Even om af te sluiten, lijstjes!
Uno: Een lijstje van dingen die geweldig leuk zijn om te doen in Nepal! Of dingen die toch minstens interessant zijn om mee te maken..
# Achterop een moto door Kathmandu scheuren, de wind door mijn snorharen.
# Wekenlang klagen over de lastige snorren in het weeshuis, omdat het Nepali woord voor vliegen maar 1 letter verschilt van dat voor snorren.
# Op het dak van een bus zitten, toerend langs ravijnen en rivieren.
# 11 dagen lang zonder gids of porter door de Himalaya trekken. En amper verdwalen!
# Een poging doen tot gezichtsbegroeiing. Wat uiteraard niet goed lukt, maar er waren geen belgische vrienden in de buurt om het me af te raden.
# Voor het eerste ontdekken dat ik een compleet gesprek in het Nepalees aan het voeren was.
# Ontdekken dat ik in het Engels aan het denken ben ipv van in het Nederlands.
# Kunnen werken als trainee fotojournalist.
# Doen alsof ik een echte journalist ben en op eigen houtje interviews regelen met 3 politieke leiders, prostituees, straatkinderen, drugsverslaafden, drugsdealers, straatpushers, ...
# Iets kunnen bijdragen in mijn weeshuis en ervoor zorgen dat mijn disabled kids een beter leven hebben.
# Gaan raften en canyoningen. Geweldig!
# Me vol kunnen vreten voor 1 euro.
# Bovenop een olifant door de jungle trekken en neushoorns spotten.
# Een bad nemen met een olifant.
# 27.000 keer mogen vertellen dat ik van Belgie ben.
# In Thamel om de 10 seconden worden aangesproken of ik wil gaan trekken of raften, voor marihuana, coke, vrouwen, een taxirit, een rikshaw, fucking tijgerbalsem, fluiten, ...
# Eindeloos mogen onderhandelen met taxi-chauffeurs, winkeluitbaters, enz.. omdat ze het driedubbele van de prijs vragen als je blank bent.
# Me buiten met koud water wassen aan de waterton terwijl er 10 kinderen commentaar staan te leveren over mijn bleekheid.
# Blonde haren en blauwe ogen hebben in een land waar iedereen zwart haar en bruine ogen heeft.
# Me groot voelen omdat Nepalese mensen kleine opdondertjes zijn.
# Tegen elke deuropening mijn hoofd stoten om dezelfde reden.
# Toekijken terwijl ze voor mijn ogen een geit slachten en dissecteren, en vervolgens mee helpen het beest op te eten.
# Tegemoet gelopen worden door mijn weeskinderen als ik terugkwam naar het weeshuis.
# Waanzinnige Nepalese actiefilms bekijken in de cinema terwijl mensen rond me stonden te roepen naar het scherm en spuugden op de vloer.
# Me zorgen maken of ik geen luizen of schurft kreeg van mijn kinderen.
# Dostejevsky en Oscar Wilde voorlezen aan gehandicapte kinderen.
# Samen met mijn kinderen door de jungle wandelen op zoek naar een waterval.
# In het kruis gemept worden door een olifant.
# Een sneeuwman maken op 4130 meter hoogte
# Ongelofelijke mensen ontmoeten...
# Dhaal-baat binnenlepelen bij een gehandicapt meisje met als enige dank een huilbui.
# Een ijsje eten en vervolgens 4 keer overgeven en dan rillend op de vloer in foetushouding wachten op de dokter.
# .........
Duo: dingen die anders zijn in Nepal. Behoorlijk veel ahum
# Eten met je hand ipv bestek (geweldig leuk, moet ik in belgie ook doen!) Enkel de rechterhand mag gebruikt worden omdat je met je linkerhand je kont afveegt.
# Een gat in de vloer ipv een zit-toilet.
# Een klein emmertje water naast de wc ipv een rol zacht, drielagig wc-papier.
# Je neus met je hand snuiten ipv met een zakdoek. (Ziet er vies uit, maar ik begin me wel af te vragen waarom ik eigenlijk snot in mijn broekzak bewaar.)
# Ze laten 1 van hun vingernagels lang groeien en de rest houden ze kort.
# Ze rochelen alsof hun leven ervan afhangt, maakt niet uit waar of wie er in de buurt staat.
# Het onvoorstelbare verkeer en openbaar vervoer. Complete fucking waanzin! En onvoorstelbaar hoeveel mensen ze in een microbus kunnen proppen!
# Op het dak van een bus mogen zitten!
# Nepal heeft een hoogteverschil van 8700 meter. Take that Belgium!
# Bomaanslagen, ontvoeringen en moorden ipv wat communautair gezever.
# Ze spreken iedereen aan als broer of zus.
# Ze krijgen namen als goden (Krisnah, Shiva en Ganesh zijn hier vrienden van me), of namen als Hoop, Werkelijkheid, Droom, Ontmoeting, Het licht van de kaarsvlam (?)... Bende hippies!
# Je kan niet zomaar knuffelen of kussen met meisjes van je leeftijd zonder een gigantische familierel te veroorzaken.
# Iedereen wilt een babbeltje met je omdat je er anders uitziet. Zie ik in belgie neit direct gebeuren haha.
# Het waanzinnig getoeter in de steden.
# Mensen die op straat staan te pissen en kakken.
# Marihuana dat gewoon langs de straatkant groeit.
# Koeien die midden op de weg liggen te maffen.
# Zelden warm water om je te wassen En traditioneel ook geen douche of bad, maar gewoon een kraantje buiten.
# 2 keer per dag dezelfde maaltijd, elke dag.
# 50 uur per week geen stroom.
# De standaarbegroeting in Nepal is "Heb je al gegeten?", een beetje zoals "Hoe gaat ie?"
# Ze wiebelen wat met hun hoofd als ze OK bedoelen.
# Het geweldige "missed calls" systeem. Als je wilt laten weten dat je aan iemand denkt of iemand mist, laat je gewoon de telefoon een paar keer rinkelen.
# Ze raken met linkerhand hun rechterelleboog aan als ze op een respectvolle manier iets willen geven aan je.
# Niets aannemen, geven of in je mond stoppen met je linkerhand.
# Niet met je voeten in de richting van een afbeelding van de goden slapen. De voeten zijn het onreinste deel van het lichaam. Het is dus ook verboden over iemand te stappen, iets aan te raken met je voeten of je voetzool aan iemand tonen.
# Het hoofd daarentegen is het heiligste deel van het lichaam, dus is het verboden iemadn anders zijn hoofd aan te raken.
# Britney Spears, Mariah Carey, Shakira, ... ze zijn allemaal nog waanzinning populair in Nepal en het is cool om er een t-shirt van te dragen zelf al ben je dan een 16-jarige jongen.
# Minstens even populair: worstelaars als John Cena, Batista, The Undertaker...
# Werkelijk alles wat je koopt is fake. De films, de kleren, de gsm's, ...
# Ze begroeten mekaar door hun handen ter hoogte van hun gezicht te vouwen en 'Namaste' te zeggen.
# De sieraden die vrouwen dragen. Neusringen, oorringen, ... rode armbanden om te tonen dat je getrouwd bent...
# de traditionele tatoos waar veel vrouwen en mannen mee rond lopen .
# het gedoe als een vrouw haar maandstonden krijgt. Ze mag 4 dagen niet koken, niemand aanraken, ze moet apart slapen en eten, ...
