Heyhey!
Tis een tijdje geleden, maar ik ben er weer. Ik was even aan het wachten tot ik meer duidelijkheid had over mijn werksituatie, en ik was ook wat ziek de afgelopen week bweuh.
Ik ben hier ondertussen al 5 weken! En nog steeds niet ontvoerd, beroofd, omver gereden of hopeloos verdwaald… applausje voor mezelve! Mijn huidige verblijfplaats is nog steeds het prinselijke paleis, en daar ben ik niet rouwig om. Ik zeg altijd wel dat het me niet kan schelen waar ik verblijf en dat ik geen luxe nodig heb, maar een villa met zwembad is toch wel leuk. En de familie hier is ook erg vriendelijk, ze zorgen goed voor me. De vrouw van de prins heeft me vorige week gevraagd of ik wel genoeg fruit eet. Toen ik melde dat ik niet zoveel fruit at in Nigeria heeft ze prompt 20 ananassen en 100 bananen gekocht. Nice! De familie is wel erg gelovig, ze zijn “born again christians”. Dus organiseren ze elke avond een gezamenlijk gebed en een moment voor bijbelstudie. Ik doe mee omdat ze het me vroegen, maar ik onthoud me aan het bidden of “amen” zeggen. Ik sta beleefd mee recht, ik klap mee met de liedjes, kortom ik gedraag me respectvol maar ik kan me echt niet gedragen als een gelovige jongen. Ze begrijpen het wel, we hebben er een paar discussies over gehad. Soms duwen ze wel kaartjes met “Jesus loves you” onder mijn deur of sturen ze me smsjes met bijbelverzen en “There is a god, Bert” boodschappen, maar verder begrijpen ze mijn positie denk ik.. Ze zingen ook regelmatig samen, soms lijk ik wel in de Von Trapp familie terecht gekomen.
Qua werk… Ik heb een job!! Even een samenvatting voor wie moeilijk kan volgen, mezelf inbegrepen. Eerst had ik een aanbod voor een job in de NARL-kliniek, mogelijk de slechtste kliniek ooit (mogelijk overdrijf ik). De dokter beweerde dat ie HIV kon genezen met zijn planten, het labo suckte en er waren geen patiënten (nooit een goed teken). Ik was nogal sceptisch dus ging ik samen met de mensen van AIESEC op zoek naar een alternatief. Wat ik dacht te vinden in het University College Hospital hier in Ibadan. Mijn eerste gesprek met hen was erg goed. Ze waren erg enthousiast en ik moest gewoon es terugkomen om de details van de internship te bespreken. Bon… Enkele telefoontjes en afgelaste afspraken later kwam er dus niks van in huis. De dokter blijft maar beweren dat ze het te druk heeft en dat ze me wel zal terugbellen, maar ondertussen zijn we al 3 weken verder sinds die eerste afspraak grr… Nogal frustrerend!
Anyway, ik heb een oplossing gevonden! Via een pastoor begot! Nu ja, zowat iedereen hier in Nigeria is pastoor in bijberoep dus zo bijzonder is dat niet. De pastoor is lid van het “Oyo State Action Commitee on Aids” en heeft zijn eigen centrum voor drugsverslaafden. Hij heeft me voorgesteld aan directeurs van andere organisaties en sinds vandaag ben ik een internship begonnen bij RFH (Association for Reproductive and Family Health) Tis wel maar voor 1 week, maar nadien kan ik hopelijk in een van de andere organisaties verder werken. 1 week dus, maar het kan me niet schelen. Ik heb tenminste eindelijk werk gevonden in een deftige organisatie.!!! Ik was al een carrière als hofnar aan het overwegen als dit ook niks werd.
Verder nog trivia dat ik kan melden. Laatst zat ik op mijn eentje in een bus hier in Ibadan. De kerel voor me kijkt me aan, draait zich terug om en dan, na een moment van twijfel, spreek ie me aan. “Do you know about submarines?”, vroeg ie. Toch wel de origineelste openingszin ooit vond ik. “I want to invent a submarine” wist ie ook nog te melden. Mensen beginnen soms raar te doen als ze een blanke op een bus zien hoor. Hum, wat nog… Oh, ik heb woensdag ook een kleine speech gegeven in een lagere school. 5 minuten gebabbeld over aids en drugs, voor een publiek van 500 kinderen en hun ouders. Mijn grootste publiek ooit! Ik heb achteraf de video gezien, ik deed het niet eens zo slecht. Het enige probleem was dat ik niet echt een microfoon gewoon ben. Ik beweeg nogal veel met mijn handen als ik praat, en naar het einde van mijn speech begon ik ook te zwaaien met de hand waar ik de microfoon mee vasthield… waardoor het geluid uiteraard wegviel, maar dat had ik toen totaal niet door. Verder deed ik het wel ok haha.
