Aargh!

Ik ga even gal moeten spuwen. Maar het is niet omdat ik nu negatief doe, dat ik hier niet gelukkig ben. Anyway, ik denk dat ik een completer beeld geef van mijn verblijf in Nigeria als ik zowel de goede als de slechte dingen opbiecht. Soms werkt Nigeria op mijn zenuwen. 90 % van de tijd vind ik het hier geweldig, en als ik de eindbalans opmaakt gaat ie positief uitkomen, maar soms werkt alles hier op mijn zenuwen.

Vrijdag bijvoorbeeld, ik had een afspraak om 10 uur voor Home Based Care met HIV-positieve mensen. Dus ik spoed me om op tijd te zijn. Ik slaag zelf mijn ontbijt over zodat ik niet te laat zou aankomen. Om vervolgens 2,5 uur met mijn duimen te staan draaien. Aargh! Ik heb na een uur wachten gebeld, maar ze kwamen eraan hoor. Nog es 1,5 uur later ben ik het redelijk pissig afgetrapt. En dan bellen ze later uiteraard verbaasd om te vragen waarom ik er niet was. Maar serieus! Werkt ook nog op mijn zenuwen; afgezet worden door taxi-, bus- en motochauffeurs. Vooral motochauffeurs worden enthousiast als ik eraan kom. Die vragen vlot 3 keer de normale prijs zonder te blozen. Maar na 2 maanden weet ik hoeveel een rit kost, dus ik kan me constant bezighouden met ruzie maken en afbieden. Op dagen als vrijdag worden zelf onnozele dingen me teveel. Op straat worden nageroepen met “Hoibo” (witte), mensen die naar je fluiten om je aandacht te trekken. Soms wil je gewoon kunnen rondwandelen zonder op te vallen, maar das nogal lastig als blanke hier. Mijn vrienden hebben me schoensmeer gegeven als afscheidscadeau, ik overweeg het te gebruiken. Ook de dagelijkse discussie over religie begint op mijn zenuwen te werken. Steeds dezelfde vragen, argumenten, .. Ze vinden het hier moeilijk om te begrijpen dat ik niet religieus ben. En ze willen me ook allemaal bekeren, wat in het begin wel interessante discussies opleverde maar ondertussen ben ik het redelijk beu.

Maandag was ik begonnen aan een nieuwe internship voor 2 weken, althans dat dacht ik toch. Weken geleden had ik een overeenkomst gesloten met de mensen van SACA (State Action Comittee on AIDS) om een internship bij hen te komen doen. Dus al mijn officiële brieven enzo binnengegooid, overeen gekomen dat ze me geld gingen geven voor een maaltijd en transportkosten, al het papierwerk in orde gebracht, …Toen ik maandag aankwam bij SACA brachten ze me naar het ministerie van gezondheid, zodat ik daar kon werken voor 2 weken. Maar blijkbaar zijn ze vergeten die mensen te vertellen dat ik er kwam werken en hebben ze geen officiële brieven gegeven. Kortom, ze hebben me er afgekieperd zonder iets te zeggen. En dan beginnen de problemen dus. Nigerianen zijn namelijk dol op officiële brieven, stempeltjes, hiërarchie, protocol, … De eerste dag heb ik nog wel kunnen werken, maar nadien begonnen ze te klagen dat het papierwerk in orde moest zijn. Dus ik terug naar SACA om de officiële brieven die ik hen had gegeven op te vragen, maar dan blijkt dat de persoon die die heeft de hele week afwezig is. En zijn kantoor is op slot uiteraard... Resultaat, na 1 dag mag ik al stoppen met werken en ik moet wachten tot volgende week maandag eer ik mijn papieren terugkrijg zodat ik die kan afgeven bij het ministerie. Frustrerend! Ik heb me behoorlijk kwaad gemaakt. Maar bon, bekijk het maar, ik ga de rest van de week verder werken in het centrum voor drugsverslaafden. Daar kan ik tenminste werken zonder brieven met stempeltjes. Terug bijles geven aan mijn lichtjes mentaal gehandicapte jongen en tafeltennis spelen! Das vast gezonder dan me de rest van de week druk te maken over dit gezever. Vanaf maandag kan ik dan hopelijk 1 week werken bij het ministerie. Normaal gezien ging ik na deze internship naar Abuja om daar te werken, maar ik heb al enkele dagen niks meer gehoord van mijn contactpersoon, dus ik weet niet zeker of dat doorgaat. Mocht ik niet naar Abuja gaan, dan blijf ik gewoon verder werken in het ministerie. Of ik ga voort tafeltennis spelen, ik vind wel iets om me bezig te houden.

Tot de volgende! Binnen 4 weken ben ik terug.
Yours truly

George of the jungle

P.S.: Iemand heeft me vandaag aangesproken met “Hey Jackie Chan!”
P.P.S. De dame van Abuja heeft gebeld en ze zijn een weeshuis voor me aan het zoeken, hoeraa!