# de traditionele topi's (hoedjes) die de mannen dragen.
# De geregelde huwelijken
# ...
zaterdag 31 mei 2008
donderdag 29 mei 2008
Laatste dag Nepal..
Heyhey,
Even om te laten weten dat ik niet al raftend ben omgekomen. Het was behoorlijk wild en spannend, het regensseizoen was begonnen dus veel water, maar mijn bootje is niet omgeslagen! We waren vertrokken met 3 boten en de andere 2 zijn es gecrasht, ik denk dat ongeveer de helft van de deelnemers is mogen gaan zwemmen haha. De vorige keren da ik hier ben gaan raften was het grade 3, maar nu dus grade 4 wat best spectaculair was. Ben wel gigantisch verbrand merde. Ook canyonging was echt leuk, moet ik Europa ook es proberen. 35 meter abseilen, een sprong van 7 meter, zo'n dingen.
Verder ben ik hier aan het afsluiten. Gisteren ben ik langs geweest bij veerle haar weeshuis om wat fotos te maken(Zo'n schattige kinders!). Straks ga ik langs bij mijn eigen weeshuis om afscheid te nemen en morgenmiddag nemen we de vlieger naar Thailand. Veerle vertrekt wel al na 5 weken, dus dan ga ik nog 3 weken alleen rondtrekken.
En jawel, Nepal is niet langer een monarchie,iedereen is er hier wel blij om denk ik. De koning is niet populair en hij is onder dubieuze omstandigheden aan de macht gekomen. Er is enorm veel volk op straat, ook heel veel politie om alles onder controle te houden. Donderdag waren er wel rellen tussen het volk en de oproerpolitie toen het volk probeerde de vlag van de de koning te vervangen door de landsvlag. Er zijn ook wel weer wat kleine bomaanslagen geweest in Kathmandu, maar voorlopig niet te ernstig.
Ander nieuws, Navina is terug bij haar mama. Navina is 1 van de 4 disabled kids en het meest hopeloze geval. Maar bon, nu is ze dus terug bij haar moeder, hopelijk lukt dat.
En yup, 6 maanden Nepal zit erop. Tis best vreemd hoor. De tijd is voorbij gevlogen, ik heb me geweldig geamuseerd en ik heb dingen gedaan waar ik trots op ben. Binnen een paar jaar wil ik heus nog wel es terug om mijn kindjes terug te zien! Een lange, melige conclusie over hoeveel ik wel niet ben veranderd gaat er niet inzitten, maar ik ben echt tevreden hoor. Als ik opnieuw kon beginnen, zou ik het direct doen. Om af te sluiten, in de volgende blog nog wat lijstjes, omdat lijstjes tof zijn. En wss nog een blog over het afscheid in het weeshuis vanuit Thailand. En dat was het dan.. Namaste Nepal! De Disneyfilm over mijn verblijf in Nepal komt eraan in 2010, Denzel Washington speelt de hoofdrol!
Even om te laten weten dat ik niet al raftend ben omgekomen. Het was behoorlijk wild en spannend, het regensseizoen was begonnen dus veel water, maar mijn bootje is niet omgeslagen! We waren vertrokken met 3 boten en de andere 2 zijn es gecrasht, ik denk dat ongeveer de helft van de deelnemers is mogen gaan zwemmen haha. De vorige keren da ik hier ben gaan raften was het grade 3, maar nu dus grade 4 wat best spectaculair was. Ben wel gigantisch verbrand merde. Ook canyonging was echt leuk, moet ik Europa ook es proberen. 35 meter abseilen, een sprong van 7 meter, zo'n dingen.
Verder ben ik hier aan het afsluiten. Gisteren ben ik langs geweest bij veerle haar weeshuis om wat fotos te maken(Zo'n schattige kinders!). Straks ga ik langs bij mijn eigen weeshuis om afscheid te nemen en morgenmiddag nemen we de vlieger naar Thailand. Veerle vertrekt wel al na 5 weken, dus dan ga ik nog 3 weken alleen rondtrekken.
En jawel, Nepal is niet langer een monarchie,iedereen is er hier wel blij om denk ik. De koning is niet populair en hij is onder dubieuze omstandigheden aan de macht gekomen. Er is enorm veel volk op straat, ook heel veel politie om alles onder controle te houden. Donderdag waren er wel rellen tussen het volk en de oproerpolitie toen het volk probeerde de vlag van de de koning te vervangen door de landsvlag. Er zijn ook wel weer wat kleine bomaanslagen geweest in Kathmandu, maar voorlopig niet te ernstig.
Ander nieuws, Navina is terug bij haar mama. Navina is 1 van de 4 disabled kids en het meest hopeloze geval. Maar bon, nu is ze dus terug bij haar moeder, hopelijk lukt dat.
En yup, 6 maanden Nepal zit erop. Tis best vreemd hoor. De tijd is voorbij gevlogen, ik heb me geweldig geamuseerd en ik heb dingen gedaan waar ik trots op ben. Binnen een paar jaar wil ik heus nog wel es terug om mijn kindjes terug te zien! Een lange, melige conclusie over hoeveel ik wel niet ben veranderd gaat er niet inzitten, maar ik ben echt tevreden hoor. Als ik opnieuw kon beginnen, zou ik het direct doen. Om af te sluiten, in de volgende blog nog wat lijstjes, omdat lijstjes tof zijn. En wss nog een blog over het afscheid in het weeshuis vanuit Thailand. En dat was het dan.. Namaste Nepal! De Disneyfilm over mijn verblijf in Nepal komt eraan in 2010, Denzel Washington speelt de hoofdrol!
maandag 26 mei 2008
dinsdag 20 mei 2008
Oep a datte!
Oioioi,
Even terug een update!
Ik heb maandag nog es goed nagedacht over mijn verdere reisplan, alles afgewogen, alles op een rijtje gezet. Ik ga, ik ga niet, ik ga.. ik ga niet? De beslissing is dat ik niet naar China/Mongolie/Rusland ga, maar naar Thailand/Cambodja en Laos voor 7 weken.
Door alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd in China is het gewoon geen goed idee meer om er heen te gaan. De Chinese regering maakt het me belachelijk moeilijk om aan een visum te geraken, een regio die ik wil bezoeken is getroffen door een aardbeving en modderstromen. En ik kan slechts 30 dagen ginder blijven, wat belachelijk kort is voor zo een gigantisch land. Mijn China-reisplan is hopeloos ingewikkeld en als het ergens zou mislopen zou ik mijn financiele pijngrens nogal serieus overschrijden.
Ik vind het natuurlijk wel wat kut om een plan op te geven, maar dit is wel een goede beslissing denk ik. Tis ook een reden om zeker terug te keren naar Azie en het hele continent door te reizen. Maar hey, Thailand/Cambodja/Laos is zeker geen slecht B-plan! Luxe-problemen en hun luxe-oplossingen haha. Nu kan ik naar 3 andere mooie landen, ik heb goed gezelschap (Veerle van de trekking) en er zijn geen visumproblemen hoeraa. Ik zou ook een stuk vroeger terug zijn, begin augustus ergens. Dus dan kan ik nog op zoek naar een kot, interimwerk zoeken en festivals doen!
Verder nog te melden. De verhuis naar het nieuwe weeshuis hebben we 1 dag moeten uitgestellen wegens algemene staking in Kathmandu. Leden van de Maoisten hebben een zakenman ontvoerd, gemarteld en vermoord dus was er een grote protestactie tegen de Maoisten... en geen vervoer om de kindjes te verhuizen.
Maar hoeraa, donderdag is het gelukt! Ik heb de 4 kinderen, al hun gerief en de dingen die ik had gekocht verhuisd naar het nieuwe weeshuis. Narayan zag er niet zo gelukkig uit maar het zal mij worst wezen bij wije van spreke. Kamal kon achterop de moto zitten, zijn droom! Hij zat heel de tijd te lachen en gilletjes te slaken haha. Donderdag, vrijdag en zaterdag ben ik in het weeshuis gebleven en tis in orde hoor. De disabled kids waren blij om hun oude vriendjes terug te zien en ik was een beetje ontroerd toen Kamal les kreeg van de prive-lerares. Ik ben echt blij voor die jongen. Zondag gaan 3 van hen dan naar de prive-school, ook Kamal. We gaan es proberen of ie het kan want hij heeft mentale problemen maar wie weet. Hij zal wel de enige 14-jarige zijn in de kleuterklas. Ik heb nieuwe bedden gekocht voor hen, nieuwe kleren en een schooluniform. En vandaag omdat ik ongeveer afscheid neem heb ik ze nog wat knikkers en wrestling-cards gegeven. Volgende week zaterdag kom ik nog even terug voor de laatste keer, dan moet ik echt gedag zeggen.
Wel een beetje stom dat de kuisvrouw uiteindelijk niet mee is gekomen. Ik snap er niks van want zo zou ze haar kinderen terug kunnen zien, maar ze wou niet mee naar het nieuwe weeshuis. Tja, ze is groot genoeg dus ze moet het zelf maar weten. En Narayan gaat godzijdank geen nieuw weeshuis beginnen, maar gaat een soort kaarsenfabriekje beginnen. Mij best hoor.
Verder heb ik vrijdag belachelijk veel mensen geinterviewd. 4 prostituees, een ex-drugsverslaafde en 2 Maoistenleiders! Geweldige combinatie! Maar dus eh, de prostituees. Er zit wel degelijk een soort plan achter, ik doe dit niet zomaar. Ik en de nieuwe baas van het weeshuis willen een nieuw project beginnen, met de hulp van zijn andere sponsors enzo. Het plan is om de prostituees van straat te halen, in een tehuis te plaatsen en daar krijgen ze dan de mogelijkheid een stiel te leren. Kaarsjes maken, kleren verstellen, schoonheidsalon training, thankas (traditionele schilderijen) maken, enz.. Kortom ze een training geven zodat ze een alternatief hebben om geld te verdienen. Als ze hun studie willen afmaken of er een willen beginnen kunnen ze dat ook. En diezelfde soort training willen we ook aanbieden voor gehandicapten. Fijn plan en mijn nieuwe baas heeft behoorlijk veel sponsors dus het zal wel lukken. Er is nog een plan om geld te verzamelen voro het project, maar dat zal ik de volgende keer wel es uitleggen.
We hebben dus met 4 van het gepraat. Boeiend maar best wel wrede verhalen uiteraard. Een vrouw die toen ze 21 was door haar man in de steek werd gelaten en dan in haar eentje voor haar 2 kinderen moest zorgen.. Een vrouw die tot haar 31 jaar getrouwd was en een restaurant had, maar dan ging het restaurant failliet en haar man ervandoor.. Ook 2 meisjes van 18 en 21 die thuis zijn weg gelopen. Met dit nieuwe project zouden we hen een tweede kans kunnen geven.
De ex-drugsverslaafde was 5 jaar lang zwaar verslaafd en werkt nu voor een soort rehab-organisatie. Hij gaat praten met mensen, vertelt zijn verhaal en probeert anderen te motiveren ook te stoppen. Dat was het zowat in het kort, ik heb even geen zin om het allemaal uit te typen.
En dan de 2 Maoistenleiders hehe. Normaal gezien was het er maar eentje maar hij had gezelschap meegebracht. Samen waren ze verantwoordelijk voor 1 van de 75 districten in Nepal. De dokter was sinds het begin actief bij de Maoisten en was een schoolkameraadje van de leider. Hij heeft dus zijn hele levensverhaal uit de doeken gedaan en uitgelegd wat de belangrijkste doelstellingen waren in zijn districten. Het bevrijden van de semi-slaven, land afnemen van de feudale landheren en herverdelen onder de landbouwers, de levensstandaard van het proletariaat verbeteren. Gelijke rechten voor alle mensen ongeacht hun geloof, kaste of geslacht. Ehm, als ik het allemaal moet uit typen zit ik hier morgen nog.. Even in het kort dus. We hebben nog gebabbeld over wat communisme vooor hem betekent (vrijheid zei hij, wat ik altijd wat tegenstrijdig vind), over andere communistische regimes (Hij vond dat ze fouten hebben gemaakt. De baas van de YCL daarentegen vond Pol Pot wel "nen toffe"). Over vrijheid van meningsuiting en persvrijheid (een maximaal vrijheid, niet totaal. beetje zorgwekkend) Over het geweldadige imago en of geweld nodig voor de revolutie (Hij zei dat leden van zijn partij fouten hebben begaan en dat ze probeerden het geweld onder controle te krijgen. Anderzijds vond ie wel dat geweld soms nodig is voor de revolutie.) Hij heeft me ook uitleg gegeven over diverse geweldadige incidenten die de laatste maanden hebben plaats gevonden. Wat erg boeind was.
Over het algemeen was ie een stuk minder griezelig als de leider van de YCL. Zijn basis ideeen zijn best goed, de levensstandaard van delandbouwers verbeteren enzo. Vrijheid voor iedereen. Maar sl je dan wat dieper graaft..En de manier waarop het gebeurt is een andere zaak. Een maximum level voor de vrijheid van meningsuiting, de ontelbare geweldadige incidenten, .. Tis zorgwekkend als je dan denkt aan voorgangers als Pol Pot en zijn vriendjes. Anyway, hij beweerde dat de partij een aan de Nepalese situatie aangepaste versie van het communisme hanteert en dat ze een stuk progressiever zijn dan andere regimes. Toen ik vertelde over de socialistische partij in Belgie en iets vermelde over homos in Belgie (geen discriminatie en huwelijken enzo) was ie wel geschokt. Hij is Christen en in zijn ogen zijn homos onrein, een schande, schadelijk voor de maatschappij, verspreiden ze HIV enzo. Dus eh, daar waren we het behoorlijk over oneens. Vrijheid en gelijke rechten voor iedereen, of toch niet iedereen blijkbaar.
Verder nog te melden. Dinsdag ga ik canyoning doen, woensdag en donderdag raften! De vlieger naar Thailand vertrekt 2 of 3 juli, maandag moet ik nog even een ticket boeken. Volgende week zaterdag gaan we terug een lading prostituees interviewen en mogelijke wat dugdealers als het lukt. Als ik zo bedenk wat ik tijdens een standaardweek in Belgie uitvoer is dit toch wel een stuk boeiender haha.
Tot de volgende!
Even terug een update!
Ik heb maandag nog es goed nagedacht over mijn verdere reisplan, alles afgewogen, alles op een rijtje gezet. Ik ga, ik ga niet, ik ga.. ik ga niet? De beslissing is dat ik niet naar China/Mongolie/Rusland ga, maar naar Thailand/Cambodja en Laos voor 7 weken.
Door alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd in China is het gewoon geen goed idee meer om er heen te gaan. De Chinese regering maakt het me belachelijk moeilijk om aan een visum te geraken, een regio die ik wil bezoeken is getroffen door een aardbeving en modderstromen. En ik kan slechts 30 dagen ginder blijven, wat belachelijk kort is voor zo een gigantisch land. Mijn China-reisplan is hopeloos ingewikkeld en als het ergens zou mislopen zou ik mijn financiele pijngrens nogal serieus overschrijden.
Ik vind het natuurlijk wel wat kut om een plan op te geven, maar dit is wel een goede beslissing denk ik. Tis ook een reden om zeker terug te keren naar Azie en het hele continent door te reizen. Maar hey, Thailand/Cambodja/Laos is zeker geen slecht B-plan! Luxe-problemen en hun luxe-oplossingen haha. Nu kan ik naar 3 andere mooie landen, ik heb goed gezelschap (Veerle van de trekking) en er zijn geen visumproblemen hoeraa. Ik zou ook een stuk vroeger terug zijn, begin augustus ergens. Dus dan kan ik nog op zoek naar een kot, interimwerk zoeken en festivals doen!
Verder nog te melden. De verhuis naar het nieuwe weeshuis hebben we 1 dag moeten uitgestellen wegens algemene staking in Kathmandu. Leden van de Maoisten hebben een zakenman ontvoerd, gemarteld en vermoord dus was er een grote protestactie tegen de Maoisten... en geen vervoer om de kindjes te verhuizen.
Maar hoeraa, donderdag is het gelukt! Ik heb de 4 kinderen, al hun gerief en de dingen die ik had gekocht verhuisd naar het nieuwe weeshuis. Narayan zag er niet zo gelukkig uit maar het zal mij worst wezen bij wije van spreke. Kamal kon achterop de moto zitten, zijn droom! Hij zat heel de tijd te lachen en gilletjes te slaken haha. Donderdag, vrijdag en zaterdag ben ik in het weeshuis gebleven en tis in orde hoor. De disabled kids waren blij om hun oude vriendjes terug te zien en ik was een beetje ontroerd toen Kamal les kreeg van de prive-lerares. Ik ben echt blij voor die jongen. Zondag gaan 3 van hen dan naar de prive-school, ook Kamal. We gaan es proberen of ie het kan want hij heeft mentale problemen maar wie weet. Hij zal wel de enige 14-jarige zijn in de kleuterklas. Ik heb nieuwe bedden gekocht voor hen, nieuwe kleren en een schooluniform. En vandaag omdat ik ongeveer afscheid neem heb ik ze nog wat knikkers en wrestling-cards gegeven. Volgende week zaterdag kom ik nog even terug voor de laatste keer, dan moet ik echt gedag zeggen.
Wel een beetje stom dat de kuisvrouw uiteindelijk niet mee is gekomen. Ik snap er niks van want zo zou ze haar kinderen terug kunnen zien, maar ze wou niet mee naar het nieuwe weeshuis. Tja, ze is groot genoeg dus ze moet het zelf maar weten. En Narayan gaat godzijdank geen nieuw weeshuis beginnen, maar gaat een soort kaarsenfabriekje beginnen. Mij best hoor.
Verder heb ik vrijdag belachelijk veel mensen geinterviewd. 4 prostituees, een ex-drugsverslaafde en 2 Maoistenleiders! Geweldige combinatie! Maar dus eh, de prostituees. Er zit wel degelijk een soort plan achter, ik doe dit niet zomaar. Ik en de nieuwe baas van het weeshuis willen een nieuw project beginnen, met de hulp van zijn andere sponsors enzo. Het plan is om de prostituees van straat te halen, in een tehuis te plaatsen en daar krijgen ze dan de mogelijkheid een stiel te leren. Kaarsjes maken, kleren verstellen, schoonheidsalon training, thankas (traditionele schilderijen) maken, enz.. Kortom ze een training geven zodat ze een alternatief hebben om geld te verdienen. Als ze hun studie willen afmaken of er een willen beginnen kunnen ze dat ook. En diezelfde soort training willen we ook aanbieden voor gehandicapten. Fijn plan en mijn nieuwe baas heeft behoorlijk veel sponsors dus het zal wel lukken. Er is nog een plan om geld te verzamelen voro het project, maar dat zal ik de volgende keer wel es uitleggen.
We hebben dus met 4 van het gepraat. Boeiend maar best wel wrede verhalen uiteraard. Een vrouw die toen ze 21 was door haar man in de steek werd gelaten en dan in haar eentje voor haar 2 kinderen moest zorgen.. Een vrouw die tot haar 31 jaar getrouwd was en een restaurant had, maar dan ging het restaurant failliet en haar man ervandoor.. Ook 2 meisjes van 18 en 21 die thuis zijn weg gelopen. Met dit nieuwe project zouden we hen een tweede kans kunnen geven.
De ex-drugsverslaafde was 5 jaar lang zwaar verslaafd en werkt nu voor een soort rehab-organisatie. Hij gaat praten met mensen, vertelt zijn verhaal en probeert anderen te motiveren ook te stoppen. Dat was het zowat in het kort, ik heb even geen zin om het allemaal uit te typen.
En dan de 2 Maoistenleiders hehe. Normaal gezien was het er maar eentje maar hij had gezelschap meegebracht. Samen waren ze verantwoordelijk voor 1 van de 75 districten in Nepal. De dokter was sinds het begin actief bij de Maoisten en was een schoolkameraadje van de leider. Hij heeft dus zijn hele levensverhaal uit de doeken gedaan en uitgelegd wat de belangrijkste doelstellingen waren in zijn districten. Het bevrijden van de semi-slaven, land afnemen van de feudale landheren en herverdelen onder de landbouwers, de levensstandaard van het proletariaat verbeteren. Gelijke rechten voor alle mensen ongeacht hun geloof, kaste of geslacht. Ehm, als ik het allemaal moet uit typen zit ik hier morgen nog.. Even in het kort dus. We hebben nog gebabbeld over wat communisme vooor hem betekent (vrijheid zei hij, wat ik altijd wat tegenstrijdig vind), over andere communistische regimes (Hij vond dat ze fouten hebben gemaakt. De baas van de YCL daarentegen vond Pol Pot wel "nen toffe"). Over vrijheid van meningsuiting en persvrijheid (een maximaal vrijheid, niet totaal. beetje zorgwekkend) Over het geweldadige imago en of geweld nodig voor de revolutie (Hij zei dat leden van zijn partij fouten hebben begaan en dat ze probeerden het geweld onder controle te krijgen. Anderzijds vond ie wel dat geweld soms nodig is voor de revolutie.) Hij heeft me ook uitleg gegeven over diverse geweldadige incidenten die de laatste maanden hebben plaats gevonden. Wat erg boeind was.
Over het algemeen was ie een stuk minder griezelig als de leider van de YCL. Zijn basis ideeen zijn best goed, de levensstandaard van delandbouwers verbeteren enzo. Vrijheid voor iedereen. Maar sl je dan wat dieper graaft..En de manier waarop het gebeurt is een andere zaak. Een maximum level voor de vrijheid van meningsuiting, de ontelbare geweldadige incidenten, .. Tis zorgwekkend als je dan denkt aan voorgangers als Pol Pot en zijn vriendjes. Anyway, hij beweerde dat de partij een aan de Nepalese situatie aangepaste versie van het communisme hanteert en dat ze een stuk progressiever zijn dan andere regimes. Toen ik vertelde over de socialistische partij in Belgie en iets vermelde over homos in Belgie (geen discriminatie en huwelijken enzo) was ie wel geschokt. Hij is Christen en in zijn ogen zijn homos onrein, een schande, schadelijk voor de maatschappij, verspreiden ze HIV enzo. Dus eh, daar waren we het behoorlijk over oneens. Vrijheid en gelijke rechten voor iedereen, of toch niet iedereen blijkbaar.
Verder nog te melden. Dinsdag ga ik canyoning doen, woensdag en donderdag raften! De vlieger naar Thailand vertrekt 2 of 3 juli, maandag moet ik nog even een ticket boeken. Volgende week zaterdag gaan we terug een lading prostituees interviewen en mogelijke wat dugdealers als het lukt. Als ik zo bedenk wat ik tijdens een standaardweek in Belgie uitvoer is dit toch wel een stuk boeiender haha.
Tot de volgende!
maandag 19 mei 2008
Oepdate!
Hoihoi,
Mogelijk was ik de vorige keer ietwat onduidelijk over het weeshuis en wat er aan de hand is. Toen ik de vorige keer berichtte had ik een klacht ingediend bij RCDP (mijn organisatie in Nepal) en had ik met de baas van het nieuwe weeshuis (Dawa) gebabbeld. Hij wou de weeskinderen en de werkvrouw bij zich nemen enzo, maar de baas van het oude weeshuis (Narayan) wist nog niet dat ik de kinderen wou verhuizen. Het weeshuis was dus nog niet gesloten ofzo.
Nu zijn we een week verder. Ik heb nog een aantal keer gebabbeld met de baas van het nieuwe weeshuis, zodat ik zeker wist dat de disabled kids en de werkvrouw er goed terecht zouden komen. Aangezien de baas van het oude weeshuis geen Engels kan en ik te weinig Nepali spreek, was ik niet van plan in mijn eentje hem uit te leggen wat er allemaal aan de hand was en gewoon even te wachten tot de vergadering zodat iemand kon tolken voor me. Maar hey, toen ik deze zaterdag aankwam in het weeshuis bleek er een 4de kindje aangekomen te zijn.. Wat ik totaal niet had verwacht. Ik heb dan in mijn beste Nepali alles er uit gegooid en gezegd wat ik vond van hem en zijn weeshuis. Dat ik zijn weeshuis wou sluiten, dat de kindjes moeten verhuizen, ...
Vandaag hebben ik, Narayan en Dawa dan eindelijk samen vergaderd. Dawa heeft alles wat ik wou zeggen kunnen vertalen en na 1.5 uur babbelen zijn we overeen gekomen dat de kindjes en werkvrouw dus inderdaad verhuizen. Hoeraa!
En geloof me, dit is een hele verbetering voor die mannekes. In het oude weeshuis gingen ze niet naar school, ze kregen geen prive-les, ze kregen geen fysiotherapie, noppes... Geen boeken, geen speelgoed, .. Nu kunnen Anjana en het nieuwe kindje (Monisha) naar een prive-school, Kamal krijgt prive-les (hij is een beetje mentaal gehandicapt)en tja voor Navina kunnen we weinig doen. Er komt een professionele fysiotherapeut, wat vooral Kamal zo hard nodig heeft. De werkvrouw is terug herenigd met haar 3 eigen kinderen en nu krijgt ze 2000 roepies per maand ipv noppes. De baas van het oude weeshuis betaalde haar al 4 jaar niet, hij had haar juwelen en land verkocht om te gebruiken voor het weeshuis en ze had ook nog es betaald voor de meeste spullen in het weeshuis.
We waren van plan de baas van het oude weeshuis een nieuwe job te geven, om hem te overtuigen en om hem in het oog te kunnen houden, maar hij wil niet. Hij gaat dus een nieuw project beginnen ergens, wat me wel dwars zit maar tja... deze kinderen zijn tenminste al veilig. Morgen of overmorgen verhuizen de kindjes hoeraa!
Verder nog belachelijk veel ziekenhuizen bezocht. Woensdag met Kamal naar het disabled ziekenhuis voor een fenol-injectie. Hij heeft cp (dus even geen zuurstof gekregen bij de geboorte), is erg spastisch en dankzij die injectie zou hij minder spastisch zijn gedurende 5 maanden. Als ie intensieve fysiotherapie krijgt kan ie mss zelf wandelen! Een van de redenen waarom ik hem absoluut weg wou uit het oude weeshuis. Dus heb ik hem naar het ziekenhuis gedragen, maar aangezien hij slecht reageerde zijn we een stuk langer gebleven als ik had gedacht. Hij bleef steeds maar overgeven, dus uiteindelijk zijn we een nacht gebleven en nog een groot stuk van de volgende dag. Maar best grappig om wat tijd door te brengen in het ziekenhuis! Zowat iedereen die uit zijn bed kon op onze afdeling is langs geweest voor een babbeltje dus ik heb mijn beste Nepalees mogen bovenhalen. Ik heb de kinderafdeling wat geentertained, er waren een hoop internationale vrijwilligers om mee te babbelen... Bst leuk! Voor Kamal was het wel een stuk minder leuk ahem. Uiteindelijk zijn we ontslagen uit het ziekenhuis, maar op de terugweg heeft ie nog es 5 keer overgegeven. Ook de volgende dag bleef ie overgeven, dus opnieuw een ziekenhuis in... Ondertussen is ie in orde hoor, maar hij is toch 3 dagen flink ziek geweest. Ook met de kinderen van het andere ziekenhuis ben ik nog es langs geweest voor een check-up, niemand met scabies deze keer hoeraa.
Verder nog gedaan; samen met Dawa naar Thamel voor fotos en interviews met de straatkinderen. Boeiend! En ik heb nog fotos kunnen maken van een Tibetaanse protestactie. Eindelijk haha, er zijn er verdomme elke dag maar ik zie ze nooit. Volgende week kan ik nog een leider van de Maoisten interviewen, hij is verantwoordelijk voor 9 districten in Nepal en was er sinds de oprichtng van de partij bij. Louter toeval dag ik hem kan interviewen uiteraard, hij is de dokter die me heeft geholpen toen ik mijn laatste voedselvergiftiging had. Oh, en ik heb een traditionele Nepalese outfit besteld bij de kleermaker, zou best grappig moeten zijn hehe. Vast leuk voor wat fotokes en als souvenir. En ik heb een huwelijksaanzoek gekregen ahem.
Qua reisplannen, vandaag is de deadline voor mijn beslissing dus eh.. ik zal morgen ofzo wel laten weten hoe het zit. Blijkt wel dat ik in Mongolie geen Russisch visum kan krijgen dus dan moet ik dat in Hong Kong scoren... Ik zal er nog es allemaal goed over nadenken vandaag.
Doei!
maandag 12 mei 2008
Update!
Heyhey!
Het is weeral eventjes geleden sinds de vorige update dus het wordt een nogal lang bericht ahem. Maar dus, nieuws vanuit Nepal! Voor de duidelijkheid, ik werkte in een weeshuis met 3 disabled kids en 10 weeskinderen maar de weeskinderen zijn recent verhuist naar een nieuw weeshuis. Dus ik pendel tussen de 2 projecten.
Over het weeshuis.. Er is best wel een heleboel gebeurt sinds het vorige bericht. De laatste 2 weken heb ik een heleboel ziekenhuisbezoeken gedaan met de kinderen. 2 keer naar een hospitaal voor gehandicapten, dat erg vervelend ver weg is. Het is 2.5 uur met de bus en te voet tot daar, en het valt niet mee om Kamal te moeten dragen. En hij heeft 2 keer overgegeven in de bus op de terugweg! Nepalezen worden blijkbaar erg snel wagenziek.. Maar het was wel fijn dat de disabled kids es buitenkwamen. Normaal gezien blijven ze altijd in het weeshuis maar nu zaten ze verbaasd naar buiten te staren in de bus. En toen we met Navina naar het hospitaal gingen ging haar moeder ook mee. Ik wist niet eens dat ze een moeder had, maar het was in ieder geval een ontroerend weerzien. Navina was zelf aan het lachen, iets wat ik haar nooit heb zien doen.. mooi hoor. Maar bon, de kindjes zijn onderzocht enzo. Voor Anjana zijn er nieuwe speciale schoentjes besteld (voor 350 roepies! Tis echt geen geld) Voor Kamal hebben ze me wat fysiotherapie aangeleerd, dus nu doen we samen 2-3 keer per dag stretching oefeningen. Hij heeft blijkbaar cp, wat betekent dat hij bij zijn geboorte een tijdje geen zuurstof heeft gekregen, wat grote gevolgen had voor zijn mentale en fysieke capaciteiten.
Met 11 kindjes uit het andere weeshuis ben ik ondertussen ook al een paar keer naar een ander ziekenhuis geweest voor de gratis medical check-up. Niets al te ernstig aan de hand, buiten dat Navindra scabies heeft. Wat nogal kut is, aangezien scabies erg besmettelijk is en ik dat kindje regelmatig een knuffel geef en hij constant aan mijn armen hang. Bon, even na laten of ik nu ook geen scabies heb...Vandaag ben ik terug langs geweest naar het ziekenhuis met 11 "stool samples" van de kinderen (wat ze niet leuk vonden natuurlijk haha), zaterdag ga ik terug met nog es 3 kinderen terug. Met een ander kindje moet ik naar nog een ander hospitaal voor een oogonderzoek. En woensdag terug naar het disabled ziekenhusi met Kamal! Veel ziekenhuizen!
Verder ben ik ook nog met de kindjes van het nieuwe weeshuis naar de cinema geweest, gigantisch leuk! Die klein mannen beginnen te roepen en te applaudiseren als de "hero" in beeld komt en tja, ik doe mee hehe.
Maar er zijn ook dingen die me dwars zitten over mijn gehandicapten-project. In het kort, het is gewoon geen goede plek voor de kinderen en het is de schuld van Narayan, de baas ginder. We noemen officieel "National Vocational Center For Training and Rehabilitation Of Disabled" (sic). Het nationale center, en we hebben 3 kinderen! En een centrum voor training en rehabiliation, er gebeurt net niks qua rehabilitatie! Wat een waanzin.. Sinds deze weeks doe ik fysiotherapie met de kinderen, maar binnen 1.5 week ben ik weg en dan gebeurt er terug niks... Ik heb zitten babbelen met de baas van het nieuwe weeshuis, dat trouwens veel beter is. Ik was nogal skeptisch in het begin, maar tis een hele verbetering voor de kinderen. Ze gaan nu naar een prive school, er wordt een stuk beter voor hen gezorgd, enz.. Via de baas van het nieuwe weeshuis ben ik te weten gekomen dat Narayan geld aftroggelt van de gezinnen waar ie kinderen van aanneemt, dat ie in de gevangenis heeft gezeten, ... Ik wil best wel geloven dat Narayan zijn best doet om voor de kinderen te zorgen, maar hij kan het niet. Hij heeft geen sponsors en hij kan niet met geld om. De werkvrouw heeft ie trouwens al in 4 jaar niet meer betaald.
Plus, zaterdag heb ik me nog behoorlijk kwaad gemaakt. Ik bewaar mijn geld en mijn paspoort in een tas onder de matras van mijn bed. Toen ik voor een paar uur weg was heeft ie er 2000 roepies uit genomen, omdat hij het dringend nodig had. Ik kon er niet bepaald mee lachen.. Hij zei dat het een emergency was en ik had ook wel binnen de 3 uur terug omdat ik me kwaad heb gemaakt, maar zoiets doe je gewoon niet. Als ie een paar uur had gewacht had ie mijn toestemming kunnen vragen voor geld te lenen. Vandaag heb ik de mensen van RCDP erbij gehaald en ik heb een klacht ingediend over alles wat ik net heb geschreven. Dat er niet goed wordt gezorgd voor de kinderen en dat Narayan als baas op geen kloten trekt. Na een babbel met de baas van het andere weeshuis vandaag ziet het ernaar uit dat we de 3 disabled kids en de werkvrouw gaan verhuizen naar ginder. Zodat ze terug hereningd zijn met de andere kinderen en dat er tenminste goed voor hen wordt gezorgd. "Le fin" voor Narayan's Disabled Center, alhoewel ik zeker weet dat ie gewoon opnieuw begint.
Qua fotojournalisme doe ik eigenlijk niet zo enorm veel de laatse weken. Ik heb het nogal druk met de weeshuizen en er zijn ook gewoon te weinig assignments.
En reisnieuws! Ingewikkeld ahum.. Laten we zeggen dat ik er veel over nadenk en om de paar dagen van gedachten verander. Nu weet ik hoe een vrouw zich voelt haha. Ik heb zelf er even over nagedacht om gewoon terug naar huis te keren. Maar geen zorgen, ik heb mijn testikels terug gevonden en ga nog een laatste poging ondernemen om mijn originele reisplan uit te voeren. Maar man man, makkelijk is het niet. China en Rusland zijn zowat de moeilijkste landen om een visum voor te krijgen en de Chinese regering is de laatse maand knettergek geworden. Een andere reden waarom ik wou afzien van mijn plan is dat ik met Veerle (die van de trekking) naar Thailand, Cambodja en Loas kan. 7 weken wat rondtrekken door mooie landen, goed gezelschap, visums aan de grens! Zo makkelijk...
Het huidige plan (en geloof me, dat kan veranderen..) is dat ik binnen 3 weken hier in Katmandu een visum voor Mongolie koop en dan naar Hong Kong vlieg. Dat is de enige plaats ter wereld waar het nog mogelijk is om een Chinees visum te krijgen zonder al dat gedoe met vliegtickets en hotelreservaties. Mits je een reisagentschap betaalt natuurlijk. Dus ik ga er proberen een double-entry 60 days visum te scoren. Als dat niet lukt, dan hoor je me wel vloeken tot in Antwerpen en dan vlieg ik naar Thailand waar ik dan 7 weken met Veerle rondtrek. Ik ga ervan uit dat het me wel lukt. Mensen die ik Kathmandu heb leren kennen zijn 1 week geleden naar Hong Kong gevlogen en ze zijn China binnen geraakt. Okay, dus stel dat ik China binnen geraak dan blijk ik daar 30 dagen en ga ik vervolgens voor 30 dagen naar Mongolie. Wat schitterend zou zijn aangezien ik dan het grootste festival van het jaar ginder kan meemaken! Zodra ik in Mongolie aankom ga ik proberen een Russisch visum te scoren. Hier in Kathmandu kreeg ik een "Njet" als antwoord. De Russische regering zijn ook geen lieverdjes, ze willen treintickets + hotelereservaties + een toeristvoucher zien. Allemaal originele bewijzen natuurlijk en hier in Nepal is dat onmogelijk te regelen. Dus in Mongolie ga ik proberen dat allemaal te fixen en zo een Russisch visum te ontvangen. Lukt dat dan trek ik voor 3 weken door Rusland, vervolgens via Estland naar Zweden en dan terug naar Belgie. Lukt dat niet dan hoor je me opnieuw vloeken tot in Antwerpen en dan keer ik terug naar China dankzij mij double-entry visum. Na nog es 3 weken China zou ik dan de vlieger nemen van Beijing naar Brussel.
Ingewikkeld? En om even aan te tonen hoe leuk de Chinese regering is, ze hebben de Trans Siberian Express tussen Beijing en Ulaan Baatar voor 3 maanden afgeschaft. Mijn trein! En er zijn geruchten dat ze alle landgrenzen gaan afsluiten tijdens de Olympische Spelen... zodat ik dus de vlieger naar Mongolie zou moeten pakken... Wie weet wat ze nog gaan bedenken, tis om zot van te worden.. Anyway, als er de komende 2weken niets onverwacht gebeurt dan koop ik een ticket naar Hong Kong en waag ik mijn kans. Bedenkt de Chinese regering nog iets leuks, dan blaas ik het hele plan af en ga ik gewoon naar Thailand met Veerle. Wish me luck...
In other news, voor ik vertrek uit Nepal ga ik nog enkele dagen raften en canyoning met Veerle! Wat geweldig zou moeten zijn aangezien het regenseizoen is begonnen en de rivieren wat wilder worden. Het regent best wel veel de laatste tijd, doet me een beetje aan Belgie denken hehe. Oh, en ik nog een voedselvergifting opgelopen! De werkvrouw van het weeshuis had een ijsje voor me gekocht en ik was te vertederd om nee te zeggen. Dus later die dag heb ik 4 keer overgegeven en lag ik rillend in foetushouding op de vloer tot ze de dokter erbij hebben gehaald. Zeg nee tegen ijsjes in Nepal. En mijn 6 maanden Nepal zijn bijna afgelopen, best vreemd...
Tot de volgende!
PS: ik denk dat ik een nieuwe studie heb gevonden! Aan de Brusselse universiteit geven ze nog wel "Moleculaire Biology" dus ik heb een email gestuurd voor meer informatie. Hopelijk kan ik daar beginnen in September!
Het is weeral eventjes geleden sinds de vorige update dus het wordt een nogal lang bericht ahem. Maar dus, nieuws vanuit Nepal! Voor de duidelijkheid, ik werkte in een weeshuis met 3 disabled kids en 10 weeskinderen maar de weeskinderen zijn recent verhuist naar een nieuw weeshuis. Dus ik pendel tussen de 2 projecten.
Over het weeshuis.. Er is best wel een heleboel gebeurt sinds het vorige bericht. De laatste 2 weken heb ik een heleboel ziekenhuisbezoeken gedaan met de kinderen. 2 keer naar een hospitaal voor gehandicapten, dat erg vervelend ver weg is. Het is 2.5 uur met de bus en te voet tot daar, en het valt niet mee om Kamal te moeten dragen. En hij heeft 2 keer overgegeven in de bus op de terugweg! Nepalezen worden blijkbaar erg snel wagenziek.. Maar het was wel fijn dat de disabled kids es buitenkwamen. Normaal gezien blijven ze altijd in het weeshuis maar nu zaten ze verbaasd naar buiten te staren in de bus. En toen we met Navina naar het hospitaal gingen ging haar moeder ook mee. Ik wist niet eens dat ze een moeder had, maar het was in ieder geval een ontroerend weerzien. Navina was zelf aan het lachen, iets wat ik haar nooit heb zien doen.. mooi hoor. Maar bon, de kindjes zijn onderzocht enzo. Voor Anjana zijn er nieuwe speciale schoentjes besteld (voor 350 roepies! Tis echt geen geld) Voor Kamal hebben ze me wat fysiotherapie aangeleerd, dus nu doen we samen 2-3 keer per dag stretching oefeningen. Hij heeft blijkbaar cp, wat betekent dat hij bij zijn geboorte een tijdje geen zuurstof heeft gekregen, wat grote gevolgen had voor zijn mentale en fysieke capaciteiten.
Met 11 kindjes uit het andere weeshuis ben ik ondertussen ook al een paar keer naar een ander ziekenhuis geweest voor de gratis medical check-up. Niets al te ernstig aan de hand, buiten dat Navindra scabies heeft. Wat nogal kut is, aangezien scabies erg besmettelijk is en ik dat kindje regelmatig een knuffel geef en hij constant aan mijn armen hang. Bon, even na laten of ik nu ook geen scabies heb...Vandaag ben ik terug langs geweest naar het ziekenhuis met 11 "stool samples" van de kinderen (wat ze niet leuk vonden natuurlijk haha), zaterdag ga ik terug met nog es 3 kinderen terug. Met een ander kindje moet ik naar nog een ander hospitaal voor een oogonderzoek. En woensdag terug naar het disabled ziekenhusi met Kamal! Veel ziekenhuizen!
Verder ben ik ook nog met de kindjes van het nieuwe weeshuis naar de cinema geweest, gigantisch leuk! Die klein mannen beginnen te roepen en te applaudiseren als de "hero" in beeld komt en tja, ik doe mee hehe.
Maar er zijn ook dingen die me dwars zitten over mijn gehandicapten-project. In het kort, het is gewoon geen goede plek voor de kinderen en het is de schuld van Narayan, de baas ginder. We noemen officieel "National Vocational Center For Training and Rehabilitation Of Disabled" (sic). Het nationale center, en we hebben 3 kinderen! En een centrum voor training en rehabiliation, er gebeurt net niks qua rehabilitatie! Wat een waanzin.. Sinds deze weeks doe ik fysiotherapie met de kinderen, maar binnen 1.5 week ben ik weg en dan gebeurt er terug niks... Ik heb zitten babbelen met de baas van het nieuwe weeshuis, dat trouwens veel beter is. Ik was nogal skeptisch in het begin, maar tis een hele verbetering voor de kinderen. Ze gaan nu naar een prive school, er wordt een stuk beter voor hen gezorgd, enz.. Via de baas van het nieuwe weeshuis ben ik te weten gekomen dat Narayan geld aftroggelt van de gezinnen waar ie kinderen van aanneemt, dat ie in de gevangenis heeft gezeten, ... Ik wil best wel geloven dat Narayan zijn best doet om voor de kinderen te zorgen, maar hij kan het niet. Hij heeft geen sponsors en hij kan niet met geld om. De werkvrouw heeft ie trouwens al in 4 jaar niet meer betaald.
Plus, zaterdag heb ik me nog behoorlijk kwaad gemaakt. Ik bewaar mijn geld en mijn paspoort in een tas onder de matras van mijn bed. Toen ik voor een paar uur weg was heeft ie er 2000 roepies uit genomen, omdat hij het dringend nodig had. Ik kon er niet bepaald mee lachen.. Hij zei dat het een emergency was en ik had ook wel binnen de 3 uur terug omdat ik me kwaad heb gemaakt, maar zoiets doe je gewoon niet. Als ie een paar uur had gewacht had ie mijn toestemming kunnen vragen voor geld te lenen. Vandaag heb ik de mensen van RCDP erbij gehaald en ik heb een klacht ingediend over alles wat ik net heb geschreven. Dat er niet goed wordt gezorgd voor de kinderen en dat Narayan als baas op geen kloten trekt. Na een babbel met de baas van het andere weeshuis vandaag ziet het ernaar uit dat we de 3 disabled kids en de werkvrouw gaan verhuizen naar ginder. Zodat ze terug hereningd zijn met de andere kinderen en dat er tenminste goed voor hen wordt gezorgd. "Le fin" voor Narayan's Disabled Center, alhoewel ik zeker weet dat ie gewoon opnieuw begint.
Qua fotojournalisme doe ik eigenlijk niet zo enorm veel de laatse weken. Ik heb het nogal druk met de weeshuizen en er zijn ook gewoon te weinig assignments.
En reisnieuws! Ingewikkeld ahum.. Laten we zeggen dat ik er veel over nadenk en om de paar dagen van gedachten verander. Nu weet ik hoe een vrouw zich voelt haha. Ik heb zelf er even over nagedacht om gewoon terug naar huis te keren. Maar geen zorgen, ik heb mijn testikels terug gevonden en ga nog een laatste poging ondernemen om mijn originele reisplan uit te voeren. Maar man man, makkelijk is het niet. China en Rusland zijn zowat de moeilijkste landen om een visum voor te krijgen en de Chinese regering is de laatse maand knettergek geworden. Een andere reden waarom ik wou afzien van mijn plan is dat ik met Veerle (die van de trekking) naar Thailand, Cambodja en Loas kan. 7 weken wat rondtrekken door mooie landen, goed gezelschap, visums aan de grens! Zo makkelijk...
Het huidige plan (en geloof me, dat kan veranderen..) is dat ik binnen 3 weken hier in Katmandu een visum voor Mongolie koop en dan naar Hong Kong vlieg. Dat is de enige plaats ter wereld waar het nog mogelijk is om een Chinees visum te krijgen zonder al dat gedoe met vliegtickets en hotelreservaties. Mits je een reisagentschap betaalt natuurlijk. Dus ik ga er proberen een double-entry 60 days visum te scoren. Als dat niet lukt, dan hoor je me wel vloeken tot in Antwerpen en dan vlieg ik naar Thailand waar ik dan 7 weken met Veerle rondtrek. Ik ga ervan uit dat het me wel lukt. Mensen die ik Kathmandu heb leren kennen zijn 1 week geleden naar Hong Kong gevlogen en ze zijn China binnen geraakt. Okay, dus stel dat ik China binnen geraak dan blijk ik daar 30 dagen en ga ik vervolgens voor 30 dagen naar Mongolie. Wat schitterend zou zijn aangezien ik dan het grootste festival van het jaar ginder kan meemaken! Zodra ik in Mongolie aankom ga ik proberen een Russisch visum te scoren. Hier in Kathmandu kreeg ik een "Njet" als antwoord. De Russische regering zijn ook geen lieverdjes, ze willen treintickets + hotelereservaties + een toeristvoucher zien. Allemaal originele bewijzen natuurlijk en hier in Nepal is dat onmogelijk te regelen. Dus in Mongolie ga ik proberen dat allemaal te fixen en zo een Russisch visum te ontvangen. Lukt dat dan trek ik voor 3 weken door Rusland, vervolgens via Estland naar Zweden en dan terug naar Belgie. Lukt dat niet dan hoor je me opnieuw vloeken tot in Antwerpen en dan keer ik terug naar China dankzij mij double-entry visum. Na nog es 3 weken China zou ik dan de vlieger nemen van Beijing naar Brussel.
Ingewikkeld? En om even aan te tonen hoe leuk de Chinese regering is, ze hebben de Trans Siberian Express tussen Beijing en Ulaan Baatar voor 3 maanden afgeschaft. Mijn trein! En er zijn geruchten dat ze alle landgrenzen gaan afsluiten tijdens de Olympische Spelen... zodat ik dus de vlieger naar Mongolie zou moeten pakken... Wie weet wat ze nog gaan bedenken, tis om zot van te worden.. Anyway, als er de komende 2weken niets onverwacht gebeurt dan koop ik een ticket naar Hong Kong en waag ik mijn kans. Bedenkt de Chinese regering nog iets leuks, dan blaas ik het hele plan af en ga ik gewoon naar Thailand met Veerle. Wish me luck...
In other news, voor ik vertrek uit Nepal ga ik nog enkele dagen raften en canyoning met Veerle! Wat geweldig zou moeten zijn aangezien het regenseizoen is begonnen en de rivieren wat wilder worden. Het regent best wel veel de laatste tijd, doet me een beetje aan Belgie denken hehe. Oh, en ik nog een voedselvergifting opgelopen! De werkvrouw van het weeshuis had een ijsje voor me gekocht en ik was te vertederd om nee te zeggen. Dus later die dag heb ik 4 keer overgegeven en lag ik rillend in foetushouding op de vloer tot ze de dokter erbij hebben gehaald. Zeg nee tegen ijsjes in Nepal. En mijn 6 maanden Nepal zijn bijna afgelopen, best vreemd...
Tot de volgende!
PS: ik denk dat ik een nieuwe studie heb gevonden! Aan de Brusselse universiteit geven ze nog wel "Moleculaire Biology" dus ik heb een email gestuurd voor meer informatie. Hopelijk kan ik daar beginnen in September!
Abonneren op:
Posts (Atom)