Nog een laatste ding voor ik ermee stop. Ik wou al een tijdje wat schrijven over “tribal marks”, dus bij deze! Tribal marks waren een van de eerste dingen waar ik me over verwonderde hier in Nigeria. Regelmatig zie je hier mensen voorbij wandelen met littekens in hun gezicht. In verschillende patronen en aantallen. Horizontale of verticale tekens, soms zie je ook een “snorharen” patronen. Echt fascinerend om te zien. Bij ons in België zou een litteken in je gezicht iets zijn om je over te schamen, hier zijn mensen er trots op. Het komt voor bij de Yoruba, Igbo en Hausa stammen, en wordt vooral gebruikt ter identificatie. Aan de hand van je littekens kunnen mensen je onmiddellijk herkennen als en lid van je stam. Soms wordt er ook specifieke patronen gebruikt om aan te geven dat je koninklijk bloed hebt. Andere redenen: om kinderen te beschermen tegen ziektes of om geluk te brengen, om jezelf mooier te maken.
Tot zoverre mijn update, tot de volgende!
Yours truly
Bert
dinsdag 21 juli 2009
zondag 5 juli 2009
feeling fine o in the Naija
Hoihoihoi!
Gekke toestanden hier op de unief! Sinds 2 weken is er een nationale staking uitgebroken in de scholen en universiteiten. De leerkrachten willen meer geld, en de regering wil niet betalen. Met als resultaat dat de studenten hier hun examens niet kunnen doen, wat echt suckt voor hen. Om ons het leven zuur te maken hebben de lieve mensen van de unief hier zo ongeveer de elektriciteit en het water afgesloten. Er hangen ook overal pamfletten met het advies dat de studenten best voor 2 weken de campus verlaten. Wat ook gebeurt, tis een ware exodus. Er zijn nu minder als 5000 mensen aanwezig, ipv de gebruikelijke 26000. Maar bon, er zijn geruchten dat de staking afloopt op 10 juli. Hopelijk gebeurt dat ook zodat de studenten hun schooljaar kunnen afmaken. De sfeer blijft wel rustig en ontspannen. De mensen hier aanvaarden het gewoon. Iedereen wordt echt blij als het licht na een hele dag nog es aanspringt. Binnenkort ga ik me vast wassen met regenwater ofzo. Ik stel me voor dat ik straks nog met een speer op zoek kan naar mijn avondmaal. Je leert wat bij hier!
Qua werk lukt het niet zo geweldig. Normaal gezien ging ik nu woensdag naar het universitaire hospitaal voor een 2de gesprek maar dat hebben ze een dag op voorhand afgezegd... Dus nu moet ik een nieuwe datum afspreken, hopelijk begin volgende week. Ooit vind ik werk, ik zweer het! Maar bon, ik verveel me niet ofzo. Er is genoeg te doen op de universiteit en zo af en toe zet ik es een stapje buiten de campus. Dinsdag was ik een dag in Lagos (oude hoofdstad) voor een HIV-seminarie. Erg boeiend, en ik heb ook een hoop andere interns kunnen ontmoeten. Lagos zelf is erg mooi, een van de komende weekends ga ik zeker terug om de stad wat verder te verkennen. Donderdag ben ik naar Olumo rock geweest, een solitaire rots die 1300 meter boven zijn omgeving uittorend, erg cool om te zien. Yup yup, ik ben den toerist aan het uithangen. Vrijdag was ik terug in Lagos voor een AIESEC feestje, dolle pret! Mijn Yoruba (de lokale taal in het Zuid-Westen) begint ook te beteren. Het is echt leuk om mensen hun reactie te zien als ik hen begroet of beantwoord in Yoruba.
Sinds een week ben ik trouwens verhuisd naar een andere locatie op de campus. Nu woon ik bij Peter in plaats van Philip. Ik moet toegeven dat ik het ietsie toffer vond bij Philip. Die kerel had zijn bed afgestaan aan me, zijn moeder maakte pannenkoeken als ontbijt, … De eerste nacht bij Peter heb ik bijna geen oog dichtgedaan omdat hij zo luid snurkt! En hij bleef mijn deken stelen! Aargh! Goed, ondertussen heb ik mijn persoonlijke deken.Zijn vader is ook pastoor in een megakerk hier in Idadan, dus zondag ben ik mee geweest naar de misviering. Vier uur later kwam ik redelijk groggy terug buiten gewaggeld. Afrikaanse missen zijn toch een pak anders dan bij ons. Aangezien ik niet religieus ben, heb ik gewoon geobserveerd in plaats van actief mee te doen. Mogelijk is Peter hierdoor wat beledigd, ik weet het niet zeker. Hij zegt niet zo veel meer sinds zondag. Ik vermoed ook een complot om me te hersenspoelen, hij blijft de hele dag door religieuze muziek spelen. Maar goed, er is me verteld dat ik vandaag al terug verhuis naar een nieuwe woonst. Ze blijven me regelmatig verkassen.
Hum hum, wat nog… Oh, de reacties van mensen als ze me zien is soms echt niet te doen. Ik ben al vergeleken met Michael Jackson, Batista en Jezus. Veel mensen denken ook dat ik een Duitser ben of een Zweed. Eén iemand vroeg of ik een Koreaan was… Dinsdag hebben 6 mensen gevraagd of ze mijn haar mochten aanraken, 3 vroegen of ze mijn haar mochten vlechten, en nog es 3 hebben me Jezus genoemd. Beetje ironisch aangezien ik niet eens religieus ben. En het is soms raar om een blanke te zijn hier. Ik kan het niet echt racisme noemen, tis eerder positieve discriminatie. Mensen spreken met constant aan met “Hoibo” wat “witte” betekend. Sinds deze week kan ik antwoorden met “dudu” wat “zwarte” betekend, maar ik probeer me in te houden. Zowat iedereen hier op de campus kent me wel ondertussen, alhoewel ik hun namen absoluut niet kan onthouden. Ik loop heel de dag door naar mensen te zwaaien en handjes te schudden. Beetje hallucinant soms. Het heeft deels te maken met het koloniale verleden van Nigeria. Mensen kijken nog steeds op naar blanken, en verbazen zich erover als ze een blanke zien leven zoals zij leven. Zelf de mensen waar ik regelmatig mee optrek worden nu anders behandeld, want tja, als ze omgaan met een blanke moeten ze wel belangrijk zijn. Ook in de NARL-kliniek waren ze erg blij dat ik kwam want een blanke man in het ziekenhuis zou meer patiënten lokken. Vreemde boel hoor.
That’s it for now, tot de volgende!
Groetjes vanuit Nigeria!
Yours Truly
Bert
PS: Ik wou postkaartjes sturen, maar zoiets bestaat gewoon niet in Nigeria…
PPS: update voor mijn verblijf. Ik ben verhuisd naar een woning buiten de campus, zodat ik nu wel water en elektriciteit heb. Meer nog, ik heb zelf bewakers, een zwembad, genoeg kamers om in te verdwalen... Ik kan voorlopig even bij de prins logeren, hallucinante situaties haha. Het contrast in dit land is soms echt niet te doen.
Gekke toestanden hier op de unief! Sinds 2 weken is er een nationale staking uitgebroken in de scholen en universiteiten. De leerkrachten willen meer geld, en de regering wil niet betalen. Met als resultaat dat de studenten hier hun examens niet kunnen doen, wat echt suckt voor hen. Om ons het leven zuur te maken hebben de lieve mensen van de unief hier zo ongeveer de elektriciteit en het water afgesloten. Er hangen ook overal pamfletten met het advies dat de studenten best voor 2 weken de campus verlaten. Wat ook gebeurt, tis een ware exodus. Er zijn nu minder als 5000 mensen aanwezig, ipv de gebruikelijke 26000. Maar bon, er zijn geruchten dat de staking afloopt op 10 juli. Hopelijk gebeurt dat ook zodat de studenten hun schooljaar kunnen afmaken. De sfeer blijft wel rustig en ontspannen. De mensen hier aanvaarden het gewoon. Iedereen wordt echt blij als het licht na een hele dag nog es aanspringt. Binnenkort ga ik me vast wassen met regenwater ofzo. Ik stel me voor dat ik straks nog met een speer op zoek kan naar mijn avondmaal. Je leert wat bij hier!
Qua werk lukt het niet zo geweldig. Normaal gezien ging ik nu woensdag naar het universitaire hospitaal voor een 2de gesprek maar dat hebben ze een dag op voorhand afgezegd... Dus nu moet ik een nieuwe datum afspreken, hopelijk begin volgende week. Ooit vind ik werk, ik zweer het! Maar bon, ik verveel me niet ofzo. Er is genoeg te doen op de universiteit en zo af en toe zet ik es een stapje buiten de campus. Dinsdag was ik een dag in Lagos (oude hoofdstad) voor een HIV-seminarie. Erg boeiend, en ik heb ook een hoop andere interns kunnen ontmoeten. Lagos zelf is erg mooi, een van de komende weekends ga ik zeker terug om de stad wat verder te verkennen. Donderdag ben ik naar Olumo rock geweest, een solitaire rots die 1300 meter boven zijn omgeving uittorend, erg cool om te zien. Yup yup, ik ben den toerist aan het uithangen. Vrijdag was ik terug in Lagos voor een AIESEC feestje, dolle pret! Mijn Yoruba (de lokale taal in het Zuid-Westen) begint ook te beteren. Het is echt leuk om mensen hun reactie te zien als ik hen begroet of beantwoord in Yoruba.
Sinds een week ben ik trouwens verhuisd naar een andere locatie op de campus. Nu woon ik bij Peter in plaats van Philip. Ik moet toegeven dat ik het ietsie toffer vond bij Philip. Die kerel had zijn bed afgestaan aan me, zijn moeder maakte pannenkoeken als ontbijt, … De eerste nacht bij Peter heb ik bijna geen oog dichtgedaan omdat hij zo luid snurkt! En hij bleef mijn deken stelen! Aargh! Goed, ondertussen heb ik mijn persoonlijke deken.Zijn vader is ook pastoor in een megakerk hier in Idadan, dus zondag ben ik mee geweest naar de misviering. Vier uur later kwam ik redelijk groggy terug buiten gewaggeld. Afrikaanse missen zijn toch een pak anders dan bij ons. Aangezien ik niet religieus ben, heb ik gewoon geobserveerd in plaats van actief mee te doen. Mogelijk is Peter hierdoor wat beledigd, ik weet het niet zeker. Hij zegt niet zo veel meer sinds zondag. Ik vermoed ook een complot om me te hersenspoelen, hij blijft de hele dag door religieuze muziek spelen. Maar goed, er is me verteld dat ik vandaag al terug verhuis naar een nieuwe woonst. Ze blijven me regelmatig verkassen.
Hum hum, wat nog… Oh, de reacties van mensen als ze me zien is soms echt niet te doen. Ik ben al vergeleken met Michael Jackson, Batista en Jezus. Veel mensen denken ook dat ik een Duitser ben of een Zweed. Eén iemand vroeg of ik een Koreaan was… Dinsdag hebben 6 mensen gevraagd of ze mijn haar mochten aanraken, 3 vroegen of ze mijn haar mochten vlechten, en nog es 3 hebben me Jezus genoemd. Beetje ironisch aangezien ik niet eens religieus ben. En het is soms raar om een blanke te zijn hier. Ik kan het niet echt racisme noemen, tis eerder positieve discriminatie. Mensen spreken met constant aan met “Hoibo” wat “witte” betekend. Sinds deze week kan ik antwoorden met “dudu” wat “zwarte” betekend, maar ik probeer me in te houden. Zowat iedereen hier op de campus kent me wel ondertussen, alhoewel ik hun namen absoluut niet kan onthouden. Ik loop heel de dag door naar mensen te zwaaien en handjes te schudden. Beetje hallucinant soms. Het heeft deels te maken met het koloniale verleden van Nigeria. Mensen kijken nog steeds op naar blanken, en verbazen zich erover als ze een blanke zien leven zoals zij leven. Zelf de mensen waar ik regelmatig mee optrek worden nu anders behandeld, want tja, als ze omgaan met een blanke moeten ze wel belangrijk zijn. Ook in de NARL-kliniek waren ze erg blij dat ik kwam want een blanke man in het ziekenhuis zou meer patiënten lokken. Vreemde boel hoor.
That’s it for now, tot de volgende!
Groetjes vanuit Nigeria!
Yours Truly
Bert
PS: Ik wou postkaartjes sturen, maar zoiets bestaat gewoon niet in Nigeria…
PPS: update voor mijn verblijf. Ik ben verhuisd naar een woning buiten de campus, zodat ik nu wel water en elektriciteit heb. Meer nog, ik heb zelf bewakers, een zwembad, genoeg kamers om in te verdwalen... Ik kan voorlopig even bij de prins logeren, hallucinante situaties haha. Het contrast in dit land is soms echt niet te doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
