Alles goed hier in Nepal! Ik ben nu al ongeveer 3 dagen in mijn nieuwe weeshuis en het is geweldig! Ok, er is weinig geld en geen materiaal, maar de kindjes zijn schatten. Toen ik aankwam was er geen speelgoed, geen boeken, geen posters tegen de muren, noppes. Maar geleidelijk aan koop ik dingen om het weeshuis wat op te vullen. Voorlopig heb ik 2 boeken gekocht, dinsdag kan ik normaal gezien gratis boeken afhalen bij een boekenwinkel in Thamel. Voorlopig lees ik dan maar Dostojevsky en Oscar Wilde voor aan de kinderen hehe. Engels kunnen ze niet, dus het maakt niet echt uit zolang ze mijn stem maar horen me dunkt.
Zoals ik al eerder zei, er zijn 13 kinderen in het weeshuis. Bhimsen, Yubraj, Shanti, Yugesh, Yubina, Anjana, Kamal, Navina, Navindra, Surindra, Saraj, Acham en Dhinsen (maar die laatste zit momenteel in Kathmandu om een of andere vage reden). Jawel, ik ken alle namen! Aangezien de groep nu een stuk kleiner is, heb ik mijn uiterste best gedaan om alle namen te leren. Tis ook gewoon fijner met zo een kleine groep, je kunt meer contact leggen met de kinderen. Omdat ze binnenkort gaan verhuizen gaan ze momenteel niet naar school en de gehandicapte kindjes gaan nooit naar school. 3 van hen zijn dus gehandicapt; Anjana, Kamal en Navina. Anjana is fysiek gehandicapt maar erg slim, wat een beetje tragisch is omdat ze nu geen kansen krijgt. Mijn favoriete kind van de hoop. Kamal is zowel fysisch als geestelijk gehandicapt,echt een schatteke hehe. Hij heeft nogal veel littekens op zijn hoofd omdat hij altijd valt, zeggen ze. Navina is redelijk hopeloos. Haar standaard gemoedstoestand is pure doodsangst. Zodra je een onverwachte beweging maakt of als ze lawaai hoort, begint ze te huilen. Het enige dat ik voor haar kan doen is dhaal-baat binnenlepelen en haar gezicht en handen schoonmaken. Ze kan niet praten of lachen.
Het weeshuis bestaat nu al 7 jaar, maar ik ben de eerste vrijwilliger die er arriveert. Maar tis er erg fijn hoor. Ze noemen me constand "Sir Ram" hehe, Buiten de kinderen is er de baas, Narayan. Vriendelijke kerel, werkelijk, meestal vertrouw ik de bazen in weeshuizen niet zo. Hji is zelf ook een beetje fysiek gehandicapt. Verder is er nog Kumari, de huismoeder/kokkin/schoonmaakster van dienst. Ze is behoorlijk dol op me!. Ze wast mijn kleren, begint wild te gebaren als ik probeer mijn eigen bord schoon te maken, .. Echt een moederkloek. Ik vermoed wel een complot om me op te eten binnen enkele weken, ze probeert me in ieder geval vet te mesten. Haar zoon, Yubray, spreekt wat Engels, verder niemand.
Wat kan ik nog melden over het nieuwe weeshuis... Er is een waterval op een klein uurje wandelen, dus we zijn al 2 keer met een deel van de kinderen naar daar gewandeld. Echt fijn om net buiten Katmandu al door de jungle te kunnen kruipen geleid door 12-jarigen en dan uiteindelijk bij een schitterende waterval uit te komen, en dan ginder wat in het water spelen. Super!
Nog grappige dingen: eerst lag in bed met mijn voeten gericht naar een afbeelding van een Hindoeistsche god, maar ik moest me omdraaien omdat dat heiligschennis was. Een "douche" nemen ginder is wel erg apart. Ik sta dus gewoon in mijn boxershort aan de waterton met 10 kleine kinderen rond me, verbaasd over hoe bleek ik wel niet ben. Elke oechtend doen we octhendgymnastiek! Wat dus betekent dat ik wat grappige oefeningen bedenk en dat ze me nadoen gedurende een half uurtje. Mijn favoriete moment van de dag! En de kinderen vinden het geweldig. En om even aan te tonen dat ik nog niet zo veel ben veranderd. De eerste keer dat ik van Kathmandu moest terugkeren naar het weeshuis ben ik onderweg 3 keer verdwaald en ik heb er 2 uur over gedaan in plaats van 30 minuten! En ik ben mijn trui kwijt gespeeld die dag! Zo ken ik mezelf terug.
Sinds gisteren ben ik even terug gekomen naar Kathmandu voor wat fotojournalisme. Ik heb een interview gehad met de voorzitter van YCL (Young Communist League) voor ongeveer 2 uur. Erg boeiend! Beetje discussieren over de politieke toestand, over communistische regimes in het verleden en wat ik ervan vind, ... Ik heb wat vragen gesteld over het gebruik van geweld, over de vrijheid van meningsuiting, .. Meestal ontkenden ze he gebruik van geweld, of zeiden dat dit negatieve propaganda of leugens betrof. En dat het gebruik van geweld in sommige gevallen nodig was en deel van de revolutie... Uiteindelijk vroegen ze nog of ik geen lid wou worden van YCL en een "representative" wou worden, maar ik heb toch maar bedankt. Ik ben van plan het allemaal uit te schrijven en wie weet, als ik het goed genoeg vind zal ik het wel es op deze blog zetten of probereren te publiceren. Voorlopig doe ik deze interviews gewoon uit nieuwsgierigheid, om meer te weten te komen over Nepal.
Ik heb ook terug een straatkerel in Thamel geinterviewd, erg boeiend! Blijkbaar zijn er 200 trekking agencies in Thamel en zijn agency heeft 3 straatkerels in dienst. Wat mogelijk betekent dat er 600 mensen rond lopen die me een trekking proberen aan te smeren. Dat verklaart wel waarom toeristen hier constant lastig gevallen worden. Hij heeft me ook verteld over de tacktieken die ze gebruiken om klanten te zoeken en aan te spreken.
Maandag ga ik naar de Chinese ambassade in Kathmandu om toch nog proberen mijn visum te krijgen. Vandaag heb ik nog es geinformeerd bij mijn travel agency en mogelijk lukt het nu wel, de regels veranderen blijkbaar om de 5 fucking minuten hoeraa. Wish me luck!
Tot zover de update, tot de volgende!
Fotokes van het weeshuis : hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten