pendel tussen de 2 projecten.

Over het weeshuis.. Er is best wel een heleboel gebeurt sinds het vorige bericht. De laatste 2 weken heb ik een heleboel ziekenhuisbezoeken gedaan met de kinderen. 2 keer naar een hospitaal voor gehandicapten, dat erg vervelend ver weg is. Het is 2.5 uur met de bus en te voet tot daar, en het valt niet mee om Kamal te moeten dragen. En hij heeft 2 keer overgegeven in de bus op de terugweg! Nepalezen worden blijkbaar erg snel wagenziek.. Maar het was wel fijn dat de disabled kids es buitenkwamen. Normaal gezien blijven ze altijd in het weeshuis maar nu zaten ze verbaasd naar buiten te staren in de bus. En toen we met Navina naar het hospitaal gingen ging haar moeder ook mee. Ik wist niet eens dat ze een moeder had, maar het was in ieder geval een ontroerend weerzien. Navina was zelf aan het lachen, iets wat ik haar nooit heb zien doen.. mooi hoor. Maar bon, de kindjes zijn onderzocht enzo. Voor Anjana zijn er nieuwe speciale schoentjes besteld (voor 350 roepies! Tis echt geen geld) Voor Kamal hebben ze me wat fysiotherapie aangeleerd, dus nu doen we samen 2-3 keer per dag stretching oefeningen. Hij heeft blijkbaar cp, wat betekent dat hij bij zijn geboorte een tijdje geen zuurstof heeft gekregen, wat grote gevolgen had voor zijn mentale en fysieke capaciteiten.

Met 11 kindjes uit het andere weeshuis ben ik ondertussen ook al een paar keer naar een ander ziekenhuis geweest voor de gratis medical check-up. Niets al te ernstig aan de hand, buiten dat Navindra scabies heeft. Wat nogal kut is, aangezien scabies erg besmettelijk is en ik dat kindje regelmatig een knuffel geef en hij constant aan mijn armen hang. Bon, even na laten of ik nu ook geen scabies heb...Vandaag ben ik terug langs geweest naar het ziekenhuis met 11 "stool samples" van de kinderen (wat ze niet leuk vonden natuurlijk haha), zaterdag ga ik terug met nog es 3 kinderen terug. Met een ander kindje moet ik naar nog een ander hospitaal voor een oogonderzoek. En woensdag terug naar het disabled ziekenhusi met Kamal! Veel ziekenhuizen!

Verder ben ik ook nog met de kindjes van het nieuwe weeshuis naar de cinema geweest, gigantisch leuk! Die klein mannen beginnen te roepen en te applaudiseren als de "hero" in beeld komt en tja, ik doe mee hehe.

Maar er zijn ook dingen die me dwars zitten over mijn gehandicapten-project. In het kort, het is gewoon geen goede plek voor de kinderen en het is de schuld van Narayan, de baas ginder. We noemen officieel "National Vocational Center For Training and Rehabilitation Of Disabled" (sic). Het nationale center, en we hebben 3 kinderen! En een centrum voor training en rehabiliation, er gebeurt net niks qua rehabilitatie! Wat een waanzin.. Sinds deze weeks doe ik fysiotherapie met de kinderen, maar binnen 1.5 week ben ik weg en dan gebeurt er terug niks... Ik heb zitten babbelen met de baas van het nieuwe weeshuis, dat trouwens veel beter is. Ik was nogal skeptisch in het begin, maar tis een hele verbetering voor de kinderen. Ze gaan nu naar een prive school, er wordt een stuk beter voor hen gezorgd, enz.. Via de baas van het nieuwe weeshuis ben ik te weten gekomen dat Narayan geld aftroggelt van de gezinnen waar ie kinderen van aanneemt, dat ie in de gevangenis heeft gezeten, ... Ik wil best wel geloven dat Narayan zijn best doet om voor de kinderen te zorgen, maar hij kan het niet. Hij heeft geen sponsors en hij kan niet met geld om. De werkvrouw heeft ie trouwens al in 4 jaar niet meer betaald.

Plus, zaterdag heb ik me nog behoorlijk kwaad gemaakt. Ik bewaar mijn geld en mijn paspoort in een tas onder de matras van mijn bed. Toen ik voor een paar uur weg was heeft ie er 2000 roepies uit genomen, omdat hij het dringend nodig had. Ik kon er niet bepaald mee lachen.. Hij zei dat het een emergency was en ik had ook wel binnen de 3 uur terug omdat ik me kwaad heb gemaakt, maar zoiets doe je gewoon niet. Als ie een paar uur had gewacht had ie mijn toestemming kunnen vragen voor geld te lenen. Vandaag heb ik de mensen van RCDP erbij gehaald en ik heb een klacht ingediend over alles wat ik net heb geschreven. Dat er niet goed wordt gezorgd voor de kinderen en dat Narayan als baas op geen kloten trekt. Na een babbel met de baas van het andere weeshuis vandaag ziet het ernaar uit dat we de 3 disabled kids en de werkvrouw gaan verhuizen naar ginder. Zodat ze terug hereningd zijn met de andere kinderen en dat er tenminste goed voor hen wordt gezorgd. "Le fin" voor Narayan's Disabled Center, alhoewel ik zeker weet dat ie gewoon opnieuw begint.

Qua fotojournalisme doe ik eigenlijk niet zo enorm veel de laatse weken. Ik heb het nogal druk met de weeshuizen en er zijn ook gewoon te weinig assignments.

En reisnieuws! Ingewikkeld ahum.. Laten we zeggen dat ik er veel over nadenk en om de paar dagen van gedachten verander. Nu weet ik hoe een vrouw zich voelt haha. Ik heb zelf er even over nagedacht om gewoon terug naar huis te keren. Maar geen zorgen, ik heb mijn testikels terug gevonden en ga nog een laatste poging ondernemen om mijn originele reisplan uit te voeren. Maar man man, makkelijk is het niet. China en Rusland zijn zowat de moeilijkste landen om een visum voor te krijgen en de Chinese regering is de laatse maand knettergek geworden. Een andere reden waarom ik wou afzien van mijn plan is dat ik met Veerle (die van de trekking) naar Thailand, Cambodja en Loas kan. 7 weken wat rondtrekken door mooie landen, goed gezelschap, visums aan de grens! Zo makkelijk...

Het huidige plan (en geloof me, dat kan veranderen..) is dat ik binnen 3 weken hier in Katmandu een visum voor Mongolie koop en dan naar Hong Kong vlieg. Dat is de enige plaats ter wereld waar het nog mogelijk is om een Chinees visum te krijgen zonder al dat gedoe met vliegtickets en hotelreservaties. Mits je een reisagentschap betaalt natuurlijk. Dus ik ga er proberen een double-entry 60 days visum te scoren. Als dat niet lukt, dan hoor je me wel vloeken tot in Antwerpen en dan vlieg ik naar Thailand waar ik dan 7 weken met Veerle rondtrek. Ik ga ervan uit dat het me wel lukt. Mensen die ik Kathmandu heb leren kennen zijn 1 week geleden naar Hong Kong gevlogen en ze zijn China binnen geraakt. Okay, dus stel dat ik China binnen geraak dan blijk ik daar 30 dagen en ga ik vervolgens voor 30 dagen naar Mongolie. Wat schitterend zou zijn aangezien ik dan het grootste festival van het jaar ginder kan meemaken! Zodra ik in Mongolie aankom ga ik proberen een Russisch visum te scoren. Hier in Kathmandu kreeg ik een "Njet" als antwoord. De Russische regering zijn ook geen lieverdjes, ze willen treintickets + hotelereservaties + een toeristvoucher zien. Allemaal originele bewijzen natuurlijk en hier in Nepal is dat onmogelijk te regelen. Dus in Mongolie ga ik proberen dat allemaal te fixen en zo een Russisch visum te ontvangen. Lukt dat dan trek ik voor 3 weken door Rusland, vervolgens via Estland naar Zweden en dan terug naar Belgie. Lukt dat niet dan hoor je me opnieuw vloeken tot in Antwerpen en dan keer ik terug naar China dankzij mij double-entry visum. Na nog es 3 weken China zou ik dan de vlieger nemen van Beijing naar Brussel.

Ingewikkeld? En om even aan te tonen hoe leuk de Chinese regering is, ze hebben de Trans Siberian Express tussen Beijing en Ulaan Baatar voor 3 maanden afgeschaft. Mijn trein! En er zijn geruchten dat ze alle landgrenzen gaan afsluiten tijdens de Olympische Spelen... zodat ik dus de vlieger naar Mongolie zou moeten pakken... Wie weet wat ze nog gaan bedenken, tis om zot van te worden.. Anyway, als er de komende 2weken niets onverwacht gebeurt dan koop ik een ticket naar Hong Kong en waag ik mijn kans. Bedenkt de Chinese regering nog iets leuks, dan blaas ik het hele plan af en ga ik gewoon naar Thailand met Veerle. Wish me luck...

In other news, voor ik vertrek uit Nepal ga ik nog enkele dagen raften en canyoning met Veerle! Wat geweldig zou moeten zijn aangezien het regenseizoen is begonnen en de rivieren wat wilder worden. Het regent best wel veel de laatste tijd, doet me een beetje aan Belgie denken hehe. Oh, en ik nog een voedselvergifting opgelopen! De werkvrouw van het weeshuis had een ijsje voor me gekocht en ik was te vertederd om nee te zeggen. Dus later die dag heb ik 4 keer overgegeven en lag ik rillend in foetushouding op de vloer tot ze de dokter erbij hebben gehaald. Zeg nee tegen ijsjes in Nepal. En mijn 6 maanden Nepal zijn bijna afgelopen, best vreemd...

Tot de volgende!

PS: ik denk dat ik een nieuwe studie heb gevonden! Aan de Brusselse universiteit geven ze nog wel "Moleculaire Biology" dus ik heb een email gestuurd voor meer informatie. Hopelijk kan ik daar beginnen in September!