maandag 21 september 2009
maandag 7 september 2009
In Jos!
Heyheyhey!
We zijn wederom een week verder en ik zit momenteel in Jos deze blog te typen. Ik heb uiteindelijk 6 dagen doorgebracht in Abuja bij mijn gastfamilie. En ik heb een paar dagen kunnen werken in een weeshuis. Het weeshuis was totaal anders als de Nepalese weeshuizen waar ik gewerkt heb. Deze keer was ik omringd door een stuk of 30 baby’s en peuters. De oudste was 2 jaar oud! Dus ik heb mee meestal bezig gehouden met de papfles geven, rondleuren met baby’s en een beetje spelen. De kinders hadden echt wel alles wat ze nodig hebben, er werkten een stuk of 10 nanny’s om op hen te passen. Luxe weeshuis jow. Ze hebben de kinderen genoemd naar beroemde mensen, dus ik heb Nelson Mandela de papfles gegeven en Barack Oboma getroost toen ie verdrietig was.
Verder heb ik Abuja een beetje verkend maar niet zo enorm veel. Samen met een vriend ben ik een paar rotsen gaan bezoeken. Zuma rock (grootste solitaire rots in West Afrika) en Aso rock. Tegen Aso rock lag een militaire basis wat ons nog de nodige problemen heeft gegeven. Blijkbaar waren we de verkeerde poort binnengewandeld, want we werden plots tegengehouden door bewakers. Die wilden weten wat we gingen doen, waar we vandaan kwamen, wie we waren, of we onze papieren bij hadden, of ik foto’s had genomen en blablabla. Na een kwartier gezever hebben ze ons terug laten gaan. We zijn er nog goed vanaf gekomen. Een van mijn vrienden hier vertelde me achteraf dat ie in dezelfde situatie was terecht gekomen, maar dat ze hem 3 uur hebben vastgehouden. Nou..
Ik moet toegeven dat ik mijn gastfamilie niet zo geweldig sympathiek vond. Niet echt mijn type mensen en het klikte niet zo. Ook de manier waarop ze hun huismeid behandelden als een slaaf vond ik maar niks. Ik was er niet echt rouwig om toen ik gedag zei en naar Jos vertrok.
De reis naar Jos was trouwens echt geweldig mooi! Jos ligt op een hoogplateau, dus onderweg reden we langs bergen, valleien enzo. Ik heb 3 uur lang met bewondering naar buiten gestaard. En af en toe naar nummerplaten gestaard uiteraard, ik zit aan 34 staten + slogans ondertussen. Hier in Jos ben ik goed ontvangen door de lokale LC, vriendelijke studenten hoor. Zaterdagnacht zijn we naar een club gegaan, dikke leut! Er is een curfew van 11 pm tot 6 am en de politie maakt er niet bepaald grapjes om. Iedereen blijft dus doorfeesten tot 6 uur. J Het was wel een beetje hard dat we om 7 uur ‘s morgens al terug vertrokken voor een rit van 2,5 uur naar Yankari National Park. Anyway, het nationale park was zeker wel de moeite. Niet zo bepaald voor de safari maar wel voor de warmwaterbronnen achteraf. Ik ben zelf in slaap gevallen in de jeep tijdens de safari! Olifanten of leeuwen hebben we niet gezien, maar wel een paar krokodillen, een cobra, wat zwijnen, hertjes en bavianen. En een droge waterval (een waterviel?) Maar de warmwaterbronnen waren dus wel erg leuk, echt een paradijselijk tafereel. We hebben een paar uur kunnen rondplonzen, in bomen klimmen, weglopen van bavianen, .. Heerlijk.
Nu woensdag keer ik terug naar Abuja, mijn paspoort ligt nog ginder. Ik heb het zaterdag moeten achterlaten zodat ik mijn visum kon laten verlengen. Het vervalt 1 dag voor ik vertrek, echt stomme situatie! Maar bon, 2 andere interns en een van mijn beste vrienden zijn woensdag in Abuja, dus dan kan ik toch wat rondhangen met hen. Donderdagochtend vertrek ik terug naar Ibadan, om afscheid te nemen. Vrijdag organiseer ik een feestje met de studenten, dus dat zou wel dik in orde moeten zijn. Maandag en dinsdag dan in Lagos om nog wat souvenirs te kopen en dinsdagavond vertrek ik terug naar België. Woensdag tegen de middag zou ik terug moeten zijn. Man, man, mijn dagen zijn geteld.
Groetjes
Bert
We zijn wederom een week verder en ik zit momenteel in Jos deze blog te typen. Ik heb uiteindelijk 6 dagen doorgebracht in Abuja bij mijn gastfamilie. En ik heb een paar dagen kunnen werken in een weeshuis. Het weeshuis was totaal anders als de Nepalese weeshuizen waar ik gewerkt heb. Deze keer was ik omringd door een stuk of 30 baby’s en peuters. De oudste was 2 jaar oud! Dus ik heb mee meestal bezig gehouden met de papfles geven, rondleuren met baby’s en een beetje spelen. De kinders hadden echt wel alles wat ze nodig hebben, er werkten een stuk of 10 nanny’s om op hen te passen. Luxe weeshuis jow. Ze hebben de kinderen genoemd naar beroemde mensen, dus ik heb Nelson Mandela de papfles gegeven en Barack Oboma getroost toen ie verdrietig was.
Verder heb ik Abuja een beetje verkend maar niet zo enorm veel. Samen met een vriend ben ik een paar rotsen gaan bezoeken. Zuma rock (grootste solitaire rots in West Afrika) en Aso rock. Tegen Aso rock lag een militaire basis wat ons nog de nodige problemen heeft gegeven. Blijkbaar waren we de verkeerde poort binnengewandeld, want we werden plots tegengehouden door bewakers. Die wilden weten wat we gingen doen, waar we vandaan kwamen, wie we waren, of we onze papieren bij hadden, of ik foto’s had genomen en blablabla. Na een kwartier gezever hebben ze ons terug laten gaan. We zijn er nog goed vanaf gekomen. Een van mijn vrienden hier vertelde me achteraf dat ie in dezelfde situatie was terecht gekomen, maar dat ze hem 3 uur hebben vastgehouden. Nou..
Ik moet toegeven dat ik mijn gastfamilie niet zo geweldig sympathiek vond. Niet echt mijn type mensen en het klikte niet zo. Ook de manier waarop ze hun huismeid behandelden als een slaaf vond ik maar niks. Ik was er niet echt rouwig om toen ik gedag zei en naar Jos vertrok.
De reis naar Jos was trouwens echt geweldig mooi! Jos ligt op een hoogplateau, dus onderweg reden we langs bergen, valleien enzo. Ik heb 3 uur lang met bewondering naar buiten gestaard. En af en toe naar nummerplaten gestaard uiteraard, ik zit aan 34 staten + slogans ondertussen. Hier in Jos ben ik goed ontvangen door de lokale LC, vriendelijke studenten hoor. Zaterdagnacht zijn we naar een club gegaan, dikke leut! Er is een curfew van 11 pm tot 6 am en de politie maakt er niet bepaald grapjes om. Iedereen blijft dus doorfeesten tot 6 uur. J Het was wel een beetje hard dat we om 7 uur ‘s morgens al terug vertrokken voor een rit van 2,5 uur naar Yankari National Park. Anyway, het nationale park was zeker wel de moeite. Niet zo bepaald voor de safari maar wel voor de warmwaterbronnen achteraf. Ik ben zelf in slaap gevallen in de jeep tijdens de safari! Olifanten of leeuwen hebben we niet gezien, maar wel een paar krokodillen, een cobra, wat zwijnen, hertjes en bavianen. En een droge waterval (een waterviel?) Maar de warmwaterbronnen waren dus wel erg leuk, echt een paradijselijk tafereel. We hebben een paar uur kunnen rondplonzen, in bomen klimmen, weglopen van bavianen, .. Heerlijk.
Nu woensdag keer ik terug naar Abuja, mijn paspoort ligt nog ginder. Ik heb het zaterdag moeten achterlaten zodat ik mijn visum kon laten verlengen. Het vervalt 1 dag voor ik vertrek, echt stomme situatie! Maar bon, 2 andere interns en een van mijn beste vrienden zijn woensdag in Abuja, dus dan kan ik toch wat rondhangen met hen. Donderdagochtend vertrek ik terug naar Ibadan, om afscheid te nemen. Vrijdag organiseer ik een feestje met de studenten, dus dat zou wel dik in orde moeten zijn. Maandag en dinsdag dan in Lagos om nog wat souvenirs te kopen en dinsdagavond vertrek ik terug naar België. Woensdag tegen de middag zou ik terug moeten zijn. Man, man, mijn dagen zijn geteld.
Groetjes
Bert
zondag 30 augustus 2009
Abuja!
Praise the lord! Hallelujah! Een dag na mijn vorige blog is het papierwerk zowaar in orde gebracht en heb ik kunnen werken! De mensen van het ministerie hebben me naar een hospitaal in Ibadan gebracht waar ik vervolgens 3,5 dag heb doorgebracht. Ik heb voor het eerst in 2 maanden weer kunnen rondwandelen in labojas en met latex handschoenen. Heerlijk. Ik heb er de verschillende HIV-testen van wat dichter kunnen bestuderen, wat erg interessant was. En ik kan nu ook bloedgroepen identificeren, altijd handig. We hebben voor de grap mijn eigen bloed onderzocht. Ik heb bloedgroep O positief en een hematocriet waarde van 47 (blijkbaar spectaculair veel). Verder wat rondgehangen met de dokters en geobserveerd terwijl ze HIV-counselling deden. Ik ben voor het eerst mensen tegengekomen in fase 4 (AIDS), wat niet zo een prettig zicht is. Was wel even slikken, ik werd er wat stil van. Het hospitaal was erg goed. Met voorsprong het beste labo dat ik hier heb gezien, alhoewel ze uiteraard ook elektriciteitsproblemen hadden ondanks de generator (je hebt weinig aan een “Ultra Low Freezer” als er geen power is). De dokters waren vriendelijk en meer dan bereid om me alles uit te leggen.
Maar na 3,5 dag was het dus al afgelopen spijtig genoeg. Het is nu zaterdagavond en ik zit in Abuja (de hoofdstad) deze blog te typen. Vanmorgen vroeg heb ik de bus genomen en ik ben een uur geleden hier aangekomen. De busrit was ongeveer 10 uur. Ze hebben 10 uur lang Nollywood films (niveau FC de Kampioenen) op me afgevuurd, maar ik heb er niet zo veel aandacht aan besteed. Beetje geslapen, beetje gelezen, wat uit het raam zitten staren naar het landschap. De tijd vloog voorbij en eigenlijk was het zo slecht niet om es een tijdje op mijn eentje te zijn en te peinzen. Op een normale zaterdagmiddag tijdens de zomervakantie zit ik wat te lummelen voor mijn computer, nu kan ik door Nigeria sjeezen op weg naar de volgende bestemming. Nice! Oh, en tijdens de tussenstop bij het tankstation heb ik een stuk of 5 nieuwe slogans op nummerplaten ontdekt! Ik zit aan 29 ondertussen, wie weet gaat het me nog lukken om ze alle 37 te vinden. Nog 2 weken te gaan!
De plek waar ik nu zit lijkt wel in orde. Mijn gastfamilie woont in een “estate” en er is me al verteld dat er een gym en een zwembad is. Feest! Ze zitten hier zeker niet om geld verlegen, en Nigerianen kunnen echt niet subtiel met rijkdom omgaan. “If you got it, you gotta show it.”
Morgen slepen ze me mee naar de kerk (uiteraard) en nadien weet ik het nog niet momenteel. Acht, maakt niet uit, ik dokter het morgen wel uit. Normaal gezien ga in Abuja 5 dagen in een weeshuis werken, de stad wat verkennen en rondhangen met vrienden.
Tot de volgende!
Yours truly
Bert
Maar na 3,5 dag was het dus al afgelopen spijtig genoeg. Het is nu zaterdagavond en ik zit in Abuja (de hoofdstad) deze blog te typen. Vanmorgen vroeg heb ik de bus genomen en ik ben een uur geleden hier aangekomen. De busrit was ongeveer 10 uur. Ze hebben 10 uur lang Nollywood films (niveau FC de Kampioenen) op me afgevuurd, maar ik heb er niet zo veel aandacht aan besteed. Beetje geslapen, beetje gelezen, wat uit het raam zitten staren naar het landschap. De tijd vloog voorbij en eigenlijk was het zo slecht niet om es een tijdje op mijn eentje te zijn en te peinzen. Op een normale zaterdagmiddag tijdens de zomervakantie zit ik wat te lummelen voor mijn computer, nu kan ik door Nigeria sjeezen op weg naar de volgende bestemming. Nice! Oh, en tijdens de tussenstop bij het tankstation heb ik een stuk of 5 nieuwe slogans op nummerplaten ontdekt! Ik zit aan 29 ondertussen, wie weet gaat het me nog lukken om ze alle 37 te vinden. Nog 2 weken te gaan!
De plek waar ik nu zit lijkt wel in orde. Mijn gastfamilie woont in een “estate” en er is me al verteld dat er een gym en een zwembad is. Feest! Ze zitten hier zeker niet om geld verlegen, en Nigerianen kunnen echt niet subtiel met rijkdom omgaan. “If you got it, you gotta show it.”
Morgen slepen ze me mee naar de kerk (uiteraard) en nadien weet ik het nog niet momenteel. Acht, maakt niet uit, ik dokter het morgen wel uit. Normaal gezien ga in Abuja 5 dagen in een weeshuis werken, de stad wat verkennen en rondhangen met vrienden.
Tot de volgende!
Yours truly
Bert
maandag 24 augustus 2009
Nog 3 weken!
Liefste internetdagboek!
Vandaag ben ik terug langs geweest bij SACA om mijn papieren op te halen, maar wonder oh wonder, de verantwoordelijke was afwezig voor de hele dag. Dan maar gebeld met mijn “baas” (de pastoor die mijn vorige 2 internships heeft geregeld), die op zijn beurt heeft gebeld met mensen, die de taak hebben doorgegeven aan iemand anders, met wie ik dan heb gebeld en die me later nog gaat terugbellen. Of zoiets. Bekijk het maar, ik heb veel goesting om er mee te kappen en gewoon verder te bijles te geven in het centrum voor drugsverslaafden. Ik heb me al redelijk kwaad gemaakt vandaag, maar ik apprecieer wel dat de pastoor de boel nog probeert te redden. Das de enige reden waarom ik nog even willen proberen. Maar bon, echt leuk is anders.
Leuke verhalen dan maar. Ik ben dit weekend terug in Ife geweest. Terug naar de AIESECers die ik op de conferentie heb ontmoet en me geweldig geamuseerd met hen. In Ife zijn er 4 interns zoals mij (4 chinezen) en er waren ook nog 3 interns (2 Britten en een gigantisch irritante Pool) van een andere stad op bezoek. Dikke feest heel het weekend! De universiteit heeft een zoo dus daar zijn we zaterdag 2 keer na elkaar geweest. Man, man, een zoo in Europa is toch anders haha. Tis eerder een jungle met een paar vervallen kooien en betonnen kuilen in Ife. Van doodsangst voor de hyena in zijn kuil (als ie 1 meter kon springen was ie bij ons), tot aan het hek van de leeuwen rammelen tot ze het hek aanvallen, tot in lege kooien springen om leuke foto’s te maken. En steentjes naar de alligators gooien. Uiteraard. Fun!
We hebben ook terug een berg beklommen om van het uitzicht te genieten. En ’s avonds gezellig feesten en babbelen! Ife is geweldig man. Spijtig dat ik afscheid moest nemen van de hele groep, dit was mijn laatste kans om hen te bezoeken. De komende weken moet ik wel van meer mensen afscheid nemen, ik heb nog maar 3 weken hier. Zondag ben ik vroeg moeten opstaan zodat ik nog op tijd kon terug geraken in Ibadan. Mijn baas had me uitgenodigd om naar zijn kerk te komen, om 9 uur 's morgens, dus ik moest er wel zijn. Ik ben int slaap gevallen tegen de schouder van de mens naast me..
Mijn programma voor de komende 3 weken ziet er als volgt uit. De komende week blijf ik in Ibadan om te werken. Ofwel in het ministerie van gezondheid (mocht er een mirakel gebeuren), anders terug in het centrum voor drugsverslaafden. Vanaf zaterdag reis ik naar Abuja (de hoofdstad) om ginder 1 week te werken in een weeshuis. En de stad wat verkennen uiteraard. Nadien 1 dag naar een nationaal park, 3 dagen in Jos om den toerist uit te hangen en dan terug naar Ibadan. Mijn laatste 4 dagen ga ik doorbrengen in Ibadan zodat ik afscheid kan nemen van iedereen en kan afronden. En dan terug naar België! Fritten en Leffe!
Oh, en nog wat trivia voor ik afsluit. Er zijn 37 staten in Nigeria en elke staat heeft zijn eigen slogan. Elke slogan is terug te vinden op de nummerplaat van de auto’s, dus ik ben probeer ze nu allemaal te verzamelen. Een beetje zoals de flippo’s toen ik jong was! Ik ben er aan verslaafd geraakt haha. Momenteel heb ik 20 staten en ditto slogans, maar die andere 17 zijn “zeldzamer”. De meeste nummerplaten zijn van mijn eigen staat, Oyo (Pace Setter), de andere kom je minder snel tegen. Hoe verder de staat, hoe zeldzamer. Dus ik blijf maar naar elke nummerplaat kijken die ik tegenkom. Soms achtervolg ik auto’s om de kleine letters van de slogan te kunnen lezen. Ik ben al in proberen geraakt met mensen omdat ik hun nummerplaat probeerde te fotograferen.. Mijn favoriete slogans tot dusver. Abia – God’s own State, Edo – Heartbeat of Nigeria, Bauchi – Pearl of Tourism, Delta – The Big Heart,..Als je mijn familie een beetje kent, dan is waar ik me mee bezig houd niet eens zo gek. Vraag mijn papa maar es wat ie verzamelt haha. Of mijn broer.. :)
Tot gauw!
Bert
Vandaag ben ik terug langs geweest bij SACA om mijn papieren op te halen, maar wonder oh wonder, de verantwoordelijke was afwezig voor de hele dag. Dan maar gebeld met mijn “baas” (de pastoor die mijn vorige 2 internships heeft geregeld), die op zijn beurt heeft gebeld met mensen, die de taak hebben doorgegeven aan iemand anders, met wie ik dan heb gebeld en die me later nog gaat terugbellen. Of zoiets. Bekijk het maar, ik heb veel goesting om er mee te kappen en gewoon verder te bijles te geven in het centrum voor drugsverslaafden. Ik heb me al redelijk kwaad gemaakt vandaag, maar ik apprecieer wel dat de pastoor de boel nog probeert te redden. Das de enige reden waarom ik nog even willen proberen. Maar bon, echt leuk is anders.
Leuke verhalen dan maar. Ik ben dit weekend terug in Ife geweest. Terug naar de AIESECers die ik op de conferentie heb ontmoet en me geweldig geamuseerd met hen. In Ife zijn er 4 interns zoals mij (4 chinezen) en er waren ook nog 3 interns (2 Britten en een gigantisch irritante Pool) van een andere stad op bezoek. Dikke feest heel het weekend! De universiteit heeft een zoo dus daar zijn we zaterdag 2 keer na elkaar geweest. Man, man, een zoo in Europa is toch anders haha. Tis eerder een jungle met een paar vervallen kooien en betonnen kuilen in Ife. Van doodsangst voor de hyena in zijn kuil (als ie 1 meter kon springen was ie bij ons), tot aan het hek van de leeuwen rammelen tot ze het hek aanvallen, tot in lege kooien springen om leuke foto’s te maken. En steentjes naar de alligators gooien. Uiteraard. Fun!
We hebben ook terug een berg beklommen om van het uitzicht te genieten. En ’s avonds gezellig feesten en babbelen! Ife is geweldig man. Spijtig dat ik afscheid moest nemen van de hele groep, dit was mijn laatste kans om hen te bezoeken. De komende weken moet ik wel van meer mensen afscheid nemen, ik heb nog maar 3 weken hier. Zondag ben ik vroeg moeten opstaan zodat ik nog op tijd kon terug geraken in Ibadan. Mijn baas had me uitgenodigd om naar zijn kerk te komen, om 9 uur 's morgens, dus ik moest er wel zijn. Ik ben int slaap gevallen tegen de schouder van de mens naast me..
Mijn programma voor de komende 3 weken ziet er als volgt uit. De komende week blijf ik in Ibadan om te werken. Ofwel in het ministerie van gezondheid (mocht er een mirakel gebeuren), anders terug in het centrum voor drugsverslaafden. Vanaf zaterdag reis ik naar Abuja (de hoofdstad) om ginder 1 week te werken in een weeshuis. En de stad wat verkennen uiteraard. Nadien 1 dag naar een nationaal park, 3 dagen in Jos om den toerist uit te hangen en dan terug naar Ibadan. Mijn laatste 4 dagen ga ik doorbrengen in Ibadan zodat ik afscheid kan nemen van iedereen en kan afronden. En dan terug naar België! Fritten en Leffe!
Oh, en nog wat trivia voor ik afsluit. Er zijn 37 staten in Nigeria en elke staat heeft zijn eigen slogan. Elke slogan is terug te vinden op de nummerplaat van de auto’s, dus ik ben probeer ze nu allemaal te verzamelen. Een beetje zoals de flippo’s toen ik jong was! Ik ben er aan verslaafd geraakt haha. Momenteel heb ik 20 staten en ditto slogans, maar die andere 17 zijn “zeldzamer”. De meeste nummerplaten zijn van mijn eigen staat, Oyo (Pace Setter), de andere kom je minder snel tegen. Hoe verder de staat, hoe zeldzamer. Dus ik blijf maar naar elke nummerplaat kijken die ik tegenkom. Soms achtervolg ik auto’s om de kleine letters van de slogan te kunnen lezen. Ik ben al in proberen geraakt met mensen omdat ik hun nummerplaat probeerde te fotograferen.. Mijn favoriete slogans tot dusver. Abia – God’s own State, Edo – Heartbeat of Nigeria, Bauchi – Pearl of Tourism, Delta – The Big Heart,..Als je mijn familie een beetje kent, dan is waar ik me mee bezig houd niet eens zo gek. Vraag mijn papa maar es wat ie verzamelt haha. Of mijn broer.. :)
Tot gauw!
Bert
Aargh!
Ik ga even gal moeten spuwen. Maar het is niet omdat ik nu negatief doe, dat ik hier niet gelukkig ben. Anyway, ik denk dat ik een completer beeld geef van mijn verblijf in Nigeria als ik zowel de goede als de slechte dingen opbiecht. Soms werkt Nigeria op mijn zenuwen. 90 % van de tijd vind ik het hier geweldig, en als ik de eindbalans opmaakt gaat ie positief uitkomen, maar soms werkt alles hier op mijn zenuwen.
Vrijdag bijvoorbeeld, ik had een afspraak om 10 uur voor Home Based Care met HIV-positieve mensen. Dus ik spoed me om op tijd te zijn. Ik slaag zelf mijn ontbijt over zodat ik niet te laat zou aankomen. Om vervolgens 2,5 uur met mijn duimen te staan draaien. Aargh! Ik heb na een uur wachten gebeld, maar ze kwamen eraan hoor. Nog es 1,5 uur later ben ik het redelijk pissig afgetrapt. En dan bellen ze later uiteraard verbaasd om te vragen waarom ik er niet was. Maar serieus! Werkt ook nog op mijn zenuwen; afgezet worden door taxi-, bus- en motochauffeurs. Vooral motochauffeurs worden enthousiast als ik eraan kom. Die vragen vlot 3 keer de normale prijs zonder te blozen. Maar na 2 maanden weet ik hoeveel een rit kost, dus ik kan me constant bezighouden met ruzie maken en afbieden. Op dagen als vrijdag worden zelf onnozele dingen me teveel. Op straat worden nageroepen met “Hoibo” (witte), mensen die naar je fluiten om je aandacht te trekken. Soms wil je gewoon kunnen rondwandelen zonder op te vallen, maar das nogal lastig als blanke hier. Mijn vrienden hebben me schoensmeer gegeven als afscheidscadeau, ik overweeg het te gebruiken. Ook de dagelijkse discussie over religie begint op mijn zenuwen te werken. Steeds dezelfde vragen, argumenten, .. Ze vinden het hier moeilijk om te begrijpen dat ik niet religieus ben. En ze willen me ook allemaal bekeren, wat in het begin wel interessante discussies opleverde maar ondertussen ben ik het redelijk beu.
Maandag was ik begonnen aan een nieuwe internship voor 2 weken, althans dat dacht ik toch. Weken geleden had ik een overeenkomst gesloten met de mensen van SACA (State Action Comittee on AIDS) om een internship bij hen te komen doen. Dus al mijn officiële brieven enzo binnengegooid, overeen gekomen dat ze me geld gingen geven voor een maaltijd en transportkosten, al het papierwerk in orde gebracht, …Toen ik maandag aankwam bij SACA brachten ze me naar het ministerie van gezondheid, zodat ik daar kon werken voor 2 weken. Maar blijkbaar zijn ze vergeten die mensen te vertellen dat ik er kwam werken en hebben ze geen officiële brieven gegeven. Kortom, ze hebben me er afgekieperd zonder iets te zeggen. En dan beginnen de problemen dus. Nigerianen zijn namelijk dol op officiële brieven, stempeltjes, hiërarchie, protocol, … De eerste dag heb ik nog wel kunnen werken, maar nadien begonnen ze te klagen dat het papierwerk in orde moest zijn. Dus ik terug naar SACA om de officiële brieven die ik hen had gegeven op te vragen, maar dan blijkt dat de persoon die die heeft de hele week afwezig is. En zijn kantoor is op slot uiteraard... Resultaat, na 1 dag mag ik al stoppen met werken en ik moet wachten tot volgende week maandag eer ik mijn papieren terugkrijg zodat ik die kan afgeven bij het ministerie. Frustrerend! Ik heb me behoorlijk kwaad gemaakt. Maar bon, bekijk het maar, ik ga de rest van de week verder werken in het centrum voor drugsverslaafden. Daar kan ik tenminste werken zonder brieven met stempeltjes. Terug bijles geven aan mijn lichtjes mentaal gehandicapte jongen en tafeltennis spelen! Das vast gezonder dan me de rest van de week druk te maken over dit gezever. Vanaf maandag kan ik dan hopelijk 1 week werken bij het ministerie. Normaal gezien ging ik na deze internship naar Abuja om daar te werken, maar ik heb al enkele dagen niks meer gehoord van mijn contactpersoon, dus ik weet niet zeker of dat doorgaat. Mocht ik niet naar Abuja gaan, dan blijf ik gewoon verder werken in het ministerie. Of ik ga voort tafeltennis spelen, ik vind wel iets om me bezig te houden.
Tot de volgende! Binnen 4 weken ben ik terug.
Yours truly
George of the jungle
P.S.: Iemand heeft me vandaag aangesproken met “Hey Jackie Chan!”
P.P.S. De dame van Abuja heeft gebeld en ze zijn een weeshuis voor me aan het zoeken, hoeraa!
Vrijdag bijvoorbeeld, ik had een afspraak om 10 uur voor Home Based Care met HIV-positieve mensen. Dus ik spoed me om op tijd te zijn. Ik slaag zelf mijn ontbijt over zodat ik niet te laat zou aankomen. Om vervolgens 2,5 uur met mijn duimen te staan draaien. Aargh! Ik heb na een uur wachten gebeld, maar ze kwamen eraan hoor. Nog es 1,5 uur later ben ik het redelijk pissig afgetrapt. En dan bellen ze later uiteraard verbaasd om te vragen waarom ik er niet was. Maar serieus! Werkt ook nog op mijn zenuwen; afgezet worden door taxi-, bus- en motochauffeurs. Vooral motochauffeurs worden enthousiast als ik eraan kom. Die vragen vlot 3 keer de normale prijs zonder te blozen. Maar na 2 maanden weet ik hoeveel een rit kost, dus ik kan me constant bezighouden met ruzie maken en afbieden. Op dagen als vrijdag worden zelf onnozele dingen me teveel. Op straat worden nageroepen met “Hoibo” (witte), mensen die naar je fluiten om je aandacht te trekken. Soms wil je gewoon kunnen rondwandelen zonder op te vallen, maar das nogal lastig als blanke hier. Mijn vrienden hebben me schoensmeer gegeven als afscheidscadeau, ik overweeg het te gebruiken. Ook de dagelijkse discussie over religie begint op mijn zenuwen te werken. Steeds dezelfde vragen, argumenten, .. Ze vinden het hier moeilijk om te begrijpen dat ik niet religieus ben. En ze willen me ook allemaal bekeren, wat in het begin wel interessante discussies opleverde maar ondertussen ben ik het redelijk beu.
Maandag was ik begonnen aan een nieuwe internship voor 2 weken, althans dat dacht ik toch. Weken geleden had ik een overeenkomst gesloten met de mensen van SACA (State Action Comittee on AIDS) om een internship bij hen te komen doen. Dus al mijn officiële brieven enzo binnengegooid, overeen gekomen dat ze me geld gingen geven voor een maaltijd en transportkosten, al het papierwerk in orde gebracht, …Toen ik maandag aankwam bij SACA brachten ze me naar het ministerie van gezondheid, zodat ik daar kon werken voor 2 weken. Maar blijkbaar zijn ze vergeten die mensen te vertellen dat ik er kwam werken en hebben ze geen officiële brieven gegeven. Kortom, ze hebben me er afgekieperd zonder iets te zeggen. En dan beginnen de problemen dus. Nigerianen zijn namelijk dol op officiële brieven, stempeltjes, hiërarchie, protocol, … De eerste dag heb ik nog wel kunnen werken, maar nadien begonnen ze te klagen dat het papierwerk in orde moest zijn. Dus ik terug naar SACA om de officiële brieven die ik hen had gegeven op te vragen, maar dan blijkt dat de persoon die die heeft de hele week afwezig is. En zijn kantoor is op slot uiteraard... Resultaat, na 1 dag mag ik al stoppen met werken en ik moet wachten tot volgende week maandag eer ik mijn papieren terugkrijg zodat ik die kan afgeven bij het ministerie. Frustrerend! Ik heb me behoorlijk kwaad gemaakt. Maar bon, bekijk het maar, ik ga de rest van de week verder werken in het centrum voor drugsverslaafden. Daar kan ik tenminste werken zonder brieven met stempeltjes. Terug bijles geven aan mijn lichtjes mentaal gehandicapte jongen en tafeltennis spelen! Das vast gezonder dan me de rest van de week druk te maken over dit gezever. Vanaf maandag kan ik dan hopelijk 1 week werken bij het ministerie. Normaal gezien ging ik na deze internship naar Abuja om daar te werken, maar ik heb al enkele dagen niks meer gehoord van mijn contactpersoon, dus ik weet niet zeker of dat doorgaat. Mocht ik niet naar Abuja gaan, dan blijf ik gewoon verder werken in het ministerie. Of ik ga voort tafeltennis spelen, ik vind wel iets om me bezig te houden.
Tot de volgende! Binnen 4 weken ben ik terug.
Yours truly
George of the jungle
P.S.: Iemand heeft me vandaag aangesproken met “Hey Jackie Chan!”
P.P.S. De dame van Abuja heeft gebeld en ze zijn een weeshuis voor me aan het zoeken, hoeraa!
donderdag 13 augustus 2009
Ebi pami!
Liefste internetdagboek,
Bijna 2 maanden zijn al voorbij, nog amper 5 weken en ik ben terug in mijn Belgenland. De tijd vliegt, mijn dagen zijn geteld! Mogelijk is dit wat voorbarig, maar ik denk toch dat ik Nigeria ga missen. Het is hier fascinerend! Al het mooie, al het lelijke, al het absurde, … Anyway, ik zal maar stoppen voordat ik echt melig begin te doen.
Wat heb ik allemaal uitgespookt de laatste weken? Ik heb gewerkt zowaar! Ik heb mijn tijd doorgebracht in het centrum voor drugsverslaafden. Well euh, ik moet toegeven dat er momenteel maar 2 patienten zijn, maar tja... Tijdens mijn eerste dagen heb ik me bezig gehouden met de patienten en de staf te interviewen. Nu geef ik Engelse les aan de jongste patient. Hij is 21, was van huis weg gelopen enzo, en hij heeft wat mentale probleempjes. Hij doet geen vlieg kwaad, geen zorgen. Zijn Engels is niet zo best dus ik doe mijn best om hem bij te schaven. Zeg wel proberen, het is een geduldig werk. Het grootste probleem is dat ze hem kalmeringsmiddelen geven sinds ie uit de psychiatrische instelling is, waardoor ie meestal compleet groggy is. Soms kan ik hem wat bijleren, soms ben ik 3 uur bezig met dezelfde simpele opdracht en bakt ie er nog steeds niets van. Frustrerend! Verder speel ik veel tafeltennis. Dat is zowat de hoofdactiviteit in het centrum, en is iedereen is hier verbazingwekkend goed. Ik begin beter te worden, maar ik word nog steeds compleet ingemaakt elke keer.
De afgelopen 3 dagen ben ik blijven slapen in het centrum zodat ik alles hier kan meemaken. Oh trouwens, ik woonde de laatste tijd terug op de campus, als ik het was vergeten te melden. Ik heb 2,5 week bij de prins gewoond, maar nu zijn ze op reis naar de UK en US. Bye bye zwembad en luxe. Nu vrijdag ga ik een dag mee met een groep die aan “Home Based Care” doet. Dus thuis langsgaan bij mensen die HIV positief zijn. Wordt vast boeiend!
Mijn agenda voor de komende maand begint vorm aan te nemen. Maandag kan ik beginnen werken voor een nieuwe organisatie (SACA) voor 2 weken. Voor nadien ben ik een weekje Abuja aan het regelen met een andere organisatie, hopelijk kan ik via hen in een weeshuis werken. Nadien even Jos bezoeken, terug naar Ibadan om afscheid te nemen en dan is het al gedaan. Man man...
Ook nog gedaan; een weekendje in Ife! Ife is een studentenstad een half uurtje van Ibadan en ik ben er de AIESECers die ik op conferentie in Benin heb leren kennen gaan bezoeken. Dus heel het weekend rondgehangen met Nigerianen, Chinezen en een Senegalees. Fun! We hebben een “berg” beklommen die uitkeek over de universiteit van Ife. Echt ongelofelijk hoe groot universiteiten hier zijn, de campus is makkelijk 20 keer groter als die van de VUB. Er zijn ongeveer 40000 studenten en binnenkort gaan ze ook een luchthaven bouwen op de campus. Buiten bergbeklimmen hebben we vooral gefeest haha, mij hoor je niet klagen. Sterker nog, ik ga binnen 2 weken terug naar ginder! De Chinese interns vertrekken binnenkort en ik wil nog even gedag zeggen voor ze gaan. Dit weekend ga ik naar Lagos om wat vrienden te bezoeken en de stad te verkennen.
Nog trivia en willekeurige opmerkingen. Vandaag heeft iemand op straat me weer begroet met “Hey Michael Jackson!” En ik denk dat ik de vrouwelijke aandacht hier in Nigeria ga missen als ik terug ben in België. Als ik hier knipper met mijn ogen vallen er 3 vrouwen flauw haha. Belachelijke knappe vrouwen komen mijn nummer vragen om me dan ’s avonds op te bellen. “just to hear my voice” Man man…ik heb mijn vliegtickets voor de volgende zomer alvast geboekt!
En ik heb 7 weken nee kunnen zeggen, maar dit weekend is het toch iemand gelukt om vlechtjes in mijn haar te zetten. Gruwelijk, na 2 vlechten heb ik ze laten stoppen. Das echt niks voor mij man. Hum, en soms ga ik ook compleet de mist tijdens mijn pogingen om Yoruba te spreken. Het zijn die toonverschillen die me de das omdoen (spreekwoordelijk he). Ik zeg al heel de week “egba” tegen taxi- en buschauffeurs, denkend dat ik “Neem mijn geld aan” zeg. Maar door een subtiel toonverschil zeg ik niet “neem mijn geld aan”, maar “pindanootjes”. Daarom keken ze me dus raar aan…
Odabo!
Bert
Bijna 2 maanden zijn al voorbij, nog amper 5 weken en ik ben terug in mijn Belgenland. De tijd vliegt, mijn dagen zijn geteld! Mogelijk is dit wat voorbarig, maar ik denk toch dat ik Nigeria ga missen. Het is hier fascinerend! Al het mooie, al het lelijke, al het absurde, … Anyway, ik zal maar stoppen voordat ik echt melig begin te doen.
Wat heb ik allemaal uitgespookt de laatste weken? Ik heb gewerkt zowaar! Ik heb mijn tijd doorgebracht in het centrum voor drugsverslaafden. Well euh, ik moet toegeven dat er momenteel maar 2 patienten zijn, maar tja... Tijdens mijn eerste dagen heb ik me bezig gehouden met de patienten en de staf te interviewen. Nu geef ik Engelse les aan de jongste patient. Hij is 21, was van huis weg gelopen enzo, en hij heeft wat mentale probleempjes. Hij doet geen vlieg kwaad, geen zorgen. Zijn Engels is niet zo best dus ik doe mijn best om hem bij te schaven. Zeg wel proberen, het is een geduldig werk. Het grootste probleem is dat ze hem kalmeringsmiddelen geven sinds ie uit de psychiatrische instelling is, waardoor ie meestal compleet groggy is. Soms kan ik hem wat bijleren, soms ben ik 3 uur bezig met dezelfde simpele opdracht en bakt ie er nog steeds niets van. Frustrerend! Verder speel ik veel tafeltennis. Dat is zowat de hoofdactiviteit in het centrum, en is iedereen is hier verbazingwekkend goed. Ik begin beter te worden, maar ik word nog steeds compleet ingemaakt elke keer.
De afgelopen 3 dagen ben ik blijven slapen in het centrum zodat ik alles hier kan meemaken. Oh trouwens, ik woonde de laatste tijd terug op de campus, als ik het was vergeten te melden. Ik heb 2,5 week bij de prins gewoond, maar nu zijn ze op reis naar de UK en US. Bye bye zwembad en luxe. Nu vrijdag ga ik een dag mee met een groep die aan “Home Based Care” doet. Dus thuis langsgaan bij mensen die HIV positief zijn. Wordt vast boeiend!
Mijn agenda voor de komende maand begint vorm aan te nemen. Maandag kan ik beginnen werken voor een nieuwe organisatie (SACA) voor 2 weken. Voor nadien ben ik een weekje Abuja aan het regelen met een andere organisatie, hopelijk kan ik via hen in een weeshuis werken. Nadien even Jos bezoeken, terug naar Ibadan om afscheid te nemen en dan is het al gedaan. Man man...
Ook nog gedaan; een weekendje in Ife! Ife is een studentenstad een half uurtje van Ibadan en ik ben er de AIESECers die ik op conferentie in Benin heb leren kennen gaan bezoeken. Dus heel het weekend rondgehangen met Nigerianen, Chinezen en een Senegalees. Fun! We hebben een “berg” beklommen die uitkeek over de universiteit van Ife. Echt ongelofelijk hoe groot universiteiten hier zijn, de campus is makkelijk 20 keer groter als die van de VUB. Er zijn ongeveer 40000 studenten en binnenkort gaan ze ook een luchthaven bouwen op de campus. Buiten bergbeklimmen hebben we vooral gefeest haha, mij hoor je niet klagen. Sterker nog, ik ga binnen 2 weken terug naar ginder! De Chinese interns vertrekken binnenkort en ik wil nog even gedag zeggen voor ze gaan. Dit weekend ga ik naar Lagos om wat vrienden te bezoeken en de stad te verkennen.
Nog trivia en willekeurige opmerkingen. Vandaag heeft iemand op straat me weer begroet met “Hey Michael Jackson!” En ik denk dat ik de vrouwelijke aandacht hier in Nigeria ga missen als ik terug ben in België. Als ik hier knipper met mijn ogen vallen er 3 vrouwen flauw haha. Belachelijke knappe vrouwen komen mijn nummer vragen om me dan ’s avonds op te bellen. “just to hear my voice” Man man…ik heb mijn vliegtickets voor de volgende zomer alvast geboekt!
En ik heb 7 weken nee kunnen zeggen, maar dit weekend is het toch iemand gelukt om vlechtjes in mijn haar te zetten. Gruwelijk, na 2 vlechten heb ik ze laten stoppen. Das echt niks voor mij man. Hum, en soms ga ik ook compleet de mist tijdens mijn pogingen om Yoruba te spreken. Het zijn die toonverschillen die me de das omdoen (spreekwoordelijk he). Ik zeg al heel de week “egba” tegen taxi- en buschauffeurs, denkend dat ik “Neem mijn geld aan” zeg. Maar door een subtiel toonverschil zeg ik niet “neem mijn geld aan”, maar “pindanootjes”. Daarom keken ze me dus raar aan…
Odabo!
Bert
woensdag 5 augustus 2009
dinsdag 4 augustus 2009
Eh ku Jo ko Nigeria!
Heyhey!
Ik heb enorm veel gedaan deze week! Man man, echt dolle pret haha.
Eerst dinsdag naar Osogbo met Nick, de prof en vrienden van de prof. Wel, dat was eigenlijk niet het hoogtepunt. We hebben een "sacred groove" bezocht, gesticht door een Duitse vrouw die 50 jaar in Nigeria heeft gewoond. In essentie een stuk jungle met een verzameling spuuglelijke betonnen standbeelden ontworpen door een losgeslagen hippie. Niet mijn ding, maar blijkbaar erg populair in Nigeria. Nadien wel een waterval bezocht en daar wat rondgehangen. All in all, een erg fijne dag en het was ook mijn laatste dag met Nick de Amerikaan, mijn blanke broeder hier op de unief. Nu zit ie terug in de US, ik ga zijn gezelschap toch wat missen. Nu ben ik de enige bleekscheet op de campus.
Van woensdag tot zondag zat ik in Benin City voor een AIESEC conferentie. Super fijn! Er waren 350 mensen van over heel Nigeria en ook een paar buitenlands vrijwilligers. Ik heb me te pletter gebabbeld haha. 3 dagen lang heb ik workshops bijgewoond, presentaties beluisterd, enz... Ik heb ook een een kleine speech ingegeven in Yoruba(de lokale taal) voor 300 man, ze waren enthousiast haha. Verder ook elke avond een feestje, veel gedanst, dronken in een zwembad terecht gekomen, enorm veel mensen leren kennen, in kamers geslapen samen met 12 mensen, ... De kamers waren echt ongelofelijk! Minstens 7 man in een 2-persoons kamer! Welcome to Nigeria hum. Na 3 dagen was ik echt kapot, maar het was zwaar de moeite.
Sinds zondag ben ik terug en ik heb ook eindelijk wat kunne werken. Of toch het gevoel gehad dat ik nuttig bezig ben. Gisteren Group Focus Discussion over HIV met 10 ngo's. En vandaag een Market Rally! Wat betekent dat ik een stuk of 30 mensen heb gecounseled over HIV en ze heb voorbereid op hun HIV-test. We hebben ongeveer 200 mensen een graties HIV-test laten doen op de markt, ik voelde me nuttig haha.
Dus qua werk; er is niet echt een duidelijk programma maar via mijn huidige contact kan ik wel genoeg doen. Ze bedenken elke dag wel wat nieuws. Komt wel goed.
Qua rondreizen; ik wou naar het Noorden in September maar dat ik ga ik schrappen aangezien er net 700 doden zijn gevallen. Maar goed, ik ga wel weekendtrips doen en een kort reisje van een week. Maar geen zorgen, ik heb geen last van de rellen en ik niet naar gebieden waar ze kidnappen.
Qua pret; dik in orde!
Qua gezondheid; terug gezond! Wel 5 kilo afgevallen blijkbaar oeps.
Tot binnen 6 weken!
Bert
Ik heb enorm veel gedaan deze week! Man man, echt dolle pret haha.
Eerst dinsdag naar Osogbo met Nick, de prof en vrienden van de prof. Wel, dat was eigenlijk niet het hoogtepunt. We hebben een "sacred groove" bezocht, gesticht door een Duitse vrouw die 50 jaar in Nigeria heeft gewoond. In essentie een stuk jungle met een verzameling spuuglelijke betonnen standbeelden ontworpen door een losgeslagen hippie. Niet mijn ding, maar blijkbaar erg populair in Nigeria. Nadien wel een waterval bezocht en daar wat rondgehangen. All in all, een erg fijne dag en het was ook mijn laatste dag met Nick de Amerikaan, mijn blanke broeder hier op de unief. Nu zit ie terug in de US, ik ga zijn gezelschap toch wat missen. Nu ben ik de enige bleekscheet op de campus.
Van woensdag tot zondag zat ik in Benin City voor een AIESEC conferentie. Super fijn! Er waren 350 mensen van over heel Nigeria en ook een paar buitenlands vrijwilligers. Ik heb me te pletter gebabbeld haha. 3 dagen lang heb ik workshops bijgewoond, presentaties beluisterd, enz... Ik heb ook een een kleine speech ingegeven in Yoruba(de lokale taal) voor 300 man, ze waren enthousiast haha. Verder ook elke avond een feestje, veel gedanst, dronken in een zwembad terecht gekomen, enorm veel mensen leren kennen, in kamers geslapen samen met 12 mensen, ... De kamers waren echt ongelofelijk! Minstens 7 man in een 2-persoons kamer! Welcome to Nigeria hum. Na 3 dagen was ik echt kapot, maar het was zwaar de moeite.
Sinds zondag ben ik terug en ik heb ook eindelijk wat kunne werken. Of toch het gevoel gehad dat ik nuttig bezig ben. Gisteren Group Focus Discussion over HIV met 10 ngo's. En vandaag een Market Rally! Wat betekent dat ik een stuk of 30 mensen heb gecounseled over HIV en ze heb voorbereid op hun HIV-test. We hebben ongeveer 200 mensen een graties HIV-test laten doen op de markt, ik voelde me nuttig haha.
Dus qua werk; er is niet echt een duidelijk programma maar via mijn huidige contact kan ik wel genoeg doen. Ze bedenken elke dag wel wat nieuws. Komt wel goed.
Qua rondreizen; ik wou naar het Noorden in September maar dat ik ga ik schrappen aangezien er net 700 doden zijn gevallen. Maar goed, ik ga wel weekendtrips doen en een kort reisje van een week. Maar geen zorgen, ik heb geen last van de rellen en ik niet naar gebieden waar ze kidnappen.
Qua pret; dik in orde!
Qua gezondheid; terug gezond! Wel 5 kilo afgevallen blijkbaar oeps.
Tot binnen 6 weken!
Bert
Heyhey!
Niet te geloven, ik ben al bijna halverwege mijn tijd hier in Nigeria. Man man, wat gaat het allemaal snel voorbij. De afgelopen week heb ik mijn internship in ARFH (Association for Reproductive and Family Health) gedaan en dat was interessant! Eerst 2 dagen bij de “Research” afdeling, waar ze vooral sociologisch onderzoek deden. Daar heb ik me kunnen verdiepen in hun gigantische verzameling publicaties, enquêtes, boekskes, …Veel te weten gekomen over de HIV-situatie specifiek voor Nigeria, de verschillende HIV-programma’s van ARFH en hun effect, over traditionele gebruiken zoals vrouwenbesnijdenis, enz… Boeiend allemaal. Ook boeiend om de professor van statistiek te horen zeggen dat de gegevens over HIV in Nigeria niet erg betrouwbaar zijn. “Like trying to test the salinity of the Atlantic Ocean by taking 1 bucket”… Hum..
Na mijn 2 dagen bij Research heb ik 2 dagen doorgebracht in de “Youth Friendly Clinic” waar ze tests doen voor malaria, soa’s, HIV, … Dus veel vragen gesteld over wat ze daar doen, beetje toegekeken, gebabbeld met iedereen, … Zelf mag ik niks doen, het is enkel ter observatie. Tja, daar valt niets aan te doen, en ik snap het ook wel. Ik heb ook een HIV-test gedaan. Leek me wel logisch aangezien ik in een HIV-project werk en een deel van mijn job is studenten adviseren een HIV-test te doen. Dus ik ook en mijn test was negatief. Nu ja, ze zeggen niet positief of negatief, gewoon niet-reactief of wel reactief. Maar goed, ik moet me dus nergens zorgen om maken hoera.
De directeur van ARFH heeft me ook voorgesteld aan de “Youth Rescue Club”, een bende jongeren die mensen voorlichten over soa’s en HIV aan de hand van presentaties, zang en theater. Een beetje zoals het HIV-project van AIESEC, met als verschil dat de Youth Rescue Club wel degelijk wat uitvoert. Dus gebabbeld met hen, ze reageerden erg enthousiast op de bleekscheet die in hun midden verscheen. Ik heb ook een paar toespraakjes mogen doen over wat ik hier doe, over België en over zelfontwikkeling. Ik begin er zowaar aan gewoon te worden haha. Na de vergadering heb ik nog een half uur vragen beantwoord, mijn gsm-nummer en emailadres uitgedeeld, mijn haar laten aanraken.
De laatste dagen heb ik wat rondgehangen met Nick de Amerikaan, en een paar Fransmannen die we hier ontdekt hebben. Zondag zijn we gaan zwemmen, poolen en tafeltennisen. Man, het kan me eigenlijk niet zoveel schelen dat het hele werkgedoe niet zo goed lukt. De schuld ligt niet bij mezelve en ik heb me de afgelopen 6 weken uitstekend geamuseerd. Dus waarom zou ik me schuldig moeten voelen.
Deze week ga ik naar Osogbo met Nick en een prof van de unief, het zou de “Art capitol” van Nigeria moeten zijn en een interessante stad bij uitstek, dus dat komt vast wel goed. Hopelijk vind ik wat mooie souvenirs voor thuis. Van woensdag tot zondag zit ik Benin City voor een AIESEC conference, dus dat wordt vast leuk! Zo kan ik de andere interns nog es ontmoeten en AIESECers van over het hele land. En af en toe es een feestje :)
Hum, wat valt er verder nog te melden als trivia.. Ik kan nog es een Yoruba les geven, ik begin vordering te maken :)
• Ik heb honger: Ebi pami
• Ik heb dorst: Ofoe Gbemmi
• Geef me water aub: Eyo, Efoemiloemi
• Jij bent mooi: Ooh reh wah
• Ik heb een verkoudheid: Moo ni kataa
• Mijn naam is Bert: Uru ko mo ni Bert
• Wat is jouw naam?: Kilo roeku reh?
• Hoe gaat het met jou?: Bauwoni?
• Tot de volgende keer: Odabo
Odabo!
P.S. Ik heb iemand ontdekt die meer heeft gereisd als ik. De fransman die ik hier heb ontmoet heeft 27 landen bezocht. Merde! Maar hij is wel 28, dus ik heb nog 5 jaar om hem in te halen. Ik zit momenteel aan 24 landen, maar ik ben nog maar 23.
P.P.S. Ik heb Vaticaan stad mee geteld als land. En België is één van de 24.
Niet te geloven, ik ben al bijna halverwege mijn tijd hier in Nigeria. Man man, wat gaat het allemaal snel voorbij. De afgelopen week heb ik mijn internship in ARFH (Association for Reproductive and Family Health) gedaan en dat was interessant! Eerst 2 dagen bij de “Research” afdeling, waar ze vooral sociologisch onderzoek deden. Daar heb ik me kunnen verdiepen in hun gigantische verzameling publicaties, enquêtes, boekskes, …Veel te weten gekomen over de HIV-situatie specifiek voor Nigeria, de verschillende HIV-programma’s van ARFH en hun effect, over traditionele gebruiken zoals vrouwenbesnijdenis, enz… Boeiend allemaal. Ook boeiend om de professor van statistiek te horen zeggen dat de gegevens over HIV in Nigeria niet erg betrouwbaar zijn. “Like trying to test the salinity of the Atlantic Ocean by taking 1 bucket”… Hum..
Na mijn 2 dagen bij Research heb ik 2 dagen doorgebracht in de “Youth Friendly Clinic” waar ze tests doen voor malaria, soa’s, HIV, … Dus veel vragen gesteld over wat ze daar doen, beetje toegekeken, gebabbeld met iedereen, … Zelf mag ik niks doen, het is enkel ter observatie. Tja, daar valt niets aan te doen, en ik snap het ook wel. Ik heb ook een HIV-test gedaan. Leek me wel logisch aangezien ik in een HIV-project werk en een deel van mijn job is studenten adviseren een HIV-test te doen. Dus ik ook en mijn test was negatief. Nu ja, ze zeggen niet positief of negatief, gewoon niet-reactief of wel reactief. Maar goed, ik moet me dus nergens zorgen om maken hoera.
De directeur van ARFH heeft me ook voorgesteld aan de “Youth Rescue Club”, een bende jongeren die mensen voorlichten over soa’s en HIV aan de hand van presentaties, zang en theater. Een beetje zoals het HIV-project van AIESEC, met als verschil dat de Youth Rescue Club wel degelijk wat uitvoert. Dus gebabbeld met hen, ze reageerden erg enthousiast op de bleekscheet die in hun midden verscheen. Ik heb ook een paar toespraakjes mogen doen over wat ik hier doe, over België en over zelfontwikkeling. Ik begin er zowaar aan gewoon te worden haha. Na de vergadering heb ik nog een half uur vragen beantwoord, mijn gsm-nummer en emailadres uitgedeeld, mijn haar laten aanraken.
De laatste dagen heb ik wat rondgehangen met Nick de Amerikaan, en een paar Fransmannen die we hier ontdekt hebben. Zondag zijn we gaan zwemmen, poolen en tafeltennisen. Man, het kan me eigenlijk niet zoveel schelen dat het hele werkgedoe niet zo goed lukt. De schuld ligt niet bij mezelve en ik heb me de afgelopen 6 weken uitstekend geamuseerd. Dus waarom zou ik me schuldig moeten voelen.
Deze week ga ik naar Osogbo met Nick en een prof van de unief, het zou de “Art capitol” van Nigeria moeten zijn en een interessante stad bij uitstek, dus dat komt vast wel goed. Hopelijk vind ik wat mooie souvenirs voor thuis. Van woensdag tot zondag zit ik Benin City voor een AIESEC conference, dus dat wordt vast leuk! Zo kan ik de andere interns nog es ontmoeten en AIESECers van over het hele land. En af en toe es een feestje :)
Hum, wat valt er verder nog te melden als trivia.. Ik kan nog es een Yoruba les geven, ik begin vordering te maken :)
• Ik heb honger: Ebi pami
• Ik heb dorst: Ofoe Gbemmi
• Geef me water aub: Eyo, Efoemiloemi
• Jij bent mooi: Ooh reh wah
• Ik heb een verkoudheid: Moo ni kataa
• Mijn naam is Bert: Uru ko mo ni Bert
• Wat is jouw naam?: Kilo roeku reh?
• Hoe gaat het met jou?: Bauwoni?
• Tot de volgende keer: Odabo
Odabo!
P.S. Ik heb iemand ontdekt die meer heeft gereisd als ik. De fransman die ik hier heb ontmoet heeft 27 landen bezocht. Merde! Maar hij is wel 28, dus ik heb nog 5 jaar om hem in te halen. Ik zit momenteel aan 24 landen, maar ik ben nog maar 23.
P.P.S. Ik heb Vaticaan stad mee geteld als land. En België is één van de 24.
dinsdag 21 juli 2009
Do you know about submarines?
Heyhey!
Tis een tijdje geleden, maar ik ben er weer. Ik was even aan het wachten tot ik meer duidelijkheid had over mijn werksituatie, en ik was ook wat ziek de afgelopen week bweuh.
Ik ben hier ondertussen al 5 weken! En nog steeds niet ontvoerd, beroofd, omver gereden of hopeloos verdwaald… applausje voor mezelve! Mijn huidige verblijfplaats is nog steeds het prinselijke paleis, en daar ben ik niet rouwig om. Ik zeg altijd wel dat het me niet kan schelen waar ik verblijf en dat ik geen luxe nodig heb, maar een villa met zwembad is toch wel leuk. En de familie hier is ook erg vriendelijk, ze zorgen goed voor me. De vrouw van de prins heeft me vorige week gevraagd of ik wel genoeg fruit eet. Toen ik melde dat ik niet zoveel fruit at in Nigeria heeft ze prompt 20 ananassen en 100 bananen gekocht. Nice! De familie is wel erg gelovig, ze zijn “born again christians”. Dus organiseren ze elke avond een gezamenlijk gebed en een moment voor bijbelstudie. Ik doe mee omdat ze het me vroegen, maar ik onthoud me aan het bidden of “amen” zeggen. Ik sta beleefd mee recht, ik klap mee met de liedjes, kortom ik gedraag me respectvol maar ik kan me echt niet gedragen als een gelovige jongen. Ze begrijpen het wel, we hebben er een paar discussies over gehad. Soms duwen ze wel kaartjes met “Jesus loves you” onder mijn deur of sturen ze me smsjes met bijbelverzen en “There is a god, Bert” boodschappen, maar verder begrijpen ze mijn positie denk ik.. Ze zingen ook regelmatig samen, soms lijk ik wel in de Von Trapp familie terecht gekomen.
Qua werk… Ik heb een job!! Even een samenvatting voor wie moeilijk kan volgen, mezelf inbegrepen. Eerst had ik een aanbod voor een job in de NARL-kliniek, mogelijk de slechtste kliniek ooit (mogelijk overdrijf ik). De dokter beweerde dat ie HIV kon genezen met zijn planten, het labo suckte en er waren geen patiënten (nooit een goed teken). Ik was nogal sceptisch dus ging ik samen met de mensen van AIESEC op zoek naar een alternatief. Wat ik dacht te vinden in het University College Hospital hier in Ibadan. Mijn eerste gesprek met hen was erg goed. Ze waren erg enthousiast en ik moest gewoon es terugkomen om de details van de internship te bespreken. Bon… Enkele telefoontjes en afgelaste afspraken later kwam er dus niks van in huis. De dokter blijft maar beweren dat ze het te druk heeft en dat ze me wel zal terugbellen, maar ondertussen zijn we al 3 weken verder sinds die eerste afspraak grr… Nogal frustrerend!
Anyway, ik heb een oplossing gevonden! Via een pastoor begot! Nu ja, zowat iedereen hier in Nigeria is pastoor in bijberoep dus zo bijzonder is dat niet. De pastoor is lid van het “Oyo State Action Commitee on Aids” en heeft zijn eigen centrum voor drugsverslaafden. Hij heeft me voorgesteld aan directeurs van andere organisaties en sinds vandaag ben ik een internship begonnen bij RFH (Association for Reproductive and Family Health) Tis wel maar voor 1 week, maar nadien kan ik hopelijk in een van de andere organisaties verder werken. 1 week dus, maar het kan me niet schelen. Ik heb tenminste eindelijk werk gevonden in een deftige organisatie.!!! Ik was al een carrière als hofnar aan het overwegen als dit ook niks werd.
Verder nog trivia dat ik kan melden. Laatst zat ik op mijn eentje in een bus hier in Ibadan. De kerel voor me kijkt me aan, draait zich terug om en dan, na een moment van twijfel, spreek ie me aan. “Do you know about submarines?”, vroeg ie. Toch wel de origineelste openingszin ooit vond ik. “I want to invent a submarine” wist ie ook nog te melden. Mensen beginnen soms raar te doen als ze een blanke op een bus zien hoor. Hum, wat nog… Oh, ik heb woensdag ook een kleine speech gegeven in een lagere school. 5 minuten gebabbeld over aids en drugs, voor een publiek van 500 kinderen en hun ouders. Mijn grootste publiek ooit! Ik heb achteraf de video gezien, ik deed het niet eens zo slecht. Het enige probleem was dat ik niet echt een microfoon gewoon ben. Ik beweeg nogal veel met mijn handen als ik praat, en naar het einde van mijn speech begon ik ook te zwaaien met de hand waar ik de microfoon mee vasthield… waardoor het geluid uiteraard wegviel, maar dat had ik toen totaal niet door. Verder deed ik het wel ok haha.
Nog een laatste ding voor ik ermee stop. Ik wou al een tijdje wat schrijven over “tribal marks”, dus bij deze! Tribal marks waren een van de eerste dingen waar ik me over verwonderde hier in Nigeria. Regelmatig zie je hier mensen voorbij wandelen met littekens in hun gezicht. In verschillende patronen en aantallen. Horizontale of verticale tekens, soms zie je ook een “snorharen” patronen. Echt fascinerend om te zien. Bij ons in België zou een litteken in je gezicht iets zijn om je over te schamen, hier zijn mensen er trots op. Het komt voor bij de Yoruba, Igbo en Hausa stammen, en wordt vooral gebruikt ter identificatie. Aan de hand van je littekens kunnen mensen je onmiddellijk herkennen als en lid van je stam. Soms wordt er ook specifieke patronen gebruikt om aan te geven dat je koninklijk bloed hebt. Andere redenen: om kinderen te beschermen tegen ziektes of om geluk te brengen, om jezelf mooier te maken.
Tot zoverre mijn update, tot de volgende!
Yours truly
Bert
Tis een tijdje geleden, maar ik ben er weer. Ik was even aan het wachten tot ik meer duidelijkheid had over mijn werksituatie, en ik was ook wat ziek de afgelopen week bweuh.
Ik ben hier ondertussen al 5 weken! En nog steeds niet ontvoerd, beroofd, omver gereden of hopeloos verdwaald… applausje voor mezelve! Mijn huidige verblijfplaats is nog steeds het prinselijke paleis, en daar ben ik niet rouwig om. Ik zeg altijd wel dat het me niet kan schelen waar ik verblijf en dat ik geen luxe nodig heb, maar een villa met zwembad is toch wel leuk. En de familie hier is ook erg vriendelijk, ze zorgen goed voor me. De vrouw van de prins heeft me vorige week gevraagd of ik wel genoeg fruit eet. Toen ik melde dat ik niet zoveel fruit at in Nigeria heeft ze prompt 20 ananassen en 100 bananen gekocht. Nice! De familie is wel erg gelovig, ze zijn “born again christians”. Dus organiseren ze elke avond een gezamenlijk gebed en een moment voor bijbelstudie. Ik doe mee omdat ze het me vroegen, maar ik onthoud me aan het bidden of “amen” zeggen. Ik sta beleefd mee recht, ik klap mee met de liedjes, kortom ik gedraag me respectvol maar ik kan me echt niet gedragen als een gelovige jongen. Ze begrijpen het wel, we hebben er een paar discussies over gehad. Soms duwen ze wel kaartjes met “Jesus loves you” onder mijn deur of sturen ze me smsjes met bijbelverzen en “There is a god, Bert” boodschappen, maar verder begrijpen ze mijn positie denk ik.. Ze zingen ook regelmatig samen, soms lijk ik wel in de Von Trapp familie terecht gekomen.
Qua werk… Ik heb een job!! Even een samenvatting voor wie moeilijk kan volgen, mezelf inbegrepen. Eerst had ik een aanbod voor een job in de NARL-kliniek, mogelijk de slechtste kliniek ooit (mogelijk overdrijf ik). De dokter beweerde dat ie HIV kon genezen met zijn planten, het labo suckte en er waren geen patiënten (nooit een goed teken). Ik was nogal sceptisch dus ging ik samen met de mensen van AIESEC op zoek naar een alternatief. Wat ik dacht te vinden in het University College Hospital hier in Ibadan. Mijn eerste gesprek met hen was erg goed. Ze waren erg enthousiast en ik moest gewoon es terugkomen om de details van de internship te bespreken. Bon… Enkele telefoontjes en afgelaste afspraken later kwam er dus niks van in huis. De dokter blijft maar beweren dat ze het te druk heeft en dat ze me wel zal terugbellen, maar ondertussen zijn we al 3 weken verder sinds die eerste afspraak grr… Nogal frustrerend!
Anyway, ik heb een oplossing gevonden! Via een pastoor begot! Nu ja, zowat iedereen hier in Nigeria is pastoor in bijberoep dus zo bijzonder is dat niet. De pastoor is lid van het “Oyo State Action Commitee on Aids” en heeft zijn eigen centrum voor drugsverslaafden. Hij heeft me voorgesteld aan directeurs van andere organisaties en sinds vandaag ben ik een internship begonnen bij RFH (Association for Reproductive and Family Health) Tis wel maar voor 1 week, maar nadien kan ik hopelijk in een van de andere organisaties verder werken. 1 week dus, maar het kan me niet schelen. Ik heb tenminste eindelijk werk gevonden in een deftige organisatie.!!! Ik was al een carrière als hofnar aan het overwegen als dit ook niks werd.
Verder nog trivia dat ik kan melden. Laatst zat ik op mijn eentje in een bus hier in Ibadan. De kerel voor me kijkt me aan, draait zich terug om en dan, na een moment van twijfel, spreek ie me aan. “Do you know about submarines?”, vroeg ie. Toch wel de origineelste openingszin ooit vond ik. “I want to invent a submarine” wist ie ook nog te melden. Mensen beginnen soms raar te doen als ze een blanke op een bus zien hoor. Hum, wat nog… Oh, ik heb woensdag ook een kleine speech gegeven in een lagere school. 5 minuten gebabbeld over aids en drugs, voor een publiek van 500 kinderen en hun ouders. Mijn grootste publiek ooit! Ik heb achteraf de video gezien, ik deed het niet eens zo slecht. Het enige probleem was dat ik niet echt een microfoon gewoon ben. Ik beweeg nogal veel met mijn handen als ik praat, en naar het einde van mijn speech begon ik ook te zwaaien met de hand waar ik de microfoon mee vasthield… waardoor het geluid uiteraard wegviel, maar dat had ik toen totaal niet door. Verder deed ik het wel ok haha.
Nog een laatste ding voor ik ermee stop. Ik wou al een tijdje wat schrijven over “tribal marks”, dus bij deze! Tribal marks waren een van de eerste dingen waar ik me over verwonderde hier in Nigeria. Regelmatig zie je hier mensen voorbij wandelen met littekens in hun gezicht. In verschillende patronen en aantallen. Horizontale of verticale tekens, soms zie je ook een “snorharen” patronen. Echt fascinerend om te zien. Bij ons in België zou een litteken in je gezicht iets zijn om je over te schamen, hier zijn mensen er trots op. Het komt voor bij de Yoruba, Igbo en Hausa stammen, en wordt vooral gebruikt ter identificatie. Aan de hand van je littekens kunnen mensen je onmiddellijk herkennen als en lid van je stam. Soms wordt er ook specifieke patronen gebruikt om aan te geven dat je koninklijk bloed hebt. Andere redenen: om kinderen te beschermen tegen ziektes of om geluk te brengen, om jezelf mooier te maken.
Tot zoverre mijn update, tot de volgende!
Yours truly
Bert
zondag 5 juli 2009
feeling fine o in the Naija
Hoihoihoi!
Gekke toestanden hier op de unief! Sinds 2 weken is er een nationale staking uitgebroken in de scholen en universiteiten. De leerkrachten willen meer geld, en de regering wil niet betalen. Met als resultaat dat de studenten hier hun examens niet kunnen doen, wat echt suckt voor hen. Om ons het leven zuur te maken hebben de lieve mensen van de unief hier zo ongeveer de elektriciteit en het water afgesloten. Er hangen ook overal pamfletten met het advies dat de studenten best voor 2 weken de campus verlaten. Wat ook gebeurt, tis een ware exodus. Er zijn nu minder als 5000 mensen aanwezig, ipv de gebruikelijke 26000. Maar bon, er zijn geruchten dat de staking afloopt op 10 juli. Hopelijk gebeurt dat ook zodat de studenten hun schooljaar kunnen afmaken. De sfeer blijft wel rustig en ontspannen. De mensen hier aanvaarden het gewoon. Iedereen wordt echt blij als het licht na een hele dag nog es aanspringt. Binnenkort ga ik me vast wassen met regenwater ofzo. Ik stel me voor dat ik straks nog met een speer op zoek kan naar mijn avondmaal. Je leert wat bij hier!
Qua werk lukt het niet zo geweldig. Normaal gezien ging ik nu woensdag naar het universitaire hospitaal voor een 2de gesprek maar dat hebben ze een dag op voorhand afgezegd... Dus nu moet ik een nieuwe datum afspreken, hopelijk begin volgende week. Ooit vind ik werk, ik zweer het! Maar bon, ik verveel me niet ofzo. Er is genoeg te doen op de universiteit en zo af en toe zet ik es een stapje buiten de campus. Dinsdag was ik een dag in Lagos (oude hoofdstad) voor een HIV-seminarie. Erg boeiend, en ik heb ook een hoop andere interns kunnen ontmoeten. Lagos zelf is erg mooi, een van de komende weekends ga ik zeker terug om de stad wat verder te verkennen. Donderdag ben ik naar Olumo rock geweest, een solitaire rots die 1300 meter boven zijn omgeving uittorend, erg cool om te zien. Yup yup, ik ben den toerist aan het uithangen. Vrijdag was ik terug in Lagos voor een AIESEC feestje, dolle pret! Mijn Yoruba (de lokale taal in het Zuid-Westen) begint ook te beteren. Het is echt leuk om mensen hun reactie te zien als ik hen begroet of beantwoord in Yoruba.
Sinds een week ben ik trouwens verhuisd naar een andere locatie op de campus. Nu woon ik bij Peter in plaats van Philip. Ik moet toegeven dat ik het ietsie toffer vond bij Philip. Die kerel had zijn bed afgestaan aan me, zijn moeder maakte pannenkoeken als ontbijt, … De eerste nacht bij Peter heb ik bijna geen oog dichtgedaan omdat hij zo luid snurkt! En hij bleef mijn deken stelen! Aargh! Goed, ondertussen heb ik mijn persoonlijke deken.Zijn vader is ook pastoor in een megakerk hier in Idadan, dus zondag ben ik mee geweest naar de misviering. Vier uur later kwam ik redelijk groggy terug buiten gewaggeld. Afrikaanse missen zijn toch een pak anders dan bij ons. Aangezien ik niet religieus ben, heb ik gewoon geobserveerd in plaats van actief mee te doen. Mogelijk is Peter hierdoor wat beledigd, ik weet het niet zeker. Hij zegt niet zo veel meer sinds zondag. Ik vermoed ook een complot om me te hersenspoelen, hij blijft de hele dag door religieuze muziek spelen. Maar goed, er is me verteld dat ik vandaag al terug verhuis naar een nieuwe woonst. Ze blijven me regelmatig verkassen.
Hum hum, wat nog… Oh, de reacties van mensen als ze me zien is soms echt niet te doen. Ik ben al vergeleken met Michael Jackson, Batista en Jezus. Veel mensen denken ook dat ik een Duitser ben of een Zweed. Eén iemand vroeg of ik een Koreaan was… Dinsdag hebben 6 mensen gevraagd of ze mijn haar mochten aanraken, 3 vroegen of ze mijn haar mochten vlechten, en nog es 3 hebben me Jezus genoemd. Beetje ironisch aangezien ik niet eens religieus ben. En het is soms raar om een blanke te zijn hier. Ik kan het niet echt racisme noemen, tis eerder positieve discriminatie. Mensen spreken met constant aan met “Hoibo” wat “witte” betekend. Sinds deze week kan ik antwoorden met “dudu” wat “zwarte” betekend, maar ik probeer me in te houden. Zowat iedereen hier op de campus kent me wel ondertussen, alhoewel ik hun namen absoluut niet kan onthouden. Ik loop heel de dag door naar mensen te zwaaien en handjes te schudden. Beetje hallucinant soms. Het heeft deels te maken met het koloniale verleden van Nigeria. Mensen kijken nog steeds op naar blanken, en verbazen zich erover als ze een blanke zien leven zoals zij leven. Zelf de mensen waar ik regelmatig mee optrek worden nu anders behandeld, want tja, als ze omgaan met een blanke moeten ze wel belangrijk zijn. Ook in de NARL-kliniek waren ze erg blij dat ik kwam want een blanke man in het ziekenhuis zou meer patiënten lokken. Vreemde boel hoor.
That’s it for now, tot de volgende!
Groetjes vanuit Nigeria!
Yours Truly
Bert
PS: Ik wou postkaartjes sturen, maar zoiets bestaat gewoon niet in Nigeria…
PPS: update voor mijn verblijf. Ik ben verhuisd naar een woning buiten de campus, zodat ik nu wel water en elektriciteit heb. Meer nog, ik heb zelf bewakers, een zwembad, genoeg kamers om in te verdwalen... Ik kan voorlopig even bij de prins logeren, hallucinante situaties haha. Het contrast in dit land is soms echt niet te doen.
Gekke toestanden hier op de unief! Sinds 2 weken is er een nationale staking uitgebroken in de scholen en universiteiten. De leerkrachten willen meer geld, en de regering wil niet betalen. Met als resultaat dat de studenten hier hun examens niet kunnen doen, wat echt suckt voor hen. Om ons het leven zuur te maken hebben de lieve mensen van de unief hier zo ongeveer de elektriciteit en het water afgesloten. Er hangen ook overal pamfletten met het advies dat de studenten best voor 2 weken de campus verlaten. Wat ook gebeurt, tis een ware exodus. Er zijn nu minder als 5000 mensen aanwezig, ipv de gebruikelijke 26000. Maar bon, er zijn geruchten dat de staking afloopt op 10 juli. Hopelijk gebeurt dat ook zodat de studenten hun schooljaar kunnen afmaken. De sfeer blijft wel rustig en ontspannen. De mensen hier aanvaarden het gewoon. Iedereen wordt echt blij als het licht na een hele dag nog es aanspringt. Binnenkort ga ik me vast wassen met regenwater ofzo. Ik stel me voor dat ik straks nog met een speer op zoek kan naar mijn avondmaal. Je leert wat bij hier!
Qua werk lukt het niet zo geweldig. Normaal gezien ging ik nu woensdag naar het universitaire hospitaal voor een 2de gesprek maar dat hebben ze een dag op voorhand afgezegd... Dus nu moet ik een nieuwe datum afspreken, hopelijk begin volgende week. Ooit vind ik werk, ik zweer het! Maar bon, ik verveel me niet ofzo. Er is genoeg te doen op de universiteit en zo af en toe zet ik es een stapje buiten de campus. Dinsdag was ik een dag in Lagos (oude hoofdstad) voor een HIV-seminarie. Erg boeiend, en ik heb ook een hoop andere interns kunnen ontmoeten. Lagos zelf is erg mooi, een van de komende weekends ga ik zeker terug om de stad wat verder te verkennen. Donderdag ben ik naar Olumo rock geweest, een solitaire rots die 1300 meter boven zijn omgeving uittorend, erg cool om te zien. Yup yup, ik ben den toerist aan het uithangen. Vrijdag was ik terug in Lagos voor een AIESEC feestje, dolle pret! Mijn Yoruba (de lokale taal in het Zuid-Westen) begint ook te beteren. Het is echt leuk om mensen hun reactie te zien als ik hen begroet of beantwoord in Yoruba.
Sinds een week ben ik trouwens verhuisd naar een andere locatie op de campus. Nu woon ik bij Peter in plaats van Philip. Ik moet toegeven dat ik het ietsie toffer vond bij Philip. Die kerel had zijn bed afgestaan aan me, zijn moeder maakte pannenkoeken als ontbijt, … De eerste nacht bij Peter heb ik bijna geen oog dichtgedaan omdat hij zo luid snurkt! En hij bleef mijn deken stelen! Aargh! Goed, ondertussen heb ik mijn persoonlijke deken.Zijn vader is ook pastoor in een megakerk hier in Idadan, dus zondag ben ik mee geweest naar de misviering. Vier uur later kwam ik redelijk groggy terug buiten gewaggeld. Afrikaanse missen zijn toch een pak anders dan bij ons. Aangezien ik niet religieus ben, heb ik gewoon geobserveerd in plaats van actief mee te doen. Mogelijk is Peter hierdoor wat beledigd, ik weet het niet zeker. Hij zegt niet zo veel meer sinds zondag. Ik vermoed ook een complot om me te hersenspoelen, hij blijft de hele dag door religieuze muziek spelen. Maar goed, er is me verteld dat ik vandaag al terug verhuis naar een nieuwe woonst. Ze blijven me regelmatig verkassen.
Hum hum, wat nog… Oh, de reacties van mensen als ze me zien is soms echt niet te doen. Ik ben al vergeleken met Michael Jackson, Batista en Jezus. Veel mensen denken ook dat ik een Duitser ben of een Zweed. Eén iemand vroeg of ik een Koreaan was… Dinsdag hebben 6 mensen gevraagd of ze mijn haar mochten aanraken, 3 vroegen of ze mijn haar mochten vlechten, en nog es 3 hebben me Jezus genoemd. Beetje ironisch aangezien ik niet eens religieus ben. En het is soms raar om een blanke te zijn hier. Ik kan het niet echt racisme noemen, tis eerder positieve discriminatie. Mensen spreken met constant aan met “Hoibo” wat “witte” betekend. Sinds deze week kan ik antwoorden met “dudu” wat “zwarte” betekend, maar ik probeer me in te houden. Zowat iedereen hier op de campus kent me wel ondertussen, alhoewel ik hun namen absoluut niet kan onthouden. Ik loop heel de dag door naar mensen te zwaaien en handjes te schudden. Beetje hallucinant soms. Het heeft deels te maken met het koloniale verleden van Nigeria. Mensen kijken nog steeds op naar blanken, en verbazen zich erover als ze een blanke zien leven zoals zij leven. Zelf de mensen waar ik regelmatig mee optrek worden nu anders behandeld, want tja, als ze omgaan met een blanke moeten ze wel belangrijk zijn. Ook in de NARL-kliniek waren ze erg blij dat ik kwam want een blanke man in het ziekenhuis zou meer patiënten lokken. Vreemde boel hoor.
That’s it for now, tot de volgende!
Groetjes vanuit Nigeria!
Yours Truly
Bert
PS: Ik wou postkaartjes sturen, maar zoiets bestaat gewoon niet in Nigeria…
PPS: update voor mijn verblijf. Ik ben verhuisd naar een woning buiten de campus, zodat ik nu wel water en elektriciteit heb. Meer nog, ik heb zelf bewakers, een zwembad, genoeg kamers om in te verdwalen... Ik kan voorlopig even bij de prins logeren, hallucinante situaties haha. Het contrast in dit land is soms echt niet te doen.
zaterdag 27 juni 2009
Michael Jackson is dood, ik leef nog.
Heyhey!
Er beginnen wat dingen te veranderen ten aanzichte van mijn job hier. De presentaties voor studenten stoppen niet binnen 5 weken zoals ik eerst dacht. Dan schakelen we blijkbaar over op de “parttime” studenten, die nog voortstuderen tijdens de zomervakantie. Maar meer als een paar uur 2 keer per week gaat dat niet zijn. Om de rest van de week te vullen ga ik werken in een hospitaal om voor HIV-research. Dat is het plan toch. Ik heb al gesproken met de mensen van de NARL-kliniek, en daar kan ik beginnen als ik wil. Maar zoals ik al zei, ik ben nog sceptisch over die kliniek. Deze week ben ik gaan babbelen met een kliniek van de universiteit, en volgende woensdag moet ik terug voor de details van een internship te bespreken> Dus er is wel redelijke kans dat ik daar kan beginnen. Het lab zag er modern uit dus dat zie ik wel zitten. Er is ook nog een 3de kliniek waar we zijn geweest. Daar had ik de optie om het land wat rond te reizen voor HIV-projecten. Interessante optie. Ik ben benieuwd wat er uit de bus komt, maar ik moet even geduldig zijn eer alles geregeld is.
Om mensen te spreken over een mogelijke job ben ik zelf naar een kerk geweest hier, stel je voor. Tis blijkbaar de beste plek om contacten te leggen. Niet echt mijn natuurlijke habitat, maar er liepen wat dokters en proffen rond, dus ik was tevreden. Omdat ik “ne witte” ben verwachten ze allemaal van me dat ik christen ben, wat soms wat tegenvalt veronderstel ik. Een van de eerste vragen hier in Nigeria is meestal “Are you a christian?” Ik heb geen zin om me 3 maanden anders voor te doen als ik ben, dus ik leg dan uit dat ik wel christelijk ben opgevoed maar niet meer gelovig ben. Meestal kijken ze me dan ongelovig aan. En vervolgens proberen ze me te overtuigen om terug Christen te worden. Mensen zijn hier echt supergelovig, ongelofelijk. Er zijn enorm veel verschillende kerken (Jesus Covenant, The Redeemed Christian, The Mountain of Hope and Fire, Mount of Zion…) en je vind ze zowat in elke straat terug. Je vind ook winkels terug als “God’s own rental service”, “Christ’s bookstore”, … Kan je je zoiets voorstellen in België? De meeste AIESECers zijn natuurlijk ook christelijk, maar ik denk wel dat ze accepteren dat ik dat niet ben. Ze doen er niet echt lastig over. En zelf al heb ik een andere visie over zo’n dingen, ik heb nog steeds respect voor andere mensen hun geloof. We hebben er interessante gesprekken over gehad, en ik heb beloofd nog es mee te gaan naar de kerk. Ach, Afrikaanse kerkdiensten zijn sowieso wel boeiender dan de Vlaamsche. Ik heb ook een poging gedaan om een moskee binnen te gaan, uit nieuwsgierigheid, maar ze lieten me niet binnen. En vervolgens heeft een van de moslims me een uur lang proberen te overtuigen van de Islam. Boeiend haha. Een goeie moslim zou ik toch niet zijn, ik kan niet eens een deftige baard groeien man.
Hum, wat nog… Oh, ik heb een prins ontmoet! De oom van een van de AIESECers (Femi) heeft blijkbaar koninklijk bloed en we hebben zijn huis beloofd. Nu ja huis, het was echt gigantisch man. Een heus paleis. Een beetje vreemd in contrast met al die armoede die je ziet. Anyway, ik heb hoi gezegd tegen meneer de prins (en een kleine buiging gemaakt) en in een onbewaakt moment zelf bekent dat hij de eerste prins was die ik heb ontmoet (er was een stilte gevallen en dat was het beste dat ik kon bedenken haha). Femi heeft me ook voorgesteld aan zijn grootmoeder, die me prompt wat geld heeft toegeschoven haha. Wat lief! Iedereen is hier echt wel vriendelijk hoor. Ze blijven me maar trakteren en dingen cadeau doen, ik heb amper iets moeten betalen de aflopen 2 weken.
Alles dus wel goed hier. Er gebeurt veel rond me, ik ontdek veel nieuwe dingen, ik ontmoet veel nieuwe mensen wiens naam ik moeilijk kan onthouden. De laatste week heb ik de zoo en de botanishe tuin bezohte. Veder hang ik wat rond met de AIESECers en Nick de Amerikaan, beetje chillen met de homeboys. Ik hoor af en toe mensen voor de grap zeggen dat ze me gaan ontvoeren, maar das nooit ernstig hoor. Ik heb geen flauw idee wat er momenteel in de Nigerdelta gebeurt, daar hoor je hier niets van. Wat gebeurt er trouwens in België? Al een Vlaamse regering?
Qua afsluiter; een les pidgin! Pidgin is een soort bastaard engels, het taaltje dat ze hier op straat spreken. Alhoewel het nauw verwant is aan engels snap ik er meestal de ballen van. Wat ik wel snap:
• I wan chop: Ik wil iets eten
• How you dey?: Hoe gaat ie?
• How faa?: What’s up?
Groetjes
Bert
Er beginnen wat dingen te veranderen ten aanzichte van mijn job hier. De presentaties voor studenten stoppen niet binnen 5 weken zoals ik eerst dacht. Dan schakelen we blijkbaar over op de “parttime” studenten, die nog voortstuderen tijdens de zomervakantie. Maar meer als een paar uur 2 keer per week gaat dat niet zijn. Om de rest van de week te vullen ga ik werken in een hospitaal om voor HIV-research. Dat is het plan toch. Ik heb al gesproken met de mensen van de NARL-kliniek, en daar kan ik beginnen als ik wil. Maar zoals ik al zei, ik ben nog sceptisch over die kliniek. Deze week ben ik gaan babbelen met een kliniek van de universiteit, en volgende woensdag moet ik terug voor de details van een internship te bespreken> Dus er is wel redelijke kans dat ik daar kan beginnen. Het lab zag er modern uit dus dat zie ik wel zitten. Er is ook nog een 3de kliniek waar we zijn geweest. Daar had ik de optie om het land wat rond te reizen voor HIV-projecten. Interessante optie. Ik ben benieuwd wat er uit de bus komt, maar ik moet even geduldig zijn eer alles geregeld is.
Om mensen te spreken over een mogelijke job ben ik zelf naar een kerk geweest hier, stel je voor. Tis blijkbaar de beste plek om contacten te leggen. Niet echt mijn natuurlijke habitat, maar er liepen wat dokters en proffen rond, dus ik was tevreden. Omdat ik “ne witte” ben verwachten ze allemaal van me dat ik christen ben, wat soms wat tegenvalt veronderstel ik. Een van de eerste vragen hier in Nigeria is meestal “Are you a christian?” Ik heb geen zin om me 3 maanden anders voor te doen als ik ben, dus ik leg dan uit dat ik wel christelijk ben opgevoed maar niet meer gelovig ben. Meestal kijken ze me dan ongelovig aan. En vervolgens proberen ze me te overtuigen om terug Christen te worden. Mensen zijn hier echt supergelovig, ongelofelijk. Er zijn enorm veel verschillende kerken (Jesus Covenant, The Redeemed Christian, The Mountain of Hope and Fire, Mount of Zion…) en je vind ze zowat in elke straat terug. Je vind ook winkels terug als “God’s own rental service”, “Christ’s bookstore”, … Kan je je zoiets voorstellen in België? De meeste AIESECers zijn natuurlijk ook christelijk, maar ik denk wel dat ze accepteren dat ik dat niet ben. Ze doen er niet echt lastig over. En zelf al heb ik een andere visie over zo’n dingen, ik heb nog steeds respect voor andere mensen hun geloof. We hebben er interessante gesprekken over gehad, en ik heb beloofd nog es mee te gaan naar de kerk. Ach, Afrikaanse kerkdiensten zijn sowieso wel boeiender dan de Vlaamsche. Ik heb ook een poging gedaan om een moskee binnen te gaan, uit nieuwsgierigheid, maar ze lieten me niet binnen. En vervolgens heeft een van de moslims me een uur lang proberen te overtuigen van de Islam. Boeiend haha. Een goeie moslim zou ik toch niet zijn, ik kan niet eens een deftige baard groeien man.
Hum, wat nog… Oh, ik heb een prins ontmoet! De oom van een van de AIESECers (Femi) heeft blijkbaar koninklijk bloed en we hebben zijn huis beloofd. Nu ja huis, het was echt gigantisch man. Een heus paleis. Een beetje vreemd in contrast met al die armoede die je ziet. Anyway, ik heb hoi gezegd tegen meneer de prins (en een kleine buiging gemaakt) en in een onbewaakt moment zelf bekent dat hij de eerste prins was die ik heb ontmoet (er was een stilte gevallen en dat was het beste dat ik kon bedenken haha). Femi heeft me ook voorgesteld aan zijn grootmoeder, die me prompt wat geld heeft toegeschoven haha. Wat lief! Iedereen is hier echt wel vriendelijk hoor. Ze blijven me maar trakteren en dingen cadeau doen, ik heb amper iets moeten betalen de aflopen 2 weken.
Alles dus wel goed hier. Er gebeurt veel rond me, ik ontdek veel nieuwe dingen, ik ontmoet veel nieuwe mensen wiens naam ik moeilijk kan onthouden. De laatste week heb ik de zoo en de botanishe tuin bezohte. Veder hang ik wat rond met de AIESECers en Nick de Amerikaan, beetje chillen met de homeboys. Ik hoor af en toe mensen voor de grap zeggen dat ze me gaan ontvoeren, maar das nooit ernstig hoor. Ik heb geen flauw idee wat er momenteel in de Nigerdelta gebeurt, daar hoor je hier niets van. Wat gebeurt er trouwens in België? Al een Vlaamse regering?
Qua afsluiter; een les pidgin! Pidgin is een soort bastaard engels, het taaltje dat ze hier op straat spreken. Alhoewel het nauw verwant is aan engels snap ik er meestal de ballen van. Wat ik wel snap:
• I wan chop: Ik wil iets eten
• How you dey?: Hoe gaat ie?
• How faa?: What’s up?
Groetjes
Bert
zondag 21 juni 2009
Ibadan University
Heyheyhey!!
Ik ben aangekomen op de universiteit van Ibadan, mijn nieuwe thuis voor de komende 3 maanden. Het is hier echt gigantisch groot man. Er staan bussen en taxi’s klaar bij de poort om mensen binnenin rond te rijden, te voet is het hier niet te doen blijkbaar. Oh, en ze hebben zelf een zoo! Hun leeuw wordt een paar keer week gevoed met een levende geit, dus dat moet ik echt es zien. Verder ook nog een zwembad, voetbalstadion, bibliotheken, botanische tuin, … Net wat groter dan de VUB dus. Ik heb nog 2 witte mensen hier ontdekt, en volgens de legende lopen er ook een paar Chinezen rond op de campus. Drie witte mensen op een campus met zesentwintigduizend Nigerianen haha.
Toen ik hier eerst aankwam ben ik terechtgekomen op een AIESEC meeting (AIESEC is die studentenvereniging waar ik deze internship mee doe dus). Na de meeting werd ik zo ongeveer bestormd door de hele bende, ze wilden allemaal hoi komen zeggen en weten hoe het met me ging. Enthousiaste bende haha. Ik heb uiteraard wat problemen met al die namen te onthouden, maar ik doe mijn best. De mensen die ik nu elke dag zie ken ik wel bij naam hoor. Velen hebben ook een christelijke naam, dus dat maakt het wat makkelijker om te onthouden.
En het HIV-project dan! Woensdag zijn we er al aan begonnen. Het project is blijkbaar een maand geleden begonnen, en momenteel bezoeken ze scholen om daar uitleg te geven over seksualiteit, soa’s en HIV. Er worden een paar leerlingen geselecteerd uit elke klas en het is de bedoeling dat ze de informatie die ze hebben gekregen doorgeven als “peer educators”. Dus woensdag hadden we een groep van 20 meisjes van 14 tot 16 jaar oud voor ons. Ik heb voornamelijk toegekeken hoe de rest van mijn groep zijn ding deed, maar ik ben even goed voor de leeuwen geworpen en heb me voorgesteld voor de groep en wat vragen beantwoord over HIV. Toch wel een kippenvelmoment toen ze begonnen aan het groepslied, erg aangrijpend. Het was boeiend om te zien hoe de mensen van mijn project de zaak aanpakten, ze zijn zeker wel gemotiveerd. De informatie die ze hebben is ook erg goed en afkomstig van een “board of experts” van de universiteit. De schoolfase van het project loopt nog voor de komende 5 weken, eindigend met een grote ASK-dag op 17 juli. De komende 2 weken gaat het wel wat rustig zijn, aangezien de mensen van mijn klas zich voorbereiden op hun examens. Maar goed, ondertussen kan ik wat rondkijken en een poging doen tot integratie. Na 17 juli ga ik mogelijk er even een week tussenuit knijpen om het Noorden van het land te verkennen tot 28 juli. Er is een grote 3-daagse AIESEC meeting in Benin City op 29 juli waar ik blijkbaar absoluut bij moet zijn.
Na de schoolfase kan ik beginnen in een lokaal hospitaal hier in Ibadan. Ik moet toegeven dat ik in den beginne nogal sceptisch was over het hospitaal, maar bon. Het is een privé-kliniek gespecialiseerd in natuurlijke medicijnen en ze beweren een medicijn te hebben dat HIV kan genezen. Ahum, daarom was ik dus nogal kritisch. Er is geen enkel bewijs dat er momenteel een middel is om HIV echt te genezen, dus ik geloof ook niet dat deze kliniek het kan. Maar via deze job krijg ik wel toegang tot al hun data en casefiles, met de vraag om er database van te maken. Op die manier kan ik in overleg met de universiteit van Ibadan en de VUB in Brussel proberen hun data te verifiëren en te zien wat er waar is van wat ze beweren. Tja, wie weet, het zou wel es een aidsremmer kunnen zijn, maar in een absolute genezing van HIV geloof ik niet. Naast het werken aan een database zou ik labowerk kunnen doen, me bezig houden met hun tests voor HIV en andere ziektes.
Hum, wat valt er verder nog te melden? Oh, ik heb een markt hier in Ibadan bezocht. Wat net iets spectaculairder wordt als je de enige bleekscheet bent. Ik heb net geen rel veroorzaakt denk ik. Een van de kinderen werd wel hysterisch bang toen ze me zag. Echt krijsend over de grond rollen enzo. En ik ben ook nog bestormd door een oudere vrouw die mijn hand wou kussen en vroeg om haar mee te nemen naar mijn land haha. Er was ook een albinokindje op de markt, daar kwam ik wel mee overeen. Die zag vast een gelijke in mij. Het Yoruba woord voor albino hier is “afi” en geloof me, ik hoor de mensen rond me me regelmatig afi noemen. Of “oibo pépé”, wat witte man betekent. Of “magaa”, de naam die Nigerianen geven aan de blanke mensen die in de email-valkuil lopen. U ziet, ik leer heel wat bij
Qua dingen die anders zijn hier, de lijst is eigenlijk eindeloos. Maar ik amuseer me in ieder geval wel. De mensen van AIESEC zorgen wel goed voor me en iedereen is echt vriendelijk. Het eten is meestal lekker, alhoewel ik die gerechten met cassave (een wortel zoals yam) echt niet lust. De mensen zijn onderling weer erg aanhankelijk en fysiek, hoewel je nooit koppels zult zien kussen of vrouwen zult zien met onthullende kledij. Eigenlijk net zoals toen in Nepal. Bij mijn aankomst aan de luchthaven had ik al direct de fout gemaakt Wura op de wang te kussen als begroeting, wat niet gebruikelijk is in Nigeria. Maar bon, als witte kan je er nog wel mee weg geraken. Ze klagen ook allemaal steen en been over de corruptie in het land en de slechte leiders. Als ik ze vertel over wat wij horen van de Niger-delta moeten ze lachen. Blijkbaar vinden ze dat hele gedoe overdreven en moet ik me er geen zorgen over maken, het is echt wel ver verwijderd van de stad waar ik nu zit. Hum, wat nog.. Veel vrouwen dragen hier een pruik, dat vond ik wel vreemd. En ze vinden mijn haar wel cool, meestal zijn ze jaloers omdat het zacht is haha. 99 % van de Nigeriaanse mannen hebben kort haar, negers met lang haar zijn artistiek, marginaal of homo. Maar opnieuw, als witte kan je ermee weg geraken. We zijn sowieso nogal raar in hun ogen. Tis ook erg grappig dat me de meeste mannen die ik hier ontmoet zeggen dat ze een vrouw voor me gaan zoeken. Man man, het wordt een heuse harem als ik de beloftes mag geloven.
Laatste ding voor ik deze nogal lang uitgevallen blog afsluit; een les Yoruba!
• Tot nog es: Odabo
• Tot morgen: Odaro
• Goedemorgen: Ekaaro
• Goedemiddag: Ekase
• Goedeavond: Ekale
• Dankjewel (voor vrienden): Oshé
• Dankjewel (voor vrienden): Eshé
• Je bent belachelijk: Oshi (dit heb ik ontdekt toen ik dankjewel probeerde te zeggen tegen een oudere vrouw…oeps)
• Ik ben voldaan met deze maaltijd: Motiyo
• Het is zoet: Odun
Volgende keer meer nieuws! Ik blijf regelmatig blogs schrijven op mijn laptop, maar ik geraak niet zoveel op het internet om ze te publiceren. Dus ook sorry als het wat lang duurt eer ik jullie emails beantwoord.
Doei!
Bert
Ik ben aangekomen op de universiteit van Ibadan, mijn nieuwe thuis voor de komende 3 maanden. Het is hier echt gigantisch groot man. Er staan bussen en taxi’s klaar bij de poort om mensen binnenin rond te rijden, te voet is het hier niet te doen blijkbaar. Oh, en ze hebben zelf een zoo! Hun leeuw wordt een paar keer week gevoed met een levende geit, dus dat moet ik echt es zien. Verder ook nog een zwembad, voetbalstadion, bibliotheken, botanische tuin, … Net wat groter dan de VUB dus. Ik heb nog 2 witte mensen hier ontdekt, en volgens de legende lopen er ook een paar Chinezen rond op de campus. Drie witte mensen op een campus met zesentwintigduizend Nigerianen haha.
Toen ik hier eerst aankwam ben ik terechtgekomen op een AIESEC meeting (AIESEC is die studentenvereniging waar ik deze internship mee doe dus). Na de meeting werd ik zo ongeveer bestormd door de hele bende, ze wilden allemaal hoi komen zeggen en weten hoe het met me ging. Enthousiaste bende haha. Ik heb uiteraard wat problemen met al die namen te onthouden, maar ik doe mijn best. De mensen die ik nu elke dag zie ken ik wel bij naam hoor. Velen hebben ook een christelijke naam, dus dat maakt het wat makkelijker om te onthouden.
En het HIV-project dan! Woensdag zijn we er al aan begonnen. Het project is blijkbaar een maand geleden begonnen, en momenteel bezoeken ze scholen om daar uitleg te geven over seksualiteit, soa’s en HIV. Er worden een paar leerlingen geselecteerd uit elke klas en het is de bedoeling dat ze de informatie die ze hebben gekregen doorgeven als “peer educators”. Dus woensdag hadden we een groep van 20 meisjes van 14 tot 16 jaar oud voor ons. Ik heb voornamelijk toegekeken hoe de rest van mijn groep zijn ding deed, maar ik ben even goed voor de leeuwen geworpen en heb me voorgesteld voor de groep en wat vragen beantwoord over HIV. Toch wel een kippenvelmoment toen ze begonnen aan het groepslied, erg aangrijpend. Het was boeiend om te zien hoe de mensen van mijn project de zaak aanpakten, ze zijn zeker wel gemotiveerd. De informatie die ze hebben is ook erg goed en afkomstig van een “board of experts” van de universiteit. De schoolfase van het project loopt nog voor de komende 5 weken, eindigend met een grote ASK-dag op 17 juli. De komende 2 weken gaat het wel wat rustig zijn, aangezien de mensen van mijn klas zich voorbereiden op hun examens. Maar goed, ondertussen kan ik wat rondkijken en een poging doen tot integratie. Na 17 juli ga ik mogelijk er even een week tussenuit knijpen om het Noorden van het land te verkennen tot 28 juli. Er is een grote 3-daagse AIESEC meeting in Benin City op 29 juli waar ik blijkbaar absoluut bij moet zijn.
Na de schoolfase kan ik beginnen in een lokaal hospitaal hier in Ibadan. Ik moet toegeven dat ik in den beginne nogal sceptisch was over het hospitaal, maar bon. Het is een privé-kliniek gespecialiseerd in natuurlijke medicijnen en ze beweren een medicijn te hebben dat HIV kan genezen. Ahum, daarom was ik dus nogal kritisch. Er is geen enkel bewijs dat er momenteel een middel is om HIV echt te genezen, dus ik geloof ook niet dat deze kliniek het kan. Maar via deze job krijg ik wel toegang tot al hun data en casefiles, met de vraag om er database van te maken. Op die manier kan ik in overleg met de universiteit van Ibadan en de VUB in Brussel proberen hun data te verifiëren en te zien wat er waar is van wat ze beweren. Tja, wie weet, het zou wel es een aidsremmer kunnen zijn, maar in een absolute genezing van HIV geloof ik niet. Naast het werken aan een database zou ik labowerk kunnen doen, me bezig houden met hun tests voor HIV en andere ziektes.
Hum, wat valt er verder nog te melden? Oh, ik heb een markt hier in Ibadan bezocht. Wat net iets spectaculairder wordt als je de enige bleekscheet bent. Ik heb net geen rel veroorzaakt denk ik. Een van de kinderen werd wel hysterisch bang toen ze me zag. Echt krijsend over de grond rollen enzo. En ik ben ook nog bestormd door een oudere vrouw die mijn hand wou kussen en vroeg om haar mee te nemen naar mijn land haha. Er was ook een albinokindje op de markt, daar kwam ik wel mee overeen. Die zag vast een gelijke in mij. Het Yoruba woord voor albino hier is “afi” en geloof me, ik hoor de mensen rond me me regelmatig afi noemen. Of “oibo pépé”, wat witte man betekent. Of “magaa”, de naam die Nigerianen geven aan de blanke mensen die in de email-valkuil lopen. U ziet, ik leer heel wat bij
Qua dingen die anders zijn hier, de lijst is eigenlijk eindeloos. Maar ik amuseer me in ieder geval wel. De mensen van AIESEC zorgen wel goed voor me en iedereen is echt vriendelijk. Het eten is meestal lekker, alhoewel ik die gerechten met cassave (een wortel zoals yam) echt niet lust. De mensen zijn onderling weer erg aanhankelijk en fysiek, hoewel je nooit koppels zult zien kussen of vrouwen zult zien met onthullende kledij. Eigenlijk net zoals toen in Nepal. Bij mijn aankomst aan de luchthaven had ik al direct de fout gemaakt Wura op de wang te kussen als begroeting, wat niet gebruikelijk is in Nigeria. Maar bon, als witte kan je er nog wel mee weg geraken. Ze klagen ook allemaal steen en been over de corruptie in het land en de slechte leiders. Als ik ze vertel over wat wij horen van de Niger-delta moeten ze lachen. Blijkbaar vinden ze dat hele gedoe overdreven en moet ik me er geen zorgen over maken, het is echt wel ver verwijderd van de stad waar ik nu zit. Hum, wat nog.. Veel vrouwen dragen hier een pruik, dat vond ik wel vreemd. En ze vinden mijn haar wel cool, meestal zijn ze jaloers omdat het zacht is haha. 99 % van de Nigeriaanse mannen hebben kort haar, negers met lang haar zijn artistiek, marginaal of homo. Maar opnieuw, als witte kan je ermee weg geraken. We zijn sowieso nogal raar in hun ogen. Tis ook erg grappig dat me de meeste mannen die ik hier ontmoet zeggen dat ze een vrouw voor me gaan zoeken. Man man, het wordt een heuse harem als ik de beloftes mag geloven.
Laatste ding voor ik deze nogal lang uitgevallen blog afsluit; een les Yoruba!
• Tot nog es: Odabo
• Tot morgen: Odaro
• Goedemorgen: Ekaaro
• Goedemiddag: Ekase
• Goedeavond: Ekale
• Dankjewel (voor vrienden): Oshé
• Dankjewel (voor vrienden): Eshé
• Je bent belachelijk: Oshi (dit heb ik ontdekt toen ik dankjewel probeerde te zeggen tegen een oudere vrouw…oeps)
• Ik ben voldaan met deze maaltijd: Motiyo
• Het is zoet: Odun
Volgende keer meer nieuws! Ik blijf regelmatig blogs schrijven op mijn laptop, maar ik geraak niet zoveel op het internet om ze te publiceren. Dus ook sorry als het wat lang duurt eer ik jullie emails beantwoord.
Doei!
Bert
Lemme break it down for ya
Liefste internetdagboek,
Ik ben veilig aangekomen! Na een vlucht ongeveer zo turbulent als mijn liefdesleven ben ik uiteindelijk middenin een storm geland in Lagos, Nigeria. Maar serieus, coolste turbulentie ooit! Ik heb vroeger wel es meegemaakt dat het vliegtuig een beetje trilde ofzo, maar deze keer werd ik zo wat uit mijn stoel gewipt haha. Hum, na dan nog even tegengehouden te worden door de douane ben ik uit de luchthaven geraakt, waar ik werd opgewacht door Wura en haar vriend Femi. Leuk volk! Vannacht ben ik blijven logeren bij Wura haar familie hier in Lagos. En ik heb me echt al serieus geamuseerd hehe. Er wordt me vanalles geleerd over de gebruiken hier, en de uitdrukkingen in Engels, Yoruba en pidgin. Ik kan ondertussen al “goedemorgen”, “danku” en “tis lekker” zeggen in yoruba “de lokale taal” en via gebarentaal kan ik nu mensen hun moeder zwaar beledigen. Altijd handig De verplichte fotosessie met “Westside!” en gangsta gebaren hebben we ook al achter de rug.
Als ik hier buitenwandel heb ik niet echt het gevoel dat ik bekeken word. En het is godverdomme heet! Echt zo een kleverige hitte waar niet aan te ontsnappen valt ugh. Maar goed, het zal wennen zeker. Verdere eerste indrukken en dingen die me opvielen. Het verkeer is absoluut waanzinning, ze gebruiken grappige nicknames voor autos (baby boy, end of discussion, discusson continued, ..), Wura en haar broer luisteren constant naar hiphop en zo praten ze dan ook, er is geen douche in huis (enkel koud water in emmertjes), elektriciteit werkt maar 30 % van de tijd, mensen zijn hier echt wel zwart en zwarte mensen zijn moeilijk te fotograferen haha (ik ga nog es een wit-balans preset moeten maken voor Nigerianen), gefrituurde koeienhuid is lekker wordt me verteld, kerken zijn ook na 12 PM open en ze maken erg veel lawaai, …
Straks gaan we met de bus naar Ibadan, de stad waar ik 3 maanden ga verblijven. Daar krijg ik dan een kamer op de universiteit en krijg ik meer uitleg over het project. Ik kijk echt uit naar het project, ik ben absoluut niet van plan om hier 3 maanden op mijn gat te zitten. Ik wil me echt wel voor 110 % inzetten voor dit gedoe. Maar bon, eerst even de situatie verkennen en meer uitleg vergaren. Het onnozele is wel dat de middelbare scholen binnen 5 weken sluiten voor de zomervakantie, maar ik veronderstel dat we dan naar ziekenhuizen gaan ofzo? Aargh, ik heb meer info nodig.
Anyway, om af te sluiten en samen te vatten. De eerste indruk is goed, ik amuseer me te pletter met de mensen rond en ik smelt zowat terwijl ik erbij sta.
Yours truly,
Bert
PS: ik heb al een nieuwe sim-card gescoord dus vanaf ben ik te bereiken op 002348050200704. Als ik weet wat mijn adres is op de unief dan laat ik het weten. Voor post- en voedselpaketten!
Ik ben veilig aangekomen! Na een vlucht ongeveer zo turbulent als mijn liefdesleven ben ik uiteindelijk middenin een storm geland in Lagos, Nigeria. Maar serieus, coolste turbulentie ooit! Ik heb vroeger wel es meegemaakt dat het vliegtuig een beetje trilde ofzo, maar deze keer werd ik zo wat uit mijn stoel gewipt haha. Hum, na dan nog even tegengehouden te worden door de douane ben ik uit de luchthaven geraakt, waar ik werd opgewacht door Wura en haar vriend Femi. Leuk volk! Vannacht ben ik blijven logeren bij Wura haar familie hier in Lagos. En ik heb me echt al serieus geamuseerd hehe. Er wordt me vanalles geleerd over de gebruiken hier, en de uitdrukkingen in Engels, Yoruba en pidgin. Ik kan ondertussen al “goedemorgen”, “danku” en “tis lekker” zeggen in yoruba “de lokale taal” en via gebarentaal kan ik nu mensen hun moeder zwaar beledigen. Altijd handig De verplichte fotosessie met “Westside!” en gangsta gebaren hebben we ook al achter de rug.
Als ik hier buitenwandel heb ik niet echt het gevoel dat ik bekeken word. En het is godverdomme heet! Echt zo een kleverige hitte waar niet aan te ontsnappen valt ugh. Maar goed, het zal wennen zeker. Verdere eerste indrukken en dingen die me opvielen. Het verkeer is absoluut waanzinning, ze gebruiken grappige nicknames voor autos (baby boy, end of discussion, discusson continued, ..), Wura en haar broer luisteren constant naar hiphop en zo praten ze dan ook, er is geen douche in huis (enkel koud water in emmertjes), elektriciteit werkt maar 30 % van de tijd, mensen zijn hier echt wel zwart en zwarte mensen zijn moeilijk te fotograferen haha (ik ga nog es een wit-balans preset moeten maken voor Nigerianen), gefrituurde koeienhuid is lekker wordt me verteld, kerken zijn ook na 12 PM open en ze maken erg veel lawaai, …
Straks gaan we met de bus naar Ibadan, de stad waar ik 3 maanden ga verblijven. Daar krijg ik dan een kamer op de universiteit en krijg ik meer uitleg over het project. Ik kijk echt uit naar het project, ik ben absoluut niet van plan om hier 3 maanden op mijn gat te zitten. Ik wil me echt wel voor 110 % inzetten voor dit gedoe. Maar bon, eerst even de situatie verkennen en meer uitleg vergaren. Het onnozele is wel dat de middelbare scholen binnen 5 weken sluiten voor de zomervakantie, maar ik veronderstel dat we dan naar ziekenhuizen gaan ofzo? Aargh, ik heb meer info nodig.
Anyway, om af te sluiten en samen te vatten. De eerste indruk is goed, ik amuseer me te pletter met de mensen rond en ik smelt zowat terwijl ik erbij sta.
Yours truly,
Bert
PS: ik heb al een nieuwe sim-card gescoord dus vanaf ben ik te bereiken op 002348050200704. Als ik weet wat mijn adres is op de unief dan laat ik het weten. Voor post- en voedselpaketten!
donderdag 18 juni 2009
Aangekomen!
Even heel snel, ik ben aangekomen en ik leef nog! Momenteel zit ik op de unief en ik ben al wat meer te weten gekomen over mijn projecten hier. Het internet is hier retetraag en ik ben iemand anders zijn laptop aan het misbruiken dus de langere verhalen zullen voor later zijn. Maar geen zorgen, alles is goed :)
maandag 1 juni 2009
New beginnings
Heyhey!
Daar gaan we weer! Nog 2 weken en dan vertrek ik naar Nigeria, om ginder 3 maanden te werken in een HIV/aids-project. 15 juni vertrek ik, 16 september keer ik terug. Wat ik ginder exact moet doen is nog niet zo duidelijk, maar daar kan ik binnenkort wel meer over vertellen. Maar onder andere gaan praten in scholen en ziekenhuizen. Presentaties geven, mensen informeren en sensibiliseren. Mensen opleiden tot “peer-educators” zodat ze hun kennis doorgeven aan anderen. Ik kijk er zeker naar uit, het zal sowieso wel boeiend worden.
Ik heb mijn tickets, mijn visum, mijn inentingen tegen zo ongeveer elke mogelijk ziekte, .. ik ben er klaar voor. Volgende bericht vanuit Nigeria
Bert
Daar gaan we weer! Nog 2 weken en dan vertrek ik naar Nigeria, om ginder 3 maanden te werken in een HIV/aids-project. 15 juni vertrek ik, 16 september keer ik terug. Wat ik ginder exact moet doen is nog niet zo duidelijk, maar daar kan ik binnenkort wel meer over vertellen. Maar onder andere gaan praten in scholen en ziekenhuizen. Presentaties geven, mensen informeren en sensibiliseren. Mensen opleiden tot “peer-educators” zodat ze hun kennis doorgeven aan anderen. Ik kijk er zeker naar uit, het zal sowieso wel boeiend worden.
Ik heb mijn tickets, mijn visum, mijn inentingen tegen zo ongeveer elke mogelijk ziekte, .. ik ben er klaar voor. Volgende bericht vanuit Nigeria
Bert
Abonneren op:
Posts (Atom)
